Geislinn - 01.01.1929, Blaðsíða 14

14
4
GEISLINN
upj) við kappaksturinn, slupp snúran
af skoruhjólinu sem hreyfir blástur-
pípuna og öryggispípan hætti að starfa,
og vegna vöntunar á lofli fór vélin að
mása og blása. Árangurslaust reyndi
Cooper, sem var bæði kyndari og eim-
lestarstjóri, að koma snúrunni aftur á
hjólið. Hesturinn náði nú vélinni og
hljóp fram fyrir hana. Enda þótt snúr-
unni yrði nú bráðlega komið á hjólið,
og gufan gerði aftur alt hvað hún gat,
var hesturinn nú kominn svo langt á
undan að vélin gat ekki náð honum,
og því varð það hann, sein vann sig-
urinn“.
Á þeim tíma, sem liðinn er siðan
þetta var, hafa orðið svo stórkostlegar
umbætur á járnbrautunum að það er
hætt að vekja nokkra eftirtekt þó að
lestirnar fari 80—90 eða fleiri km. á
klst. Það er hægt að ná miklu meiri
hraða. Fyrir nokkru siðan dó háttstand-
andi járnbrautarfræðingur af því hann
datt af heslbaki í New York. Kona hans
sem var í Los Ángelos i Kaliforniu
fékk handa sér aukalest. Ferðin þaðan
til Chicago var farin á 49 klukkustund-
um og 18 minútum, en vegalengdin þar
á milli er 2233 milur enskar eða h. u. b.
3390 kílómetrar.
Framfarir i fluglistinni eru orðnar
öllum kunnar. Það er ekki fvr en á
luttugustu öldinni að fluglistin komst
í það horf að flugið yrði lil almennra
nota. Það var síðustu dagana í árinu
1903, að fyrsta flugtilraunin scm hepn-
aðist, var gerð í flugvél með hreyfivél
í af bræðrunum Wrigth i Ameríku. Síð-
an hafa framfarirnar orðið æ meiri þótl
þær hafi kostað mörg mannslíf. Árið
1909 gátu menn flogið 72 lcm. á klst.,
1920 höfðu inenn náð 2ö3 kílómetra
hraða, og nú fyrir skömmu náði ensk-
ur flugmaður 453 km. hraða.
Bifreiðar hafa þegar rutt sér mjög
til rúms sein mikilsvert samgöngu-
tæki þótt það sé tiltölulega stutt síðan
þær voru fundnar upp. Bifreiðin er nú
orðin svo alþekt, að cngin þörf gerist
að tala nánar um hana.
Það má ganga að þvi visu, að
Newton, sem sá og sagði það fvrir,
að mennirnir inundu finna upj)
hraðari samgöngutæki, hafi þó ekki
haft hugmynd um í hvaða mynd þau
niundu verða. En það eftirtektaverðasta
er, að hann sá það út frá Guðs orði,
að slíkar framfarir mundu verða. Þcgar
vér þess vegna segjum nú, að hin hrað-
skreiðu samgöngutæki vorra tima sé
uppfylling á spádómum Bibliunnar, þá
er ekki hægt að bera það lil baka ineð
því að segja, að þessi útlegging spádóm-
anna hafi af lilviljun reynst rétt, eða
réttara sagt, að vér tökum þelta nú,
þegar það er orðið staðreynd, og setjum
það í samband við sérstök hugtök í
Guðs orði.
Isaac Newton hafði engar stað-
reyndir fyrir hendi er hann gæti bygt
uminæli sín á — ekkert annað en Guðs
orð. En framfarirnar sem orðnar ern
hafa sýnt, að hann hafði rétt fyrir sér.
Hvers vegna liafa ekki þessar fram-
farir orðið smátt og smátt og jafnt og
þétt á hinum uinliðnu öldum? IJvers
vegna hafa þær orðið svona skvndilega
nú á nokkrum síðustu áratugum ?
Hvers vegna liðu þúsundir ára áður en
menn fundu upp að smiða járnhrautir,
gufuskip, sporvagna, bifreiðar, vél-
hjól, flugvélar o. s. frv.? Að alt þetta
hei'ir orðið lil nú á sköminum tima,
það hefir sérstaka þýðingu. Það cr
alt saman tákn þess, að vér iitum á
hinum siðustu tímum, þegar boðskap-
urinn um bráðlega endurkomu Krists
á að boðast í skyndi öllum kynkvislum
jarðarinnar. Það er í þessu, sem liin
inikla þýðing þeirra framfara, er
hér hefir verið talað uni, liggur.
,7. L. Shuler.