Geislinn - 01.01.1929, Side 14

Geislinn - 01.01.1929, Side 14
14 4 GEISLINN upj) við kappaksturinn, slupp snúran af skoruhjólinu sem hreyfir blástur- pípuna og öryggispípan hætti að starfa, og vegna vöntunar á lofli fór vélin að mása og blása. Árangurslaust reyndi Cooper, sem var bæði kyndari og eim- lestarstjóri, að koma snúrunni aftur á hjólið. Hesturinn náði nú vélinni og hljóp fram fyrir hana. Enda þótt snúr- unni yrði nú bráðlega komið á hjólið, og gufan gerði aftur alt hvað hún gat, var hesturinn nú kominn svo langt á undan að vélin gat ekki náð honum, og því varð það hann, sein vann sig- urinn“. Á þeim tíma, sem liðinn er siðan þetta var, hafa orðið svo stórkostlegar umbætur á járnbrautunum að það er hætt að vekja nokkra eftirtekt þó að lestirnar fari 80—90 eða fleiri km. á klst. Það er hægt að ná miklu meiri hraða. Fyrir nokkru siðan dó háttstand- andi járnbrautarfræðingur af því hann datt af heslbaki í New York. Kona hans sem var í Los Ángelos i Kaliforniu fékk handa sér aukalest. Ferðin þaðan til Chicago var farin á 49 klukkustund- um og 18 minútum, en vegalengdin þar á milli er 2233 milur enskar eða h. u. b. 3390 kílómetrar. Framfarir i fluglistinni eru orðnar öllum kunnar. Það er ekki fvr en á luttugustu öldinni að fluglistin komst í það horf að flugið yrði lil almennra nota. Það var síðustu dagana í árinu 1903, að fyrsta flugtilraunin scm hepn- aðist, var gerð í flugvél með hreyfivél í af bræðrunum Wrigth i Ameríku. Síð- an hafa framfarirnar orðið æ meiri þótl þær hafi kostað mörg mannslíf. Árið 1909 gátu menn flogið 72 lcm. á klst., 1920 höfðu inenn náð 2ö3 kílómetra hraða, og nú fyrir skömmu náði ensk- ur flugmaður 453 km. hraða. Bifreiðar hafa þegar rutt sér mjög til rúms sein mikilsvert samgöngu- tæki þótt það sé tiltölulega stutt síðan þær voru fundnar upp. Bifreiðin er nú orðin svo alþekt, að cngin þörf gerist að tala nánar um hana. Það má ganga að þvi visu, að Newton, sem sá og sagði það fvrir, að mennirnir inundu finna upj) hraðari samgöngutæki, hafi þó ekki haft hugmynd um í hvaða mynd þau niundu verða. En það eftirtektaverðasta er, að hann sá það út frá Guðs orði, að slíkar framfarir mundu verða. Þcgar vér þess vegna segjum nú, að hin hrað- skreiðu samgöngutæki vorra tima sé uppfylling á spádómum Bibliunnar, þá er ekki hægt að bera það lil baka ineð því að segja, að þessi útlegging spádóm- anna hafi af lilviljun reynst rétt, eða réttara sagt, að vér tökum þelta nú, þegar það er orðið staðreynd, og setjum það í samband við sérstök hugtök í Guðs orði. Isaac Newton hafði engar stað- reyndir fyrir hendi er hann gæti bygt uminæli sín á — ekkert annað en Guðs orð. En framfarirnar sem orðnar ern hafa sýnt, að hann hafði rétt fyrir sér. Hvers vegna liafa ekki þessar fram- farir orðið smátt og smátt og jafnt og þétt á hinum uinliðnu öldum? IJvers vegna hafa þær orðið svona skvndilega nú á nokkrum síðustu áratugum ? Hvers vegna liðu þúsundir ára áður en menn fundu upp að smiða járnhrautir, gufuskip, sporvagna, bifreiðar, vél- hjól, flugvélar o. s. frv.? Að alt þetta hei'ir orðið lil nú á sköminum tima, það hefir sérstaka þýðingu. Það cr alt saman tákn þess, að vér iitum á hinum siðustu tímum, þegar boðskap- urinn um bráðlega endurkomu Krists á að boðast í skyndi öllum kynkvislum jarðarinnar. Það er í þessu, sem liin inikla þýðing þeirra framfara, er hér hefir verið talað uni, liggur. ,7. L. Shuler.

x

Geislinn

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Geislinn
https://timarit.is/publication/870

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.