Dagblaðið Vísir - DV - 09.06.2005, Blaðsíða 33

r
Menning DV
FIMMTUDAGUR 9. JÚNÍ2005 33
„Vóhhh! Hvað segirðu? Fannst þér þeir hailærislegir? Mér fannst
þeir æðislegir. Þeir eru bara með sinn stíl. Djös, nú er ég búinn
að sjá Iron Maiden. Sannur heiður. Ég var með hroll næstum því
allan tímann," sagði fóstursonur minn 17 ára, þegar við hröðuð-
um okkur út í bíl skömmu áður en risatónleikum í Egilshöll lauk
á þriðjudagskvöldið. Ég með hellu fyrir eyrum. „Þú ert orðinn
gamall."
Ég þurfti að draga drenginn út en
fyrirfram var ákveðið að lenda ekki í
umferðarteppu uppi í Grafarvogi.
Best að það komi fram strax að ég
hef aldrei verið mikill heavy-metal-
maður. Bara alls ekki. Þess vegna
hafði ég til öryggis fósturson minn
með, sem þekkir þessa tegund tón-
listar. Vinsældir hennar hafa færst
mjög í aukana á undanförnum árum
og aðdáendurnir tryggir. Hann tjáði
mér að þetta hefði staðið undir
væntingum og vel það. „Algjör
snilld."
Iron Maiden-bolurinn
Þetta kvöld vantaði ekki í
Grafarvoginn bflaflotann, sem hafði
feijað bárujárnsboltana þangað
upp eftir. Margir höfðu verið séðir
Iron Maicien.
Egilshöll. 7. júní.
★★★★
Tónleikar
andi heit. Þung svitalykt í lofti - í það
minnsta á A-svæðinu næst sviðinu.
Hvaðan kemur allt þetta fólk? Ég hef
farið á ófáa tónleika í gegnum tíðina
en sjaldan þekkt eins fáa. Ungskáld-
ið Eiríkur Örn Norðdal var þarna
eins og álfur úr hól með sinn hatt,
Gunni í Súkkat virtist einnig utan-
gátta en Hjalti „Úrsus" Árnason
kraftajötunn eins og heima hjá sér.
Bó Hail er alltaf að lýsa eftir
„bolnum". Hann var þarna. Iron
Maiden-bolurinn. Níutíu prósent
erki-bárujárnstýpur íþröngum buxum og
leðri: Hinir kerlingalegustu og hristu loðinn
makkann sem mest þeir máttu."
og lagt langt frá Egilshöll, en þegar
til kom reyndist nóg af stæðum við
höllina. Nánast öll Reykjavíkurlögg-
an virtist á svæðinu og stjórnaði um-
ferðinni. Og allt gekk eins og í sögu.
Höllin var enda troðfull og sjóð-
tónleikagesta voru karlmenn. Og
margir þeirra voru í svörtum Iron
Maiden bol. Vígalegir og margir
tattúeraðir. En ekki sá vín á
nokkrum manni svo neinu nam
enda þriðjudagskvöld.
Dramatískir
bárujárnsrokkarar
Stemmingin var ekkert sérstök,
en þegar við mættum var
Nevoloution að Ijúka leik sínum.
Drengir að norðan sem brýnin í
Iron Maiden höfðu sérstaklega
pantað til að hita upp á þessum tón-
leikum eftir að hafa fengið úrval
diska til að hlusta á. Ótvíræð með-
mæli með þeim. En það var ljóst eft-
ir hverju var beðið.
Nokkur tími leið áður en stjörnu-
rnar stigu á svið og fjöldi tækni-
manna gerði sviðið tilbúið. Sviðið
var mikið, enda Iron Maiden
dramatísk hljómsveit. Og í báru-
járninu, þar sem hið gotneska ræð-
ur ríkjum, er dramatísk hljómsveit
dramatísk. Lfldega er þetta skraut-
legasta svið sem ég hef séð brúkað á
rokktónleikum. Þeir voru með mikil
tjöld og þar mátti sjá þessar sér-
stæðu barnalegu hryllingsteikning-
ar sem menn þekkja af plötu-
umslögum hljómsveitarinnar.
Margvíslegar vísanir í sjálfan djöful-
inn rista ekki djúpt. Enda rak ég
augun í hið trúaða tæknitröll, sókn-
arnefndarmann sem starfar hér í
Skaftahlíðinni, í salnum og hann var
með ungt barn sitt á tónleikunum.
Það segir sitt.
Flösuskaflar og gítarar
Þegar svo Iron Maiden stigu á
svið hafði stemmingin magnast til
mikilla muna. Bruce Dickenson er
hörkutöffari, flugmaður og einn
þekktasti rokksöngvari heims. Hann
flengdist um sviðið, hljóp upp það
og niður. Eggjaði þá áhorfendur til
að taka þátt þegar það átti við. Og
þeir tóku vel við sér með því að lyfta
höndum með heavy-metal merkið á
lofti og syngja (öskra) með í viðlög-
um. Hinir hljómsveitarmeðlimirnir
fjórir sem sáust voru með gítara og
bassa - erki-bárujárnstýpur í þröng-
um buxum og leðri: Hinir kerlinga-
legustu og hristu loðinn makkann
sem mest þeir máttu. Ekki sást í
trommarann vegna gríðarlega mik-
ils trommustetts. Undir lokin ösíuðu
þeir flösuskaflana á sviðinu og
hentu gíturum sínum í loft upp. Allt
eins og vera bar.
Eddi ærir lýðinn
Gamla manninum, mér, fannst
þetta einn stór gítarveggur og há-
værar drunur. Þannig að tónlistin
sem slík fór fyrir ofan garð og neð-
an. Til dæmis „Run to the Hill“ - eitt
þeirra frægasta lag - persónulega
hefði mér þótt betra að heyra
Baggalútsútgáfuna: „Gleðileg jól, og
gæfuríkt ár". En eins og drengurinn
sagði: „Algjör snilld". Ég verð að hafa
hans orð fýrir því. Og ekki var betur
séð en stuðið í tónleikagestum væri
meira í takt við þau orð hans en mín.
Þegar svo risavaxið skrímslið Eddi,
einkennistákn hljómsveitarinnar,
skrölti upp brjálaðist allt. Dæma
skal hvert atriði á þeim forsendum
sem það gefur sér sjálft.
Jakob Bjamar Grétarsson
*
v