Símablaðið - 01.01.1935, Síða 29

S 1 M A B L A Ð 1 Ð
15
jOmVl nndútAS
Úr bréfl til ritstjórans.
Es war einmal. Eg bjó þá nokkurra
mínútna gang frá útvarpsturninum í
Berlín. Fyrsta kvöldið, sem eg bjó þar,
tók eg eftir glampa miklum, sem
skyndilega brá fyrir í herbergi mínu.
Þrumuveður hugsa eg og tek gamla
hattinn minn og regnkápuna. Úti var
ágætis veður, vindlaust og stjörnubjart.
Meðan eg var að athuga hvort hatturinn
minn væri bærilegur kom samt leiftur,
og nú uppgötvaði eg að það var ná-
granni minn, útvarpsturninn, sem sök-
ina átti. Eftir að dimma tekur, er út-
varpsturninn ljósviti fvrir loftfarendur.
Hann stendur þarna úr stáli, sonur
andans og tækninnar. Hár og mikilfeng-
legur, fagur og sterkbygður, gnæfir
hann yfir umhverfið. Hann er ungur en
er samt uppáhaldsbarn Berlínar, stóru
óróaskessunnar. — Skáldið mundi líkja
honum við unga hugsjón, vers úr stáli,
og fegurð, sem gnæfir hátt yfir „prósa“
gamla lífsins. Um hann leiki Ijóð fram-
tíðarinnar, sem sé sigurljóð. Ljóð, sem
lofi sigurinn vfir fortiðinni með öllum
sínum áhyggjum og erfiðleikum, striti
og sorgum. Hann myndi lita á turninn
sem tókn nýju aldarinnar, sem færði
oss i skauti sér uppfyllingu og rætningu
svo margra vona og drauma. Eg fer
upp i turninn. Eins langt og augað eygði
eitt ljósbaf. Hér og hvar kem eg auga á
þekta ljósaauglýsingu. Glóeygðir bilar,
strætis- og sporvagnar bruna um göt-
urnar, sem markaðar eru af götuljós-
unum.
Frá Lehrterbahnhof kemur hraðlest
tœJcmnncLfL..
hrunandi. Eins og langur eldispúandi
glóormur kemur hún þjótandi, kvæs-
andi. í eitt augnablik fellur ljósvarps-
geislí útvarpsturnsins á lestina. Svo
þýtur hún fram hjá og hverfur vestur i
Griinewald. En úr vestri kemur stór
flugvél og stefnir til flughafnarinnar.
Hún hefir grænt og rautt siglingarljós,
sitt á hvorum væng. I suðvesturátt sést
neðanjarðarlestin bruna ljósum skrýdd
upp úr jörðinni, til þess svo aftur að
stinga sér niður í myrkragöngin.
Þetta er Berlín, Berlín bei Naeht,
borg tækninnar og rafmagnsins, borgin
með söfnin öll, keisarahallirnar og —
því miður — atvinnuleysið.
Ofan úr turninum sýnist fólkið niðri
á götunni svo afar smávaxið. Það bíður
þarna á götuhorninu eftir að bíla- og
sporvagnaumferðin leyfi þeim yfir á
iiitt hornið. —-
Það var einu sinni (fvrir rúmum 2
árum) að lítil sorgarsaga gerðist. Ung
atvinnulaus stúlka fór fvrir lánað fé,
með lyftunni upp í turninn. En hún fór
ekki aftur niður með lyftunni til litla
fólksins, heldur kastaði sér út fyrir
grindiurnar. Hún kom niður á veitinga-
skálaþakið á miðjum turni og féll þaðan
á annað þak. Nokkrum dögum seinna
vaknaði hún aftur til þessa lífs. Lækna-
vísindin höfðu sigrast á öllum hennar
beinbrotum. Nokkrum vikum seinna
sögðu blöðin að hún (atvinnuleysing-
inn) myndi brátt aftur verða vinnufær.
Og svo kom dagurinn þegar hún átti
að útskrifast úr spítalanum, út í heim-
inn með alla teknikina — og erfiðleik-