Símablaðið - 01.01.1935, Qupperneq 36

22
S í M A B L A Ð I Ð
UtcmfiaMk súnciincuwjCL.
Eg liefi minst á það áður hér í
Símablaðinu, hver nauðsyn væri á því,
að F. f. S. og landssímastjórnin beitti
sér fyrir því, að utanferðir símritara
yrðu teknar upp aftur, og sem flestir
fengju að njóta þeirra. Eg liefi minst
á þetta í sambandi við símritaraskifti.
A meðan þau stóðu yfir, var al-
mennur áhugi hjá mönnum fyrir þessu
máli, og margir höfðu góðan hug' á
því, að nota þessi tækifæri til að kom-
ast til annara landa og kynnast fram-
andi þjóðum. En þessi tækifæri urðu
altof fá, og það var ekki nema lítill
hluti af þeim símriturum, sem þá voru
starfandi hjá Landssímanum, er gátu
notað sér þetta tækifæri. Vegna þess
tók eg mig til og skrifaði um þetta
hér í blaðið fyrir rúmu ári (5.—6. thl.
1933), og vildi með þeim línum reyna
að vekja menn að nýju til áhuga fyr-
ir þessu máli. En þetta hefir ekki tek-
ist, þvi að eg hefi ekki heyrt né séð
neitt i þá átt, að símriturum væri
þetta áhugamál, og hefði þó verið
æskilegt, að þetta yrði rætt í blaði
okkar.
Það hafa náttúrlega verið mörg stór-
mál á dagskrá hjá okkur síðastliðið
ár, og það hefir tekist að leiða mörg
þcirra til lykta á farsælan liátt. En þó
gct eg ekki skilið í því, að símritarar
og aðrir starfsmenn Landssímans, sem
koma við þau ýmsu áhugamál, sem
blaðið flytur, að þeir liafa ekki neinu
við þar að bæta eða atliuga. Því að
með þessari deyfð og undirtektarleysi
stuðla þeir að þvi, að hefta framgang
liinna mörgu áhugamála, sem eru
sjálfum þeim til g'agns og stuðla að
aukinni fræðslu í því lífsstarfi, sem
við liöfum valið okkur, og það er það,
sem er drepandi, jafnt fyrir einstak-
linginn og stéttarfélagið, sem hefir
þann hugsunarhátt, að honum nægi
það, sem liann þegar liefir aflað sér
í veganesti á lífsleiðinni, livað snertir
þekkingu og víðsýni, — því tækifær-
in eru mörg, og möguleikarnir ótæm-
andi.
Við nánari athugun þessa máls, er
það erfiðleikum bundið, að haga þessu
eins og gert var, vegna þess að við
símritarar erum það fámennir, að ef
einn eða tveir menn fara frá, þá þarf
jafnmarga í staðinn, og sem verða að
afkasta jafnmikilli vinnu og hinir,
sem fóru. Og með þessu var reiknað
fyrst, þegar símritaraskiftin hófust, en
það er varla hægt að ætlast til þess
af útlendum mönnum, að þeir afkasti
jafnmiklu vinnumagni og innlendir
símritarar, bæði vegna þess, að málið
er flestum erfitt og' starfsliættir ókunn-
ir, og í þriðja lagi, og sem er kann-
ske veigamest, og það er, að liinir
dönsku símritarar, sem hingað komu
í skiftunum, sögðu að það væri heimt-
að meira vinnumagn af hverjum ein-
stökum símritara hér, heldur en þeir
ættu að venjast hjá danska rikissím-
anum.
En nú hefir mér dottið í hug önn-
ur lilið á þessu máli, sem að mínu
áliti væri mikið auðveldari að koma
í framkvæmd, en gæti þó komið að