Símablaðið - 01.11.1936, Qupperneq 19

S' 1 MAJ3LAÐIÐ
35
þýðingu þess. Sú skoðun liefir aldrei
verið leiðrétt af stjórn símans, og
lilaut lienni þó að vera þetta kunnugt.
Það eru ýms atriði, er fram komu
við samningu reglnanna og gildistöku,
er að minsta kosti gátu ekki gefið fé-
laginu það til kynna, að neinn mein-
■ngarmunur væri á um samningsrétt-
nin. Má fyrst henda á, að i uppkasti
því að reglunum, sem sent var at-
vinnumálaráðherra til endanlegrar
staðfestingar, var komist svo að orði,
að félagið væri samningsaðili um öll
mál, er varðaði hagsmuni stéttarinnar
o. s. frv. En sá réttur virðist hafa þótt
of víðtækur, — og var því i stað „hags-
niuna“ sett „störf“. Hefði þá verið lit-
ið svo á, að það lægi í hendi síma-
stjórnarinnar, að ákveða livaða mál
samið væri um við félágið, virðist að
niátt liefði einu gilda hvort orðið var
notað. En hitt skifti vitanlega miklu
máli, hvort þessara orða var notað, ef
um skýlausan samningsrétt var að
rseða.
Þá má lienda á það, sem sýnir tví-
mælalaust, að yfirstjórn símans leit
þannig á þennan rétt, að hann hreytti
að miklum mun aðstöðu félagsins til
símastjórnarinnar, — þvi á siðustu
stundu setti hún það skilyrði á móti,
að umdæmisstjórar o. fl. mætti ekki
vera meðlimir félagsins.
Hefði ekki verið um að ræða slík-
an samningsrétt og félagið telur sig
eiga, var engin ástæða til að setja
þetta skilyrði, því þá hefði afstaða
félagsins verið i engu lireytt frá þvi,
sem hún altaf hefir verið. Þá hefði
]>að eftir sem áður þurft að koma
fram málum sínum með lempni, o,;
ggj a vonir sínar eingöngu á góðri
sambúð og samvinnu, eins og áður.
Enn má henda á það, að um það
bil, sem verið var að ganga frá regl-
unum, lieitti félagið sér fyrir launa-
hækkun ýmsra óskipaðra starfs-
mauna, og Símahlaðið telur sig geta
fullyrt, að atvinnumálaráðherra liafi
viðliaft þau orð, eftir að þær vorii
staðfestar, að nú væri ekki lengur
liægt að komast hjá því að semja við
félagið um laun þessara manna. Sé
þetta rétt, þá bendir það ótvírætt til
þess, ásamt því, sem að framan er
sagt, að atvinnumálaráðherra hefir
íalið sig vera að gefa félaginu samn-
ingsrétt, — ekki þess eðlis, að það
gæti óskað samninga, lieldur ætti til
þeirra fullan rétt.
Og hvað segir svo hókstafurinn? Hin
margumtalaða 24. grein er þannig:
„Starfsmenn landssímans hafa rétt
til þess, að hafa með sér félagsskap,
og er stjórn ífélags þeirra viðurkendur
samningsaðili við landssímastjórann
um öll mál, er varða störf stéttarinn-
ar og einstakra starfsmanna, önnur en
launakjör, sem ekki eru annars bund-
in með lögum eða reglugerðum, enda
séu ekki i þessum félagsskap ...“
o. s. frv.
Nú verður að telja ótvírætt, að það,
að vera „viðurkendur samningsað-
iii“, veiti skýlausan rétt til samnings
mn það, sem fyrir er mælt, en sem
hér er alt það, sem lýtur að störfum
stéttarinnar, — án þess að leyfi hins
aðilans þnrfi sérstaklega til.
En nú liefir það álit komið í ljós, í
viðtali við atvinnumálaráðherra, að í
raun og veru gerði áframhald grein-
arinnar þetta að engu, því samnings-
rétturinn væri takmarkaður við það,
sem annars væri ekki bundið með
reglugerðum, og starfsmannareglurn-
ar væru svo víðtækar, að þær skyldu