Ægir - 01.02.2002, Side 29

S J Ó M A N N S L Í F
29
Aflinn rann eftir færibandinu í æðandi takti að mér
þótti en breytti engu því við hausavélina stóð Júlíus
Hríseyingur keikur og afgreiddi málin með æfðum
handtökum atvinnumannsins.
Hauslaus rann fiskurinn áfram á færiböndum ofan
í ker og upp úr á ný að flökunarvél Sigurðar og þaðan
að snyrtiborðinu hvar þeir stóðu í röðum og snyrtu
Þórir, Haraldur, Rúnar, Pétur Már og síðar auk held-
ur Kristján og Júlíus. Þá var komið að þætti undir-
ritaðs er stóð óstyrkum fótum við enn eitt færibandið
og skyldi flokka aflann áður en hann rynni áfram til
þeirra pökkunarmeistara, Jóa „fýra“ og Birgis. Vigtin
ofan færibandsins átti eftir að verða bandamaður
minn úthaldið allt og þó smám saman hafi hæfnin að
áætla þyngd aukist í takt við fengna reynslu var vog-
in aldrei sniðgengin.
Þessa fyrstu vakt mátti ég þannig skilja á milli
þorskflakanna í hinum ýmsu stærðarflokkum, svo
sem small, medium, large og júmbó, aukinheldur
hvort flakið skyldi fara á Bretland eða BNA... Það
skal viðurkennt að ég réði illa við hraðann þessa
fyrstu vakt mína og þáði auðmjúkur aðstoð þeirra
p(r)akkara við flokkunina er bandið var tekið að fyll-
ast nokkuð. Raunar gerði ég athugasemd við hinn
uppsafnaða afla á færibandi mínu með handapati og
nokkurn vonleysisglampa í augum framan við Har-
ald bátsmann en uppskar ekki annað en glott félag-
anna og vægast sagt takmarkaða meðaumkun þeirra
allra. Ég kvartaði ekki aftur!
Kl. 00.30 nákvæmlega kom Vésteinn bátsmaður
trítlandi inn með mannskap sinn og tryggði þar með
áframhaldandi vinnslu. Okkar vakt var þar með lokið
og neita ég því ekki að ég var býsna stoltur af sjálf-
um mér enda klárað það sem af mér var ætlast, svona
nokkurn veginn a.m.k. Smásnarl uns gengið var til
hvílu en ljóst var að rútínan var hafin; upp kl. 05.50
að morgni þar sem Biggi kokkur vakti okkur með
banki og „Góðan dag“-kveðju, morgunmatur, vakt
f.o.m. kl. 06.30, stutt kaffihlé (og með því fyrir þá
sem voru í sogþörf) um kl. 08 í stakkageymslu,
kaffitími kl. 09, smáhlé kl. 11 í stakkageymslu á ný
uns vakt var lokið kl. 12.30 - aðrar vaktir eins alla
daga fiskaðist á annað borð. Í fyrstu fannst mér sem
degi væri lokið er ég fór á kvöldvaktina en hversu
einkennilega sem það kann að hljóma þá voru fyrstu
dagarnir eins og tvöfaldir væru en þó leiddist mér
aldrei. Vaktafyrirkomulagið, morgun- og kvöldvakt,
með frívakt á milli þar sem maður gjarnan sefur
hluta hennar veldur þessu en smám saman lærist
manni rullan.
Vagg og velta veldur velgju...
Eftir einkar ljúft sjólag á 1. degi var kominn heldur
úfnari sjór að morgni 13. janúar en breytti því ekki
að maður mætti all drjúgur til morgunverðar, skellti
í sig góðum slurk súrmjólkur ásamt að gera appel-
sínu góð skil. Þegar í stakkageymslu var komið, þar
var oftar en ekki heitt og reykmettað loft, fann ég að
við vorum ekki í sama takti, ég og kviðurinn. Leið
mér sumsé fremur illa og þótti ekki gott til þess að
vita að framundan var öll vaktin þar sem tækifæri til
afslöppunar gæfust fá. Ég skyldi standa mína plikt
hvað sem tautaði og raulaði - og gerði það uns ég til-
kynnti pökkurum að ég brygði mér frí til þess að
létta á uppkomnum þrýstingi...
Ég gældi við Gustavsberg um stund og leið ekkert
vel - á þessari stundu fóru í gegnum hugskot mitt
hvernig túrinn yrði ætti fyrir mér að liggja að eiga
meiri samskipti við Gustavsberg gegnum andlitið en
afturendann! Eftir ca. 10 mínútna ójafna baráttu var
haldið fram á millidekk á ný þar sem löng vakt beið
mín, meðaumkun merkti ég ekki á andlitum félag-
anna, helvítis landkrabbinn var að gefa sig og var
þegar kominn með viðurnefnið „Gubbi“! Þótti nafn-
giftin nokkuð við hæfi enda væntu félagar mínir,
rétt eins og ég sjálfur, að æluförin að morgni þess 13.
yrði sú fyrsta af mörgum. Kvöldvaktin byrjaði rólega
þar sem lokið var að vinna innkominn afla, sátum við
ýmist í reykkróknum inn af borðstofunni eða í setu-
stofunni á hæðinni fyrir ofan - þar var athvarf mitt
og annarra er ekki töldu reykloft króksins sem góðan
kost.
Heilsan var þegar hér var komið við sögu ekki
spennandi þar sem velgjan var til staðar og það var
ákveðinn léttir þegar Halli bátsmaður kom í dyra-
gættina og kallaði „hífa“ því ég taldi betra að vera
við vinnu en að kveljast eins og aumingi fyrir framan
sjónvarpið. „Gubba“-viðurnefnið hvarf þó jafn skjótt
og það kom til því ekki urðu frekari samskipti við
postulínið sænska með áðurnefndum hætti - leit
raunar aldrei um öxl og sjálfsagt hefur einhverjum
þótt miður að landkrabbinn skyldi standast velting-
inn. Sjálfur fagnaði ég þessu og lærði að hyggilegt er
að velja matinn að kostgæfni, a.m.k. í upphafi ferðar
en þegar frá leið borðaði ég það sem mig langaði í og
naut þess, enda sæmir matur Birgis Þórs hvaða
veisluborði sem er.
Talandi um mat er merkilegt að fylgjast með borð-
haldi skipverja því menn eru fremur röskir að koma
matnum í sig, enda er tíminn takmarkaður, oftast.
Sjálfsagt hef ég náð að bæta millitímann er á leið en
einhvern veginn var það nú svo að ég sat gjarnan
einn við borðið og naut lystisemda matargerðar unga
mannsins meðan reykurinn tók að svífa úr reykhorn-
inu, vildu menn síður missa af tækifæri að ná sér í
eina eða tvær fyrir vakt. Nema Jói „fýra“, hann lét
Allt á fullu í vinnslunni.