Ægir - 01.02.2002, Blaðsíða 32

32
S J Ó M A N N S L Í F
Ýmislegt fleira þótti þess virði að líta á og þar sem
gervihnattadiskurinn er öflugur vel gátum við flakk-
að um víða veröld, þannig var gjarnan horft á engil-
saxneskar fréttir og fræðsluþætti ýmiskonar og bíó-
myndir en minna af þáttaröðum enda engin tök á
fylgjast með framvindu mála. Við gátum m.a.s.
fylgst með fréttum í arabalöndum (textað!) eða með
öldungi lesa úr Kóraninum klukkustundum saman -
hvílíkur sjúkdómur!
Mest þótti okkur Simma stýrimanni til koma að
horfa á Jenna Jones, kvenkyns útgáfu af Jerry Sprin-
ger, en í einum þætti hennar mættu óvenju
bosmamiklar konur þar sem ein fullyrti að brjóst
hennar væru öðrum stærri í gjörvallri veröld, sáum
við Simmi enga ástæðu til að draga þá fullyrðingu í
efa! Allar áttu þær það sameiginlegt að njóta þess að
klæða sig í þröng föt og leyna þannig engu af ítur-
vexti sínum, allar áttu þær eiginmenn er öllum þótti
miður þessi sýniþörf þeirra! Við Simmi vorum í hópi
þeirra áhorfenda er þótti sýniþörfin fremur jákvæð en
neikvæð enda ekki okkar konur sem í hlut áttu...!
Fer ég ekki fremur út í sjónvarpsáhorf en ég kunni
vel við Private Gold-rásina, stundum, og var ég ekki
einn um það.
Ekki leiddist mér meira en svo að ég varð brátt
þekktur um borð fyrir samskiptaleysi við þá sem
næst mér standa og hef ég þó engan hlut elskari en
blessaða fjölskyldu mína. Ástæða þessa samskipta-
leysis mótaðist einkum af því að ég þóttist ekki hafa
frá neinu að segja, okkur gekk giska vel og mér leið
með ágætum. Dagnýju minni var ekki skemmt og
sagði réttilega að þó ég hefði kannski ekki frá miklu
að segja gæti ég altént spurt fregna af liðinu mínu í
landi! Allt fór þetta á besta veg og þessi elska tók á
móti mér eins innilega og hægt er óska sér!
Landkrabbinn verður að „lestarstjóra“
„Maggi, það er ekki nóg að dreifa flökum þvers og
kruss og þykjast vera að flokka!“, sagði Biggi ein-
hverju sinni við mig þegar roðýsan rann sem hraðast
á færibandinu og þar sem hún var öll h.u.b. eins fór
hún h.u.b. öll á sama stað! Þetta lærðist eins og ann-
að, jafn gott þar sem enginn tími er fyrir farþega um
borð í frystitogara! Fljótlega fékk ég að takast á við
að blóðga þorsk í góðu meðallagi stóran eða rúmlega
það í móttökunni, fylgdust samherjarnir með barátt-
unni sem lengi vel var tvísýn - hafði ég betur og síð-
ar var verkefni þetta eins og hvert annað. Snyrtingin
skyldi ekki verða mín í þessari ferð en prófaði þó en
flokkunin var þó mín deild sem og lestin, ég var
t.o.m. lestarstjórinn!
Það eru engar ýkjur að það er kalt í lest frystiskipa
rétt eins og nefnið ber með sér en í átökunum við
kassana finnur maður ekki fyrir kuli, þvert á móti
svitnarðu í átökunum og kunni ég hlutskiptinu vel.
Rúnar og Júlli voru uppi og slógu úr pönnum og
settu öskjur í kassa er fóru í lyftu niður á færiband
lestarinnar. Sjálfur reyndi ég mig við úrsláttinn og
það er hörkuvinna og úr því að mér líkaði svo stjóra-
titillinn var ég „sveittistjórinn“ í þau skipti! Tókst á
við pökkun, einkum ufsa en útskrifaðist ekki þar
frekar en í snyrtingunni, merkti kassa og kom öskj-
um í þá. Prófaði þannig að takast á við eitt og annað
og á mótvaktinni voru aðrir heiðursmenn í sömu
hlutverkum.
Flokkunin var mín veröld ásamt lestinni og það
gat verið býsna líflegt þegar tegundir voru margar
og bandið stoppaði aldrei og ég varð að takast á við
fullt bandið aftur og aftur en þetta vandist eins og
annað og ef ekki komu þeir félagar mínir og léttu
undir með mér. „Einn fyrir alla, allir fyrir einn“ en
menn biðu aldrei eftir þakklætiskveðjunni, höfðu
einfaldlega í nógu að snúast og voru farnir - þetta eru
snillingar.
Að leiðarlokum
Um kl. 16 þann 10. febrúar lagðist Akureyrin EA
110 að landi í Reykjavíkurhöfn með blandaðan afla
upp á góðar 90 milljónir, einhverri bestu janúarför
skipsins m.t.t. veðurs var á enda og voru áhafnarmeð-
limir all sáttir við sinn hlut. Þáttur þeirra Bóbós og
Simma var ekki lítill, þessir heiðursmenn komu vel
fram við undirmenn sína, enda yfirvegaðir og sann-
gjarnir. Þáttur matsveins verður seint ofmetinn í
þessu þrönga samfélagi þar sem matstofan er hjartað
og að lokinni krefjandi vakt er fátt betra en staðgóð-
ur málsverður og innilegt bros Birgis Þórs - hafi
hann þökk fyrir. Vélstjórar þykja gulls ígildi og góð-
ir eru þeir. Á Akureyrinni eru þeir í sérflokki og
ekki meira um það að segja.
Hafi þeir og heldur þökk strákarnir allir fyrir að
umbera eitt stykki landkrabba sem naut þeirra for-
réttinda að sigla einn túr með einu fremsta fiskiskipi
Íslands þar sem hið forkveðna, um styrk keðjunnar er
mótast af veikasta hlekk hennar, sannaðist. Þann
hlekk er nefnilega hvergi hér að finna og á Samherji
hf. því láni að fagna að búa yfir mannauð sem hann
getur verið stoltur af. Strákarnir á Akureyrinni eru
vitnisburður þess að þeir fiska sem róa - það er að
sönnu heiður að hafa unnið með nokkrum af járn-
körlum íslenskrar atvinnustéttar og óska ég þeim öll-
um, hvar sem þá er að finna þessa dagana undan Ís-
landsströndum, alls hins besta.
Glaðbeittur kokkur-
inn, Birgir Þór.