Ægir - 01.02.2002, Side 30

30
sér nægja að taka 3-4 nokkurra centimetra „fjöll“ í
nefið og taldi sig hugsa mun skýrar á eftir. Og hvort
hann gerði, en hvað hefði Jói skóflað miklu upp í
rörið hefði hann nef á við Phil Thompson í Liver-
pool!?
Galli ekki sama og galli
Að sjálfsögðu mætti undirritaður ekki tómhentur til
skips heldur með töskur fullar af klæðnaði, þ.á.m. 3
ullarpeysur til að mæta frosthörkum á skipsdekki.
Það er ekki leikvöllur ókunnra og þangað fór ég
aldrei nema til þess að fylgjast með aðförum dekkara
þegar net var halað inn og til þess að slá á aflann sem
í netinu var. Annað kom að góðum notum, s.s. sjó-
galli sá er ég fékk hjá stjúpsyni mínum og hann erfði
frá frænku sinni en þeim klæddist hún m.a. á útihá-
tíð í Húnaveri ´88 (!) og stígvélin er pabbi lagði mér
til. Buxurnar voru ekki fremur en stígvélin móðins
og urðu uppspretta líflegra fyrirspurna en atvinnu-
mennirnir klæðast að sjálfsögðu einungis viður-
kenndum sjóklæðnaði. Það voru buxurnar mínar
sannarlega ekki þunnar sem þær voru með snæris-
bönd og heimatilbúna hnappa, sem minntu á s.k.
„Best“-úlpu, aflangir tréhnappar sem smeygt er í
gegnum lykkju. Stígvél þau er pabbi lét mig hafa af
elsku sinni hafði hann keypt í skóbúð Lyngdal í
Hafnarstrætinu á Akureyri upp úr miðri síðustu öld
og þóttu fara vel við gallann!
Lengst af háði hvorugt mér, buxurnar héldu þó æ
minna vatni en þrákelkni mín tryggði það að þær
voru fylginautur minn alla ferðina en fóru ekki frá
borði og verða um ókomna tíð ánægjuleg áminning
fyrir félaga mína þar sem þær hanga yfirlætislausar
innan um galla atvinnumannanna í stakkageymsl-
unni. Stígvélin eru hins vegar í foreldrahúsum á ný,
þau reyndust mér vel þó ég beri ekki á móti því að á
stundum hafi þau verið nær því að virka eins og
skautar en stígvél er í lestina var komið! Kom sér vel
að gamlir taktar á svellinu tóku sig upp og því stóð
ég af mér allan velting í frystirými skipsins.
Aflinn eini mælikvarði launa
Á stundum er því haldið fram að sjómenn séu of-
haldnir af launum sínum, einkum þegar fréttir berast
af metafla tiltekins frystitogara. Víst er að laun sjó-
manna á Íslandi eru býsna góð þegar vel fiskast en
enginn skyldi gleyma því að þegar ekkert aflast eru
launin engin og það gerist að sjólag er með þeim
hætti að ekki fiskast. Þeir túrar sem lítið gefa af sér
eru síður í fréttunum en burtséð frá öllu öðru þá er
starf sjómannsins ekkert áhlaupaverk. Fyrir þann
reynsluslausa, sbr. undirritaðan fyrir þessa sjóferð, er
hlutskipti sjómannsins óþekkt og því allur saman-
burður við aðrar stéttir ósanngjarn. Að fenginni
reynslu get ég fullyrt að sjómaður vinnur fyrir hverri
þeirri krónu er hann aflar og gerir það vel.
Áður en ég steig á skipsfjöl kvaðst ég vilja vinna
með járnkörlum íslenskrar atvinnustéttar og nýt
þeirra forréttinda að hafa gert það. Verðmætamynd-
un Samherja hf. á sér ekki stað í Glerárgötunni á Ak-
ureyri nema að því leyti að þar starfar ákaflega hæft
fólk að markaðs-og sölumálum. Samherji hefur frá
upphafi gert út góð skip og er nafn Akureyrinnar
órjúfanlegur hluti af glæstri útgerðarsögu fyrirtækis-
ins. Að hafa reynt mig með áhafnarmeðlimum Akur-
eyrinnar EA 110 veit ég að engir nema atvinnumenn
í fremstu röð fást þrifist hér þar sem reglan „Einn
fyrir alla, allir fyrir einn“ gæti allt eins verið mottóið
ekki síður en hjá skyttum Dumas. Reglan er vissu-
lega óskrifuð en þarna er hún svo yndislega sönn.
Menn fylgjast vel með því hvað aflast og hvern
morgun eru aflatölur síðasta sólarhrings yfirfarnar
auk þess sem samtölur úthaldsins eru sannreyndar.
Aflinn er eini mælikvarði launa og er sá hvati sem
rekur menn áfram dag eftir dag hvað sem öllu öðru
líður, átök fyrir botni Miðjarðarhafs, óþefur í Síma-
málum eða framboðsmál í henni Reykjavík.
Það er auk heldur rétt að hafa í huga að sjómenn
neita sér um giska margt sem við teljum sjálfsagða
hluti vinnandi í landi öllum stundum. Einföldustu
snúningar eru býsna flóknir þegar menn dvelja lang-
dvölum á hafi úti, hver dagur er öðrum líkur þar sem
Hressar hetjur hafsins
slá á létta strengi eft-
ir erfiða vakt.