Símablaðið - 01.01.1950, Qupperneq 7

SlMABLAÐlÐ
3
náms, áður en þeir taka grunnlaun sín, en
starfsmenn eins og lögregluþjónar, tollverð-
ir, póstmenn, sem enga sérmenntun þurfa
að hafa, taka strax á fyrsta ári sín grunn-
laun, og eru þvi 3 til 4 árum fyrr komnir
á hámarkslaunin, og þannig mætti telja
áfram ýmislegt óréttlæti, sem alls ekki má
endurtaka sig. Við verðum að treysta því að
launamálanefnd þeirri er bandalagsþingið
kaus, takist að leiðrétta þessi atriði og önn-
ur.
Annað mesta hagsmunamál stéttarinnar er
„Réttindi og skyldur opinberra starfs-
manna“. Forsaga þessa máls er vel kunn, þvi
það er búið að vera lengi á döfinni. Nú er
loksins búið að ganga frá frumvarpinu, og
talið er sennilegt, að það komi fram á Al-
þingi á sama tíma og launalagafrumvarpið.
Það sérkennilega i sambandi við þetta mál
er, að samtök opinberra starfsmanna hafa
ekkert fengið um það að fjalla, og útaf fyrir
sig spáir það ekki góðu, enda er farið með
frumvarpið sem trúnaðarmál til að fyrir-
byggja, að það verði rætt á opinberum vett-
vangi áður en til kasta Alþingis kemur. Þó
hefur sérstakri nefnd er bandalagsþingið
kaus verið leyft að glugga í frumvarpið, en
engin ákvörðun um það tekin hvort væntan-
legar tillögur þessarar nefndar verði teknar
til greina. Þó opinberir starfsmenn séu óá-
nægðir með þessa málsmeðferð, að fá ekki
að semja um sín réttindi og skyldur, þá eru
þó margir, sem fagna frumvarpinu, af því
þeir hafa aldrei haft bókstaf fyrir réttindunr
sínum. Það er athyglisvert, að aðeins tvö
félög opinberra starfsmanna hafa viður-
kenndan samningsrétt, það er okkar félag
og póstmannafélagið. Jafnvel heildarsam-
tökin, BSRB, hafa hæpinn samnings-
rétt. Það sáum við glöggt á s.l. sumri, þegar
Alþingi þverbraut eina samningsákvæði
launalaganna, með því að lengja vinnutíma
skrifstofufólks, án þess að ræða orð við
samtökin. Þá voru réttindi okkar vissulega
fyrir borð borin, og þrátt fyrir kröftug mót-
mæli, daufheyrðist ríkisstjórnin og fór sínu
fram. Hitt þarf naumast að taka fram, að
heppilegast væri fyrir alla aðila að hafa skýr
og glögg lagaákvæði um réttindi og skyldur
opinberra starfsmanna, en það verður aðeins
hægt með því að virða samningsrétt heildar-
samtakanna og semja við þau. Þá þarf að
tryggja að þau félög, sem nú þegar hafa
öðlast meiri réttindi en frumvarpið gerir
ráð fyrir, haldi þeim óskertum. Við verðunr
að standa vel á verði um þetta hagsmuna-
mál, og vera vel samtaka í þvi að hrinda öll-
um árásum, sem gerðar kunna að verða á
áunnin réttindi okkar.
Til þess að félagið verði ávallt traustur
vörður um hagsmunamálin, er nauðsynlegt
að örva og efla félagslifið og félagsþrosk-
ann enn meira. Það getum við gert t. d.
með því að hafa myndarlegt málgagn, því
miður hefur verið mikill misbrestur á út-
gáfu Símablaðsins undanfarin ár, alltof
margir vilja ásaka stjórnina eða ritnefnd
blaðsins fyrir sofandahátt, en þetta er rangt.
Stjórnin og ritnefndin hafa vissulega fullan
áhuga fyrir þvi að gefa blaðið út oftar,
þrátt fyrir ýmiskonar örðugleika við útgáf-
una, en þá mætti yfirstíga, svo framarlega
sem félagsmenn sýndu áhuga í verki á því
að efla Simablaðið. Við skulum muna, að út-
ávið verður stéttin metin að miklu leyti eftir
málgagninu.
Annað, sem háð hefur félagsstarfinu mik-
ið, eru húsnæðisvandræðin. Öll stærri einka-
og ríkisfyrirtæki telja það skyldu sína að
sjá starfsfólkinu fyrir rúmgóðum salarkynn-
um. Því miður er þessu ekki að heilsa hjá
Landssímanum. Fyrst þegar flutt var í
Landssímahúsið fékk starfsfólkið bæði vist-
lega kaffistofu og rúmgóða lesstofu til af-
nota, og mæltist það auðvitað ákaflega vel
fyrir, en nú er búið að taka þetta allt rf
starfsfólkinu aftur, og er það glöggt vitni
um stóra afturför. Þegar Landssiminn
byggði stórhýsið við Sölvhólsgötu, eygði
starfsfólkið þann möguleika að fá salinn
þar á efstu hæð til ráðstöfunar, en sú von
brást, sá salur er nú notaður sem geymsla
fyrir hálf ónýt radíótæki og annað rusl.
Og flestum er ráðgáta, hvers vegna svona
dýrmætt húsnæði skuli þannig notað. Síma-
málastjórnin hefur þó ekki alveg úthýst fé-
laginu, því það hefur fengið til bráðabirgða
leyfi til að nota lítið hús í Aðalstræti, sem
Landssíminn á, en þetta hús á að rífa strax
og viðbótarbyggingin við Landssímahúsið
hefst. í þessu húsi eru salarkynnin alltof
litil fyrir félagið, þvi þar rúmast ekki fleiri
en 30—40 í einu, enda er húsnæðið ekki
sem vistlegast. Samt sem áður er þetta vís-