Dagblaðið Vísir - DV - 25.08.2006, Blaðsíða 28

28 FÖSTUDAGUR 25. ACÚST2006
Fréttir DV
Barn við dauðans dyr
Lára hefur góða frásagnargáfu,
geislar af atorku og gleði og það er
svona á mörkunum að ég þori að
spyrja hvort hún hafi aldrei lent í
mótbyr.
„Æi, ég er ekkert fyrir að tala um
erfiðleika. Lífið er bara svona. Ég ít-
reka að ég trúi því að það sem á að
gerast, það mun gerast og ekkert
fær afstýrt því. Ég er lánsöm, á fimm
heilbrigð börn, yndislegan mann,
samhenta fjölskyldu og yndislega
tengdafjölskyldu.”
Engir erfiðleikar, aldrei?
„Jú, auðvitað hef ég upplifað erf-
iðleika eins og aðrir," segir hún og
verður í fyrsta skipti í þessu viðtali al-
varleg. „Eg hef einu sinni orðið skelfi-
lega einmana, þarna vestur í Bolung-
arvík, einu sinni orðið óstjómiega
sorgmædd þegar ég sat hjá afa Ragga
þegar hann kvaddi þetta líf og einu
sinni hef ég fengið áfail eftir á. Það
var þegar fjórða barnið mitt, dótt-
irin Hekla Sól, var næstum farin.
Hekla Sól fæddist tíu vikum fyrir
tímann og kom heim af vökudeild-
inni þegar hún var að nálgast áæd-
aðan fæðingartíma, þá tvö kíló. Mér
fannst hún vera farin að kvefast og
farið að snörla í henni, en ljósmóð-
irin sem kom að líta eftir henni sagði
þetta ekki vera neitt alvarlegt. Barn-
inu þyngdi og eins og flestir foreldrar
sem hafa átt bam á vökudeild, þurfti
ég að kitla hana í hálsinn til að koma
önduninni af stað aftur. Þegar þetta
hafði staðið yfir í sólarhring hringdi
ég á Bamaspítala Hringsins. Var
sagt að hafa ekki áhyggjur og svona
leið allur dagurinn og næsta nótt. Ég
vakti yfir barninu, hringdi á spítal-
ann og það var ekki fyrr en á laugar-
dagsmorgni að ég hringdi í vakthaf-
andi lækni á vökudeildinni. Hann
sagði mér að koma strax. Sem hann
var að hlusta hana datt öndunin út í
55 sekúndur, nákvæmlega eins og ég
hafði verið að útlista fyrir starfsfólki
spítalans þessa tvo daga. Síðar kom
í ljós að hún var með RS-vírus, sex
tegundir af bakteríum, annað lung-
að fallið og hitt fallið til hálfs. Stelpan
var lögð akút inn og sett í hjartarita
og öndunarvél en ég var pollróleg.
Það var ekki fyrr en ég kom heim um
miðnættið að ég brotnaði gjörsam-
lega. En bara þá og aldrei síðan."
Með illkynja krabbameinsæxli
Og ekki heldur áður. Ekki einu
sinni þegarLáru varsagtað hún vceri
með illkynja krabbameinsæxli í kvið-
vöðva.
„Það fór allt í einu að vaxa eitthvað
út í kviðarholinu á mér ári eftir að ég
átti annað barnið mitt, Iðunni Huldu,
árið 1994 og það var ekki fyrr en það
var farið að sjást í gegnum buxur, að
ég sagði samstarfskonu minni á Jazz-
barnum, þar sem ég vann á kvöldin,
frá því. Hún sagði mér að drífa mig
strax til læknis. Sá hélt að þetta væri
bara kviðslit og ég var sett í aðgerð.
Opnuð - og lokað aftur, þar sem við
blasti þetta æxli í kviðvöðva. Þeg-
ar við Haukur fórum til læknisins til
að fá niðurstöður rannsókna, sagði
læknirinn að það væm 99,9 prósent
lflcur á því að þetta væri góðkynja. Á
leiðinni heim sagði ég við Hauk að
það væri nú týpískt fýrir mig að vera
þetta 0,1 prósent - sem var líka rétt!"
segir hún og brosir. „Ég vissi fyrir-
ffam að Iæknirinn hefði rangt fyrir
sér...! Þetta var nokkuð stór aðgerð,
um 30 sentimetra skurður, en það
náðist að fjarlægja allt æxlið. Svo var
ég í eftirliti í einhver ár, eða þangað
til ég nennti ekki lengur að mæta!"
Kœrulaus?
„Nei, ég er nefnilega ekkert kæru-
laus. Ég er bara æðrulaus. Þegar æxl-
ið greindist var ég 24 ára, gift tveggja
barna móðir og fannst ég rígfullorð-
in. Ári síðar, 1996, eignuðumst við
þriðju dótturina, Helgu Rut svo kom
Hekla Sól 1999 og loks litli prinsinn,
Haukur Lár árið 2004. En nú er ég
líka hætt að eiga börn, fimm er fínt."
Meðfætt æðruleysi
Hún segist ekki hafa orðið ótta-
slegin þegar húnfékk úrskurð um að
hún vœri með krabbameinsœxli.
„Nei, mér var ekkert mikið bmgð-
ið. Það hafði verið mikið líkamlegt
vesen á mér, ég hafði misst fóstur,
fengið utanlegsfóstur og margt ann-
að. Auðvitað er ákveðinn söknuður
sem fylgir því að missa fóstur, en ég
hugsaði sem svo: Ef náttúran segir að
þetta fóstur sé ekki tilbúið að koma í
heiminn, þá hefur náttúran rétt fyr-
ir sér."
Ertu jajh mikill töjfari inn við
beinið og þú sýnist vera?
„Ég veit ekki hvort ég er mikill töff-
ari," svarar hún af einlægni. „Stund-
um get ég verið mjög aum. Eftir áfall-
ið þegar ég gerði mér grein fyrir hvað
Hekla Sól var mikið veik, þá sá ég að
ég yrði að sætta mig við niðurstöð-
una, hver sem hún yrði. Ástandið var
mjög krítískt í viku, tíu daga, en ég
lét á engu bera við hin börnin, sagði
þeim að hún væri mikið veik en þeg-
ar þau spurðu hvort hún myndi deyja
sagði ég: „Deyja! Nei, nei, en hún er
mikið lasin." Ég er lík mömmu að því
leyti að ég vissi að ég yrði að taka því
sem að höndum bæri."
Meðfœtt œðruleysi?
„Kannski, já," segir hún. „Ég hef
alltaf sætt mig við að stjómin er ekki
í mínum höndum. Sumum finnst
ég vera kærulaus, en ég er ekki
köld manneskja og hef aldrei forð-
ast snertingu. Knúsa og kyssi börn-
in mín stöðugt, enda finnst mér þau
æðisleg."
í verkfræðinám
Hún neitar því þó ekki að lífsvið-
horf hennar hafi breyst eftir að hún
greindist með krabbameinið.
„Þá ákvað ég að hver dagur skyldi
verða frábær. Eg ákvað að vera ekki
með einhverja drauga í farteskinu,
lifa í núinu og njóta hvers dags eins
og hann væri minn síðasti. Eitt af
því sem ég ákvað að drífa í, þótt það
ffestaðist reyndar um fimm ár, var
að setjast á skólabekk og taka stúd-
entspróf. Ég vildi ekki vera áfram í
láglaunastörfum og þar sem Hauk-
ur hafði ekki heldur lokið sínu stúd-
entsprófi, fórum við saman í Tækni-
skólann, þar sem við sátum hlið við
hlið í tvo vetur og lukum stúdents-
prófum. Þaðan lá leið mín í verk-
fræðinám. Þá var ég ófrísk af Heklu
Sól, en ákvað að ljúka fyrstu önn-
inni, eignast barnið og halda svo
áfram náminu um haustið. Þar sem
hún fæddist fýrir tímann og var mik-
ið veik, datt sú áætlun sjálfkrafa upp-
fyrir - enda á maður ekki að vera
með plön! Þegar hún fór að verða
spræk, tveimur árum síðar, ákvað ég
að fara í „auðvelt" nám, innritaðist í
Kennaraháskólann og þar sem mér
fannst stærðfræðikjörsvið ekki nægi-
legt verkefni að takast á við, lauk ég
líka námi í íslensku. Vann fyrir nám-
inu með því að raða dósum í hillur
í Nóatúni og svo höfum við Haukur
alltaf skúrað fyrirtæki og gerum enn.
Ég útskrifaðist árið 2004, byrjaði að
kenna - og þá skall auðvitað á kenn-
araverkfall!"
Peningar eru aukaatriði
Það er gott að konan er hlátur-
mild og hefur húmor fyrir þessu...
„Já, það er nú eitt af því besta í
hjónabandi okkar Hauks," segir hún.
„Það er húmorinn. Haukur er óend-
anlega fyndinn! Krökkunum finnst
hann fyndinn, mér finnst hann fynd-
inn. Haukur er alltaf í góðu skapi og
talar í bröndurum. En þetta kenn-
araverkfall varð mér bara til góðs.
Ég fór að vinna hjá Office 1 og þeg-
ar það fyrirtæki var selt í fyrra hvatti
Þorfinnur bróðir mig til að sækja
um fréttamannsstarf hjá NFS. Hann
vissi sem var, að sá draumur hafði
blundað innra með mér frá því ég
var barn. Ég hóf því störf sem frétta-
maður í desember í fyrra og finnst
það frábært. Eins og þú heyrir hef ég
óskaplega gaman af að tala, svo eðli-
lega finnst mér skemmtilegast þegar
fréttimar snúast um fólk. Mér finnst
hlutverk fréttamanns vera að flytja
sannleikann, aldrei flækja sínu per-
sónulega mati inn í þær og alls ekki
að búa til skreytingar utan um frétt-
irnar svo þær laði að fleiri áhorfend-
ur. Þá eru þær ekki lengur sannleik-
urinn."
En hvernig fer fimm barna móð-
ir að því að samræma mikla vinnu,
uppeldi og heimilishald?
„Ég á náttúrulega stórkostlegan
mann eins og ég hef sagt. Við gerum
hlutina saman en ég verð að viður-
kenna að það hefur nú mætt meira
á honum en mér eftir að ég byrj-
aði hjá NFS. Ég hef verið mikið frá
og tek rnikið af aukavöktum. Börn-
in mín hafa hins vegar aldrei heft
„Ég er trúuð og er mjög
þakklát fyrir allt sem
ég hef. Litlir hlutir eins
og peningar eða ryk á
hillum er aukaatriði.
Það er fólkið íkringum
okkur sem skiptir máli.
Leiðin út úr erfiðleikum
er sú að þakka fyrir það
sem maður hefur og
hugsa ekki um það sem
maður hefur misst."
mig í neinu. Þau em yndisleg og
það myndi aldrei stöðva mig að eiga
mörg böm."
Og lokaspumingin. Hvernig við-
heldur fólk ástinni eftir tuttugu ára
samveru?
„Hvemig á ég að svara þessu?"
segir hún og brosir. „Við erum bestu
vinir og með húmorinn ílagi. Ætli það
skipti ekki miklu máli? Að minnsta
kosti er þessari ást ekki viðhald-
ið með rómantískum ferðum okkar
tveggja á hótelherbergi í údöndum!
Við höfum reynt að fara einu sinni á
ári í sumarbústað yfir eina helgi, en
það hefur ekki alltaf heppnast. Hauk
langar mikið að ferðast um heiminn
og ég hef lofað honum því að það
muni gerast þegar við verðum kring-
um fertugt. Ég held að lykillinn að
því að vera hamingjusamur og í góðu
jafnvægi sé sá að muna að þakka. Ég
er trúuð og er mjög þakklát fyrir allt
sem ég hef. Litlir hlutir eins og pen-
ingar eða ryk á hillum er aukaatriði.
Það er fólkið í kringum okkur sem
skiptir máli. Leiðin út úr erfiðleikum
er sú að þakka fyrir það sem mað-
ur hefur og hugsa ekki um það sem
maður hefur misst."
annakristine@dv.is
DV/Gunnar V.Andrésson og Hörður Sveinsson

Ferðast með Frúnni „Fjölskyldan ferðaðist
mjög mikið og á sumrin vorum við á sífelldum
ferðalögum. Ýmist að keyra eitthvert með
mömmu eða fljúga með pabba.”
Yngra hollið með Erni bróður
„Við vorum heima á daginn að drasla útog
borða Coco Puffs!" segir Lára um þann tíma
þegar móðir þeirra var farin að vinna úti.
Ninna eins og önnur mamma
„Ninna systir var 17 ára þegar hún fór með okkur
systur i sumarbústað i Húsafelli i heila viku.“
Flott skvísa „Þessi mynd
er tekin eftir aðéghætti
að vera næst verst
klædda stúlkan í MH!"
Lára við Látrabjarg
„Held ég hafi komið i öll
bæjarfélög á landinu og
á alla flugvelli landsins."
Fermingardagurinn „Ég er trúuð og
man eftir að þakka fyrir það sem ég hef'
Stórkostlegur maður„Wð viðhöldum að minnsta kosti
ekki ástinni með rómantiskum ferðum okkar tveggja á
hótelherbergi I útiöndum!‘Á brúðkaupsdaginn árið 1993.
Húmorísk og bestu vinir Með eiginmanninum Hauki
Olavssyni og börnunum fimm. „Litiir hlutir eins og peningar
eða ryk eru aukaatriði.Það er bara fólk sem skiptir máli."
Ófeimin að spyrja Á blaðamannafundi
Landsvirkjunar á þriðjudaginn.