Freyr - 15.06.1992, Blaðsíða 37

12.’92
FREYR 509
Ferð til Sovétríkjanna
(Magadan og Kamtsjanka)
15.-30. ágúst 1991
Gunnlaugur A. Júlíusson
2. hluti
7 7. ágúst, taugardagur.
Við vöknuðum þegar klukkan var langt gengin í hádegi og fórum að svipast um og
átta okkur á aðstœðum. Nikolaj var mœttur, svo og Natalija, en hana höfðum við ekki
hitt fyrr í ferðinni. Urðu þar fagnaðarfundir.
Eftir að hafa ráðið ráðum okkar og
rætt um daginn og veginn eins og
gengur, teygt úr sér og borðað
morgunmat, var haldið af stað
þótt við vissum varla hvert. í
hópinn höfðu bæst dóttir Nikolaj,
dóttir Nataliju og tengdasonur
hennar, svo og stúlka að nafni
Irena, sem síðar kom í ljós að átti
að vera túlkur okkar næstu daga.
Hún talaði afar góða ensku, sér-
staklega miðað við að hún hafði
aldrei út fyrir Sovétríkin komið.
Magadan svæðið er eitt af
ríkjum (fylkjum) Rússlands og er
það um 12 sinnum stærra en
Island. Par búa um 600.000 manns.
Helstu atvinnuvegir eru gullgröft-
ur, skógarhögg, iðnaður, veiðar og
þjónusta. Landbúnaður er þarna í
nokkrum mæli, en ekki svo að þeir
séu sjálfum sér nógir með mat.
Þarna er engin kornrækt og verður
að flytja inn allt korn. Um 20.000
kýr eru þarna á átta samyrkjubú-
um. Þær mjólka ca 5000 lítra á ári.
Því er veruleg þörf á innflutningi
mjólkurafurða. I héraðinu eru þrjú
samyrkjubú með hænsni, og fram-
leiða þau um 1,5 millj. eggja á ári.
Eitt bú með um 100.000 kjúklinga
er þarna, en það hefur átt í veru-
legum vandræðum vegna Marex
sjúkdómsins, og verður líklega að
farga öllum fuglunum. Þeir eru
með nokkra loðdýrarækt, eða um
3000 læður af mink og um 6000
Gunnlaugur A. Júlíusson.
refalæður. Silfurrefur hafði áður
verið algengur, en nú var blárefur
ráðandi tegund. Fiskur er ráðandi
sem grunnfóður í loðdýraræktinni.
Veðrið þenna fyrsta dag í Maga-
dan var hálfhráslagalegt, rigning-
arhraglandi annað slagið og skýj-
að. A leiðinni ókum við fram á
nokkra menn sem voru að slá í
vegkantinum með orfum og ljáum.
Við stoppuðum aðeins og tókum af
þeim myndir, hvað þeim fannst
heldur skemmtileg tilbreyting frá
því að hjakka þarna með
hálfónýtum amboðum. Okkur var
sagt að vegna þess hve mikill skort-
ur væri almennt á fóðri fyrir búféð í
héraðinu væri hver opinber starfs-
maður skyldugur til að afla 300 kg
af grasi og leggja það til nærliggj-
andi samyrkjubús. Þess vegna
sáust menn annað slagið vera
hjakkandi í vegköntum eða skóg-
arjöðrum, svo og stærðar vörubílar
keyra fram og aftur með smá gras-
hrúgu á pallinum.
Eitt sinn hafði Nikolaj beðist
undan því að hann og starfsfólk
stofnunarinnar þyrftu að standa í
þessum aðdráttum með þeim rök-
um að þau gerðu landbúnaðinum
miklu meira gagn í vinnunni heldur
en að hjakka í vegköntum. Að
sögn komst hann naumlega hjá
brottrekstri vegna slíkra hugrenn-
inga.
Við ókum nú sem leið lá út að
strönd, þar sem stofnunin réð yfir
sumarhúsi, sem stóð í þyrpingu
með nokkrum öðrum álíka. Þor-
steinn og Jón Loftsson tóku þegar
á rás til skógar, og við hinir van-
kunnandi í skógfræðum fylgdumst
með og reyndum að nema fróð-
leikinn en á framstreymi hans varð
naumast nokkurn tíma lát.
Þarna fékk maður að heyra allt
um kosti og eiginleika „Elrisins“,
„Klettafurunnar“ og „Steinbirkis-
ins“ auk fleiri tegunda, sem í fyrstu
voru framandi nöfn, en urðu að
lokum allt að því velþekktir og
gamalir kunningjar. Við dvöldum
nokkra stund þarna í skóginum.