Fylkir - 23.12.1953, Blaðsíða 10

10
Jólablað Fylkis 1953
J)cgar Elín og Tiiall viliusí
a aðfangadag.
JÓLASAGA BARNANNA
J;eja, nú ratið þið áreiðan-
lega til Maríu frænku, á Græna
ási, kæru börn.
Pálína húsmóðirin í Austur-
garði liafði lagt í innkaupa-
töskuna allskonar góðgæti. Nú
áttu þau Njáll og F.lín að fara
með þetta til Maríu frænku.
Snjókoma hafði verið dag-
ana í vikunni fyrir jólin. Var
því jólalegt úm að litast. Skóg-
urinn stóð þétt í nálægð Austur
garðs, helgiblær hvíldi orðið
yfir öllu, því fáar stundir voru
til sjállra jólanna.
Elín og Njáll \oru nú loks
tilbúin, að fara af stað. Nú áttu
þau að fara ein. Þau höfðu olt
áður farið þessa leið, en þá á-
vallt í fylgd með mömmu. Nú
hafði mamma svo mikið að
gera, vegna jólanna, að hún
gat ekki farið með. En
seinna ætlaði hún að heimsækja
Maríu gömlu á Grænaási.
Þegar þetta gerðist, var Elín
orðin 10 ára gömul, en Njáll
S ára. Þau gátu svo sem vel
létt þessum snúning af mör?mu.
Það var áreiðanlega allt í lagi
að Jtau færu bara ein. Elín ætl-
aði að bera innkaupatöskunna
lyrst, svo gat Njáll borið hana
eitthvað, að minnsta kosti hjálp-
að e'itthvað til.
Vegurinn lá í gegnum skóg-
inn. Hann var gamall troðning-
ur, er einungis menn og hestar
lögðu leið sína um og þá í er-
indum upp að Grænaási, litlum
bæ, einangruðum.María frænka
hafði oft átt kost á því að fara
úr litla bænum sínum og eiga
heimili í kaupstaðnum. En
henni fanst svo friðsælt Jrarna
og þarna hafði hún unnað sér í
svo mörg ár. Nágrannarnir
niðri í byggðinni voru líka svo
hjálplegir. Páll sonur hennar
var einnig svo fjarskar góður,
en nú var hann svo langt í
burtu og gat því lítið hjálpað.
Eins og áður er sagt, lá snjór-
inn yfir öllu. Enginn hafði far-
iðað Grænaási, síðustu daganna,
spor sáust því engin. F.lín og
Njáll héldu þó, að þau þekktu
veginn, þau héldu því áfram,
Jdó svo að tíminn væri löngu
kominn að þau ættu að vera
kominn til Maríu frænku.
F.líin staðnæmdist við stórt
grenitré, sem hún gat ómögulega
Jrekkt. Hvar voru Jrau eigin-
lega? Höfðu Jiau villst af skóg-
argötunni?
Eg veit ekki livar við erum
Njáll, sagði hún angistarfull,
ég held við höfum tapað af
rétta veginum. Nú, sagði Njáll,
við eigum að ganga þessa leið.
Þau héldu í Jrá átt, sem Njáll
áleit vera rét,ta, en þá komu þau
að hvammi, sem leit svo óbyggi-
lega út. Ekki var þetta í áttina
að Grænaási, nei j)að var ekki
hingað, sem við eigum að fara
sagði Elín við Njál.
Skjálfandi og hrædd, héldu
þau nú í þ\eröfuga átt, en það
var erfitt að linna véginn, sem
Jjau höfðu áður gengið. Hvað
áttu þau að gera? Það var byrj-
að að dimma og sjálft aðfanga-
dagskvöld var að koma. Áttu
þau að fá að vera hér í skógin-
um? Þá gætu Jrau ekki séð jóla-
tréð eða fengið jólagjafitnar
sem biðu þeirra heirna í Austur-
garði.
Elín fann grát í kverkum
sínum, en hún barðist við að
láta litla bróður heyra. Nú voru
Jrau orðin svo þreytt, þau kont
ust ekki lengra. Þau settust
undir háu grenitré. Ó, að við
gætum komist heim og séð jóla-
tréð, sagði Elín. — Eru nokkrir
úlfar í skóginum? spurði Njáll.
Nei, en Jrú skilur það að ekki er
gaman, að ganga hér og vera út
í skógi í alla nótt, sagði Elín við
bróðir sinn. Jú, víst skyldi hann
Jrað, en hann liafði verið mest
hræddur við úlfanna, þegar
ltatm hugsaði um skóginn. Að
villast ltafði hann aldrei liugsað
um.
Eins og öll góð börn, þá ltafði
Elín gengið í Sunnudagsskóla.
Þar hafði hún lært. að biðja til
Jesú, sem er vinur og frelsari
barnanna. Nú bað hún Jrannig.
Kæri Jesú, hjálpaðu okkur að
finna rétta veginn, gefðu að við
verðum ekki hér í skóginum
í allt kvöld, hjálpaðu okkur
kæri Jesú. Amen.
liörnin sátu róleg nokkra
Stund, það var eins og })au biðu
eftir því að Jesú sendi hjálp.
Allt í einu ntundi Njáll eftir
nokkru. Heldurðu ekki að við
getum séð Betlehemstjörnurta?
Spurði hann systir sína. Hún á
víst að koma einmitt núna, Jrað
var hún, sem sýndi vitring-
unum veginn til Betlehem.
Elín svaraði ekki strax, hún
vissi reyndar svo vel, að Betle-
hemsstjarnan skein ekki nú eins
og áður. Njáll var ekki enn orð-
in svo þroskaður, svo rétt var
að lofa honum að vera barna-
legum. — Sjáðu, hrópaðj Njáll,
Jrarna fyrir ofan trjátoppana er
stjarna, það hlýtur að vera
Betlehemsstjarnan, Elín ef við
göngum Jrangað, þá komumst
við kanske til Betlehem og út úr
skóginum.
Æ, hvað Njáll gat verið barna
legur, hugsaði Elín með sér, en
Njáll gaf sig ekki hann áleit
ákveðið, að ef þau fylgdu eftir
í átt til stjörnunnar, þá kæmust
Jjau út úr skóginum og kanske
alla leið til Betleliem.
Frekar en að sitja kyrr, var
þó betra að gangá þangað, sem
stjarnan er, sagði Elín. Þau
héldu nú áfram yfir ása og hæð-
ir gegnum skóginni Allt í einu
koma Jrau að litlum bæ. Hvað
var þetta voru þau komin að
Grænási?
Eftir nokkur augnablik knúðu
þau á dyr. Kont inn, sagði hás
rödd. Börnin gengu nú inn í
herbergi, sem var við hliðina á
litlu eldhúsi, Jrar í svefnsófa lá
gamall maður. Það var dimmt
í þessu herbergi og ekkert
minnti þar á jólin.
Mikið hittist vel á, að Jrið
skylduð koma til mín, sagði
gamli maðurinn. Ég hefi verið
að biðja Guð um að senda ein-
hvern til mín.— Hvar erum við
og hvernig eigum við að kom-
ast heim, spurði Elín. Nú, hú,
kæru börn; vilust þið í skóg-
inum? Kannist Jrið ekki við
ykkur, þið eruð í Holti og ég er
Árni gamli.
Nú rann ljós upp fyrir börn-
unum, víst Jtekktu Jrau hann
Árna gamla, þó svo Jrau hefðu
ekki séð hann svo oft, árið sem
var að líða. Hann hafði farið á
Flliheimilið, þá var Holt í eyði.
— Ég hélt að J>að yrði svo
skemmtilegt að halda jólin hér
í gamla bænum sínum, en eftir
að ég kom liingað í dag, Jrá varð
ég svo slappur og nú hefi ég
engann þrótt í mér að fara inn
í kaupstaðinn aftur. — Mikið
þakka ég Guði fyrjr, að Hann
skyldi senda ykkur til mín.
kanske pabbi ykkar vilji flytja
mig inn í kaupstað, strax í
kvöld?
Elín og Árni flýttu sér nú
heim. Vegurinn var þeim aug-
Ijós. Innkaupstöskunna skyldu
Jrau eftir, hjá Árna gamla.
Jrarna niðri lá þá vegurinn. En
að þau skyklu ekki sjá Jtað fyrr.
Elín, heldurðu ekki að Jrað hafi
verið Betlehemsstjarnan, sem
sýndi okkur veginn heim til
Árna gamla, spurði Njáll á leið-
inni heim. Elín vildi ekki segja
nci, henni fannst samt sem áð-
ur spurningin vera barnaleg.
. Hún skvldi að Guð hafði hjálp-
að þeim, j>ví hann heyrir bænir.
----Það var Guð sam hjálpaði
okkur og leiddi, sagði hún við
bróður sinn.
Stundu síðar voru þau komin
heim að Austurgarði. í eldhús-
inu sögðu Jrau loreldrum sínum.
sem voru orðin óttaslegin, frá
ferðum sínum. Pabbi jsagði strax
að best væri að ná í Blesa, fara
til Martu frænku, að Holti og
svo á Elliheimilið. Njáll fékk
loforð' um að fylgjast með í
hestasleðanum.
Frænka María varð svo glöð,
hún var heldur ekki ein í litla
húsinu sínu, Páll hafði komið
heim þá um daginn, gátu þau
því haldið jólin saman. Þegar
komið var að Holti, varð Árni
gamli mjög glaður. Hann var nú
vafinn hlýjum teppum og pabbi
Njáls bar hann út á sleðann,
sem var hið besta farartæki.
Var nú Jrotið af stað til Elli-
heimilisins, þar mættu Árna
hlýja og ilur, slappleiki hans
hvarf, er liann sá upplýstar stof-
ur og fagurlega skreytt jólatré.
Forstöðukonan var orðin há-lf
óróleg vegna Árna gamla, sem
einmitt á aðfangadagskvöld
vildi fára- til gamla bæjarins.
Sá óróleiki hvarf, er hún sá
Árna vera kominn heim að
nýju.
Blesi' þaut nú af stað, þá fór
vel um Njál og pabba hans á
sleðanum. — Það var Betle-
hemsstjarnan, sem lýsti okkur
heim að Holti til Árna gamla,
Jtegar við vorum að villast í
skóginum, sagði Njáll við pabba
sinn á leiðinni heim.
Jahá, sagði pabbi hans hugs-
andi. Guð á áreiðanlega ennþá
stjörnur sínar, fyrir þá, sem vilja
ganga í ljóma þeirra. Njáll! ef
J>ú lætur Betlehemsstjörnuna
lýsa upp veginn þinn, J>á muntu
mörgum sinnum sjá að þú stefn-
ir í rétta átt.
(Lauslega þýtt fyrir ),Fylkir”)
Einar J. Gislason.
Þegar bónda nokkrum í Banda
ríkjunum var sagt fró því, að
Andrew Carnegie hefði átt 25
sent, þegar hann kom til lands-
ins, en 250.000.000 dollara er
hann dó, þá var allt og sumt
sem bóndinn sagði:.
— Hann hlýtur að hafa átt
sparsama konu.