Fylkir - 23.12.1953, Blaðsíða 27

Jólablað Fylkis 1953.
27
ic-kk ákafa hóstakviðu og náði
varla andanum. Svo jafnaðli
hann sig brátt. Því það eymdi
ennþá cftir af róllyndi og skyn-
ssmlegTÍ yfirvegun skipstjórans.
Loksins irutaiii hann: „Ein-
hverntíma hefði ég reynt að
kíkja á drangskammirnar, j>ótt
gjóia vxri liii, en nú — nú get-
um við ekki annað cn heðið
Guð að hjálpa. Hann verður
miskunsamur ntg þar sem jóla-
nótt fer í hcnd.”
• Erlendur sá að tár hrundu
niður magrar kinnar gamla
mannsi 's. Harm grcip um ;ix!ir
hans:
,.Aíi minn!” hrópaði hrmn,
„iofaðu mér að fara suðurefíir
á „Svaninum” og vita hvort ég
get nokkuð gert?” — Vitavörð-
urinn hvessti á hann augum,
en Erlendur hélt áfram: )(Eng-
inn bátur er eins traustur og
vcl útbúinn og „Svanur” þinn,
og hann hefur séð bárur hér
_____________ _________________________________________ _ i
Thors Thors senainerra flytur rceou á /lusrierjarpingi iamcinuðu
pjóðanna i New York.
við eyjuna áður.”
„Nefndu þetta ekki drengur,
hvaða erindi ætlir þú eigir þang-
að, nema til að clrepa þig?”
,,Afi! þú veizt að ég þekki
ströndina hérna eins vel og þú.
I átta ár hefurðu aldrei farið
s\o á sjó, að ég hafi ekki verið
með þér. Þú liefur kennt mér
allt, sem að sjómennsku lýtur
á svona vélbát.”
Gamli maðurinn greip fram
i fyrir Erlendi: „Hættu þessu
drengur, ég ansa þér ekki.
Ætlarðu kannske að draga skip-
ið af skerinu með bátkænunni?
Svona, farðu að korna með mat-
inn.” Vitavörðurinn kipraðisam-
an varirnar og ætlaði víst að
sýna hörku og einbeitni. En
hann afskræmdist öllu heldur
í andlitinu af sársauka og hryggð
vfir vanmætti sínum á þessari
alvörustund.
Erlendur vildi ekki gefast upp
og hélt áfram: „Naustavík er
eini staðurinn á eyjunni^ sem
hægt er að lenda í, allir aðrir
landtökustaðir eru samá og
dauðinn vís. Skerjaklasinn innar
frá Svörtudröngum myndi og
varlá s'.epjta nokkrum bát úr
greipum sínum. Hugsaðu þér
afi, ef þeir hafa komist í bátinn,
þá eru þeir alveg jafn hjálp-
arvana og áður, ncma kunnugur
maður vísi þeim leiðina.”
Vitavörðurinn var farinn að
hlusta með athygli og Erlend-
ur hélt því áfram enn ákafari
en áður: „Ef ég hefi ljós með,
þá getur það verið að þeir
reyni að brjótast út að bátnum
þegar þeir sjá ljósið. Ég skal
lofa þér því, afi rninn, að ég
skal koma strax aftur, ef ég
sé að ég get ekkert gert, ég skal
ekki fara of nærri.” Hann
hækkaði röddina. „Þú ert vita-
vörður hér og þú ert skyldugur
að reyna að hjálpa, en nú ertu
veikur, og þá er ég skyldugur
að fara. Ef Guð hjálpar þeim i
kvöld, því vísar hann þá ekki
mér leiðina lílca, ég hefi vitann
til að átta mig á , og. . . .” Nú
greip afi hans aftur fi'arn í fyrir
honum:
,(Reyndu þá að fara að koma
þér af stað, drengtetur og hættu
þessu ntasi, því tíminn er dýr-
mætur. Komdu til mín, þegar
þú ert búinn' að búa þig, og
klæddu þig vel.”
Það liðu aðeins nokkrar mín-
útur þar til Erlendur kom aftur
inn með matinn, sem vitavörð-
urinn áti að fá á bakka. Hann
var klæddur í skinnBtakk, í
uppháum vaðstígvélum. I .ann-
ari liendinni hékk sjóhattur,
fóðfraður að innan með lamb-
skinni.
, Jæja,” sagði hann, „ég kotn
hér með ofurlítinn matarbita
handa þér, ég borðaði ofurlítið
frammi. Nú er heklur að rori
til og bylnum hefur slotað í
bili.”
Gamli maðurinn reis cijrp.
„Taktu báða olíubrúsanna með,
og ef tneð þarf, þá settu olíu i
sjóinn, það þarf ekki mikið í
einu. Festu lktina vel við
mastrið. Gættu þess, að hafa vel
lokað yfir vélarhúsið. Farðu
nógu djúpt út af Stekkjarborða,
og krjúptu nú hérna við rúm-
stokkinn.”
Erlendur kraup á kné við
rúmið og byrgði andlitið. GaniU
vitavörðurinn bað sjóferðarbani
með grátstafina í kverkunum^ en
heitt og innilega. Svo stóð Er-
lendur upp, kyssti afa sinn og
gékk hröðum skrefum út. Elann
greip luktina méð sér og fór
niður í Naustavík. Ekki þurfti
hann að eyða löngum tíma í að
athuga búnað bátsins, því að
hann var búinn, í heila viku,
að bíða í rennibrautinni, eftir að
fara út í vitaskijrið þegar það
kæmi —• og nú var þáð senni-
lega komið.
Það var satt — slyddan var
orðin tninni og brátt liafði Er-
lendur komið vélinni í gang og
stýrði hugdjarfur suður á bóg-
inn. Það var vont í sjóinn, því
varð ekki neitað, en hann
hafði svo oft séð Ægi ylgdan
áður, en þá var hann með afa
sínum, að vísu.
Erlendur fór aðeins hálfa-
ferð til þess að verjast ágjöfum,
og eftir nærri klukkutíma barn-
ing taldi hann sig vera kominn
suður undir Svörtudranga.
Honum brá nokkuð við, er hann
unngötgvaoi, að aftur hafði
syrt í lofti. Hann vissi að hann
hafði siglt í 14 klst. í grænu
ljósi vitans, og þess vegna hlaut
hann að vera kominn á staðinn.
Hann stöðvaði því nærri vélina
og lét reka hægt undan. Það
var byrjað að snjóa aftur og
stormurinn var heiftarlegur.
Þegar hann hafði lónað þarna
góða stund, ákvað hann hryggur
í bragði að snúa afttir heimleið-
is, hann sá að heimska var að
ætla sér nokkuð meira. En þá
heyrði hann allt í einu eitt-
hvað hljóð, sem skarst í gegn-
um hafrótið. Hann hlustaði og
aftur heyrðist ópið glöggt, á
bakborða. Hann þeytti þoku-
lúðurinn og tók stefnu á hljóðið.
Eftir góða stund hægði hann á
sér og heyrði þá hróp og köll
í mörgum mönnum, og brátt sá
hann grilli í dauft ljós fram-
undan. Hann stöðvaði vélina
og hrójraði, en köll hans köfn-
uðu í veðurhamnum. Þá datt
lionunr í hug að setja olíuna í
sjóinn og reyna að færa sig nær.
Þetta hafði hin ótrúlegustu á-
lrrif. Það var eins og hinar
grinrnru, reiðu öldur stirnuðu.
Hann gat því fært sig nær og
heyrði þá hrópað til sín, að
báturinn væri brotinn og kom-
inn að því að sökkva, og þá
var ekki um annað að gera en
láta hrökkva eða stökkva. Hann
tæmdi alveg úr öðrum brúsanum
og lét brákina berast undan veðr
inu. Aður cn hann vissi af og
án jress að hann sæi lrvað tim var
að vera, hafði hann krækt krók-
stjaka af heljarafli í eitthvað
sem Hktist bátsflaki, og á sömu
stundu þustu nokkrir menn upp
í bátinn hans.
,,Eru allir komnir?” lirópaði
Erlendur. Honum var ■svarað ját
andi og hann krækti stjakanum
úr, ldjóp aftur að vélinni og
stýrinu, til að rétta bátinn af,
því hánn lá illa fyrir. Þetta
gerðist allt á svo skammri
stund, að Erlendur gat eigin-
lega enga grein gert sér at-
burðanna. Loks þegar maður
með teljDu í fanginu og konu
við hlið sér kom til hans, áttaði
hann sig til fulls.
„Hvað hefur komið fyrir
ykkur?” spurði Erlendur. Mað-
urinn varð fyrir svörum og
sagði til sín. Það var vitamála-
stjórinn sjálfur( kona hans og
dóttir, og með þeim voru átta
skipverjar af vitaskipinu. „Átta
— allir, það var gott.” Vita-
málastjórinn hafði verið í á-
ríðandi erindagjörðum norð-
ur í landi, og tekið sér far með
vitaskipinu til að koma heim
fyrir jólin, svo höfðu þeir lent
í þessu aftaka veðri og blindbyl,
og loksins strandað við drang-
ana. Skipið var að liðast í sund-
ur og þeir voru tilneyddir að
fara í bátinn, sem þó brotnaði
við skipshliðina svo að hann
varð ósjófær.
Erlendur var löngú hættur að
lilusta á það, sem vitamálastjór-
inn hafði að segja^ af ferðalagi
sínu, hann horfði áhyggju-
fullur í kringum sig, því slyddu-
bylurinn var kominn á aftur.
Hvert sem liann leit, var ekkert
að sjá nema byl og myrkur.
Mennirnir húktu eins og vofur
frammi í bátnum í bjarmanum
af ljóskerinu. Erlendur skim-
aði eftir vitanum, en gat hvergi
komið auga á ljósið. Nú var ekki
um annað að gera en að reyna
að taka stefnuna eftir veður-
áttinni. En ljótt var útlitið.
Það var löng þögn.
„Hver ert þú drengur minn?”
spurði ókunni maðurinn.
„Ég heiti Erlendur.”
, Nú, sonarsonur gamla vita-