Fylkir - 23.12.1953, Blaðsíða 15

Jólablað Fylkis 1953.
15
EINAR J. GÍSLASON.:
J ólahugleiðing.
„Þér munuö finna ungbarn
reijað og liggjandi i jötu”.
Og j)eir fóru með skyndi og
fundu brcði Mariu og Jósef og
ungbarnio liggjandi i jötunni.
Lúk. 2. ij. 16.
Ennþá á skammdegisdögum á
því Herrans ári 1953, minnast
menn ’um kristin heim, fæðingar
Jesú Guðs Sonar. Hvar, sem
borið er niður meðal manna, á
hein')'lum, skólum, sjúkrahús-
um, verksmiðjum og vinnústöðv
um, verður hið sama fyrir. Daga-
munur er gjörður, á öllum
sviðum, sem til góðs má verða.
Þeir, sem annars yfirleitt
hugsa lítið um Jesú, boðskap
Hans og líf, verða nú að fylgj-
ast með. A. m. k. því að tíma
mót renna nú upp og allir verða
að taka tillit til þess, að tíma-
talið er miðað við fæðingu
Krists.
Þannig „finna” menn jólin
ár eftir ár. Straumur tímans ber
okkur þangað alltaf einu sinni
á ári.— Flest eigum við einnig
persónulegar minningar frá liðn
um árum, kannske hel/.t bernsku
dögunum, hvernig við þá
„fundum” jólin á sérstakan
hátt. Slíkt hefir gefið vonar og
ljösgeisla er lýst hafa upp dimma
og dapra daga, er allir menn
mæta fyrr eða síðar á lífsleið-
inni.
Texti þessarar hugleiðingar
talar um fjárhirðana, er fyrstir
allra manna tóku þátt í hinni
fvrstu jólahátíð. Þeim var sagl
af engli Drottins, að þeir
skyldu „finna ungbarnið” —
„og cr þeir fóru með skyndi.
fundu þeir“. Þannig einkennast
ávallt hin sönnu jól og jólagleði.
Þ. e. að finna Hann, sem er
sjálfur tilefni jólanna.
Margur mun um þessi jól
leggja á sig erfiði, fyrirhöfn og
vökur, vegna hátíðarinnar.
Þreyttir og andvarpandi munu
menn einnig líta til baka, eftir
hátíðar og Spyrja til hvers er
öll þessi fyrirhöfn og amstur
vegna þessara daga. Sumir eru
jafnvel fegnir að hverfa inn í
gráan hversdagsleikann að nýju.
Sjálfur höfundur jólanna gleðst
naumast .yfir,. að. við sem eigum
að vera börn Hans, förum á mis
við þá blessun og gleði, sem
heilög jól eiga að veita okkur.
Hversvegna er jólahátíðin
þannig hjá Svo alltof mörgum?
Hversvegna álíta svo margir að
jólin séu einungis fyrir börnin
og sé hátíð þeirra eingöngu, en
naumast fyrir fullorðið fólk?
Getur jVað ekki verið vegna
jress, að menn hafa ekki ,fundið’
eins og fjárhirðarnir forðum?
Hver skal leita svars í eigin
barmi.
En getum við fundið Jesúm
og glaðst yfir Honum á sama
hátt og fjárhirðarnir forðurn?
Ekki getum við séð Hann með
eigin augum, sem þeir.
\ktrla heyrum við englasöng,
cða sjáum dýrð himinsins
birtast á sama hátt og Jrá.
Á eirtum stað í Nýjatesta-
mentinu standa þessi orð: „Þér
hafið ekki séð Hann, en elskið
Hann þó þér hafið Hann ekki
nú fyrir augum yðar, en trúið
samt á Hann.„ Þannig lyftir
trúin okkur yfir mannlega ann-
marka, svo við getum elskað og
trúað. Þannig FINNUM við
syndugir menn Jesú, Sem er
höfundur jóla- friðar og jóla-
gleði.
Þetta að -finna Jesúm, skýrist
ef til vill betur með eftirfarandi
frásögn; sem er sannur atburð-
ur,— Það var í styrjöldinni.
Lítið heimili í Bandaríkjunum
varð fyrir þeirri sorg að annar
fjölskyldumeðlimurinn, var
kvaddur til vígvallanna. Þau
höfðu búið þar tvö, ekkjan og
einkasonur hennar. Mæðgin
voru mjög samrýmd. í meira en
ár skrifaði hann til mó.ður sinn-
ar reglulega. í hverri viku. Snögg
lega duttu skriftirnar niður
Tími óvissu og angistar skall
nú yl’ir ekkjuna.
Löngu seinna kom símskeyti
frá herstjórninni: — Sonur yðar
er týndur — Heilt ár líður, þá
kemur annað skeyti. Efni þess
er á þá leið, ef hún vilji sjá
son sinn, þá geti hún það á
nafngreindu sjúkrahúsi í vissri
borg. Á ákveðnum degi og
stundu átti hún að mæta og
leggja fram nafnskírteini sitt.
Auðvitað fór lnin full eftir-
væntingar.— Hún var leidd í
stóra sjúkrastofu livítmálaða.
Ekki kom hún auga á neitt
venjulegt rúm. Var þetta mis-
skilningur? Hún snýr sér að
hjúkrunarkonunni, er var að
fara út úr dyrunum og segist
ekki skilja þetta. Hjúkrunar-
konan bendir á eitt hornið, þar
stóð karfa ílöng. Segir henni
jafnframt að ganga þangað. Er
hún kemur að körfunni, sér
hún spjald fyrir ofan hana og,
á því stóð til athugunar fyrir
hjúkrunarfólkið. Sjónlaus, heyrn
arlaus, en getur talað. Nú blas-
ir við augum konunnar sú
hryl 1 ilegastavhryggðarmynd, sem
hægt er að hugsa sér. — Manns-
líkami, fótalaus handarlaus,
bæði éyrun horfin og mikið af
nefinu. Er blessuð konan sér
þessi ósköp segir hún við hjúkr-
unarkonuna: „Getur þetta verið
— — — er þetta ekki misskiln-
ingur.” — Nei þetta er sonur
þinn.—
Nokkur augnablik líða, nróð-
irin horfir á son sinn, Jrannig
útleikinn. Hún fellir tárum. Svo
snýr hún sér frá buguð af sorg.
Hún snýr sér til dyra og ætlár
út, en Jrá er kallað: „Mamma,
mammal þetta hlýtur að vera
þú mamma, það, hefur engin
fellt tár mín vegna nema þú.
Mammal mamma! korndu hing-
að og til merkis um það að það
sért Jrú, þá kySstu mig tvisvar á
kinnina”. Án þess að vita, höfðu
móðurtárin fallið á andlit unga
mannsins, Jrar töluðu þau sínu
þögla máli, því pilturinn
FANN þau.
Móðirin- kom og kyssti hann
tvisvar á kinnina, þar með hóf-
ust sérstæðir og sérstakir fagn-
aðar fundir. í heilar tvær klukku
stundir voru mæðgin Jiarna
Saman. Pilturinn talaði við móð-
ur sína, en gerði hvorki að
heyra liana né sjá. En hann vissi
nálægð hennar og FANN hana.
Pilturinn var þarna í svipaðri
afstöðu og menn eru gagnvart.
Guði. Með mannlegum augum
og eyrum sjáum við hvorki né
heyrurn Hann. En við getum
talað við Guð í bæn. Hann
bæði lieyrir okkur og sér okkur.
Auk Jress serh við getum talað
við Hann, þá getum við fundið
Hann.
Við finnum fyrst og fremst
kærleika Guðs í Kristi Jesú.
því Jesú lét blóð sitt renna
okkar vegna. Hann gaf sig allan
frá jötunni til krossins á Gol-
gata. Mátt friðþægingar Hans
getum við syndugir menu
lundið í iðrun og trú. Þegar
það hefir skeð, leyna kristilegir
ávextir sér ekki í lífi mannsins.
Drykkjumaðurinn og nautna-
menn verða bindindissamir,
ýnigar lestir og Syndir, er ó-
fegrað hafa líf einstaklinganna
hverfa. Hvers vegna?
Jú rnenn hafa fundið það
sem vegur gegn því sem hélt
manni við hið gamla áður. Náð
Guðs sem ríægir til hjálpræðis
og lífs fyrir hvern mann.
Mættum við öll á Jressum
jólum, í höll og hreysi, yngri
og eldri , eiga gleðileg jól, sem
grundvallast á Horíumj sem er
orsök jólanna, Jesú Kristi Frels-
ara vorum.