Sameiningin - 01.03.1910, Blaðsíða 8

4
beinir vantrúin árásum sínum á móti boðskap nýja testa-
mentisins með engu minni áfergju en áðr gegn liinu
gamla, og ber vísindin veraldlegu fyrir sig. Þes.si liefir
reyndin verið hjá oss fslendingum síðan nýja guðfrœðin
kom þar til sögunnar; og auðvitað alveg eins lijá öðrum
þjóðum.
Þótt mikið sé um lævísi í nútíðar baráttunni gegn
sönnum kristindómi, er þó í rauninni öllu óhætt, og ekki
þarf neinn sá maðr að kvíða fyrir því, að vísindin gjöri
út af við kristindóminn, sem eins og postulinn eða konan
í skáldsögunni ensku liefir persónulega revnslu fyrir
upprisu frelsarans í eigin sálu sinni.
,,Eg veit, að lausnari minn lifir.“
Það var einu sinni á baráttutíð reformazíónarinnar,
þá er framtíðarhorfur hinnar endrfœddu kristnu kirkju
voru allra skuggalegastar, að Lúter var á leiðinni með
að örvænta og gefast upp með öllu. Kvíðandi og dauð-
hryggr fór hann inn í skrifstofu sína eða bókaherbergi
sitt og var þar einn. Melankton var líka áhyggjuÞdlr,
hvað helzt út af því, að hann taldi víst, að Lúter, hin
mikla máttarstoð þeirra samverkamanna, væri algjör-
lega bilaðr og brotinn. Einnig hann lokaði sig inni
heima hjá sér og grét. En síðla kvölds sama dag á-
ræddi hann þó að fara út í kyrrþey í nætrhúminu á fund
Lúters. Við skrifborðið í herbergi sínu fann Melankton
vin sinn sitjanda þar í dimmunni. Lúter veitti því enga
eftirtekt, er hinn gekk þangað inn; en er komumaðr
g jörði vart við sig. lét sá, er fvrir var, undir eins kveikja
fjós. Sá Melankton þá þessi orð á latínu rituð með krít
á borðið: Vivit — hann lifir, liann lifir. Lúter hafði
ritað þetta. Þar var huggunin hans, — ljósið lr ís í
myrkrinu, — trúin hans kristilega á frelsarann upp ris-
inn frá dauðum.
o