Sameiningin - 01.03.1910, Blaðsíða 26

22
tilboöi, veröa afleiðingarnar eins og átSr er skýrt frá — snautt eða
logandi hjarta. Sá, er fyrir því verör, fyllist svo óvild til guðs,
meg þvi hann reynir aö varpa sökinni á föSur ljósanna. Allir, sem
komnir eru á stig þaS, sem hér er lýst, eru af frelsaranum fyrir
munn postulans varaSir viS aS selja himneska réttinn dýrmæta fyrir
stundaránœgju hatrsins fHebr. 12, 16). Kristr býðr oss lífsins
vatnið, heilagt kærleiksorð sitt, sem útrýma mun öllum sársauka og
trega hjartans um alla eilífS.
Cambridge, io. Febr. 1910.
Herra ritstjóri „Sameiningarinnar".
í nr. 11 af xxiv. árgangi blaðs yðar fjanúar þ. á.j, bls. 341, far-
ast yðr þessi’Orð um „piltinn, sem vann Cecil Rhodes verðlaunin og
fer upp á þau til Oxford": — „Hann...........kann víst næsta lit'S í
feðratungu vorri.‘‘
Eg gjöri helzt ráS fyrir, aS ..feðratungu vorri“ eigi aS merkja
hiS satna og réttmælið „tungu feöra vorra“, og tákni þaS, seni á
einföldu máli er nefnt íxíenzka eða íslcnzkt mál, eins og þeir tala
það, sem á óbjagaöa íslenzku træla. Eg leiðist til þessarrar álykt-
unar vegna þcss aS hér virðist ekki geta komiS til mála, að rœtt sé
um aö kunna bað mál. sem er á sögunt vorurn, Eddum. lögum eSa
öSrum bóklistum fcðra vorra. f>að mál er ekki tunga=mœlt mál
feSranna, he'dr ritmál þeirra.
Eg þekki af eigin reynd pilt |>ann, er hér rctíðir um — Skúla
Johnson. Hann mælir á íslenzku eins létt og liðugt eins og íslend-
ingar gjöra, sem til mín koma heiman af íslandi. Eg skrifast á við
liann, og ritmál hans er einkennilega hreint. málsgretna frágangr
allt eins eSlilegr eins og hjá flestum öðrum löndum.sem eg skrifast
á við, og — réttritun blátt áfram í bezta lagi.
Þessarra sannmæla eíast eg ekki, herra ritstjóri! að þér viljið
fúslega lofa piltinum aS njóta.
Eiríkr Magnússon.
Betra er að vita rétt en hyggja rangt. Persónulega er eg ó-
kunnugr hr. Skúla Johnson, en mér hafði einhvern veginn skilizt, er
hann gekk hér í Wesley-skóla í Winnipeg, að hann myndi ekki kuntia
mikiö í íslenzku. Svo er um ekki fáa landa vora hér um slóöir, þótt
vel sé gefnir og námsmenn ágætir. Hins vegar var mér það kunn-
ugt, aS ekki hafði hr. Skúli neitt átt viS íslenzkunám í skólanum
hér. í fyrra var eg staddr á fundi íslenzka stúdentafélagsins í
Winnipeg, þá er skólasystkin hans af þjóðerni voru kvöddu hann,
tjáðu honum samfögnuS út af heiSri þeim hinum mikla á námsskeiS-
inu, er honum hafði þá nýhlotnazt, og fœrðu honum gjöf til minja.
Við þaS tœkifœri voru rœSur fluttar, og eins og jafnaSarlega i þeim
félagskap töluöu rreSumenn á íslenzku. Þó voru í þetta skifti und-
antekningar frá því: HeiSrsgestrinn sjálfr, hr. Skúli Johnson, hélt