Sameiningin - 01.03.1910, Blaðsíða 31

27
fundi sínum. Raunar er ekki búizt við, aS unnt verði í ár aö reisa
kirkju, en hins vegar áformaS, aS undirbúa það málefni eins vel og
greiðlega cg föng veröa á. í nefndinni eru fulltrúarnir fimm og
auk þeirra Jón J. Hornfjörö, Þórarinn Stefánsson, Árni Þórðarson
og Stefán Guðmundsson. Jóh. B.
Fyrir Gimli-söfnuð voru á ársfundi í Janúar kosnir þessir full-
trúar: Ágúst G. Polson, Þórðr Þórðarson, Guðmundr Erlendsson,
Ásgeir Fjeldsteð og Jón A. Björnsson; en djáknar: Stefán V.
Finnsson, Árni Gottskálksson, Jóhanna Polson, Aðalbjörg Benson
og Anna Sigvaldason.
í VíðinessöfnuSi hlutu kosning til fulltrúa: Þorvaldr Sveinsson,
Oddr Guttormsson, Jón Eiríksson, Karl Albertsson og Bjarni Árna-
son; en til djákna þeir Kristján Sigurðsson og Skafti Arason.
R. M.
„Framtíðin" hefir því miðr sökum fjárskorts orðið að hætta að
koma út — fyrst um sinn að minnsta kosti.
“ BEN IMJR,
önnur bók. (Framhald.)
Rœðararnir á fyrsta bekk og öðrum sátu; þeir þar
á móti á þriðja bekk máttu standa, því að þeir urðu að
vinna verk sitt með lengri árum. í árarnar að ofanverðu
var rennt blýi, og nálægt þungamiðju þeirra léku þær í
teygjanlegum ólarsmeygum, og fyrir þann umbúnað mátti
með lipru handtaki vinda árarblaðinu við, er því var lyft
upp úr sjónum, og leggja það flatt; hinsvegar gjörði þetta
róðrinn enn vandasamari, því ef sá, sem á árinni hélt,
gætti ekki að sér, gat alda með óvæntri stefnu þá eða þá
lent á ár hans og steypt honum úr sæti. Gegn um hverja
árarsmugu kom nóg af nýju lofti og hreinu stöðugt inn til
þess, er reri þar beint á móti; en birta streymdi til hans
niðr um málmgrind þá, er myndaði gólfið í göngunum milli
þilfarsins og varnarvirkisins upp yfir höfði hans. Að
sumu leyti hefði því ástœður manna þessarra getað verið
miklu verri en þær voru. Þó má enginn gjöra sér í hugar-
lund, að neitt hafi skemmtilegt verið við slíkt líf. Ekki
leyfðist þeim að hafa neinar samrœður. Dag eftir dag
voru þeir hver um sig á sínum stað án þess að láta eitt
orð til sín heyra. Meðan þeir voru við vinnu sína klukku-
stund eftir klukkustund, gátu þeir ekki séð hver framan í
annan. Þeirn stutta tíma, er þeim var veitt hlé frá vinnu
9, sinni, vörðu þeir til svefns og til þess í allra mesta snatri ^