Sameiningin - 01.03.1910, Blaðsíða 11

7
við þessa ritningargrein og leitast við að gjöra oss Ijóst,
livað í lienni felst.
Þegar vér virðum fyrir oss útsýni, lítum vér fyrst
yfir heildina og athugum svo nákvæmar hvern einstakan
part. Þegar vér lítum f lieild sinni á biblíu-orðin, sem
nú er um að rœða, sjáum vér, að bau eru einskonar
boðsbréf. Og er það orð — orðið boðsbréf — er nefnt,
kernr oss, ef til vill, í liug brúðkaupsveizla eða eitthvert
annað hóf eða veitinga-samkvæmi. Sannarlega er hér
líka um einskonar veizlu að rœða. f ]>eirri veizlu eru í
raun og veru borin fram öll þau gœði, sem guð býðr
stríðanda mannheimi.
Jesús Kristr er sá, sem býðr í þessa veizlu. Sá,
sem þekkir hann, telr meira í það varið að fá boðsbréf
frá honum en mesta höfðingja heimsins. Orðin eru
blátt áfram, mjög skiljanleg og einföld: „Komið til
mín!“ Hverjum býðr hann að koma til sín ? Hann til-
nefnir alla þá, sem erviða og þunga ^ru Iilaðnir — menn-
ina þreyttu. Fyrst dettr oss ef til vill í liug, að hér sé
að eins átt við þá, sem eru þreyttir af líkamlegri vinnu,
og má vera, að oss komi til lmgar, að þetta sé í fyllsta
samrœmi við þá stefnu, sem Jesús Ivristr fylgdi meðan
hann starfaði hér á jörðinni; því hann var svo góðr við
fátœklinga og aðra, sem bágt áttu í líkamlegu tilliti. En
er vér aðgætum þetta vel, sjáum vér, að þesskonar
flokkaskifting getr hér ekki átt sér stað, og liggja tvær
ástœður að ])ví, að slíkt getr ekki komið til mála. Önn-
ur er sú, að það er fjarlægt anda Jesú Krists að gjöra
þannig lagaða flokkaskifting. Hann kenndi: „Hver,
sem trúir og verðr skírðr, mun hólpinn verða.“ Þar er
enginn greinarmunr gjörðr á flokkum eða þjóðum.
Undantekningarlaust sérhver sá, er fullnœgir þeim skil-
yrðum, hvernig sem á lionum stendr að öðru levti, In ort
hann er á hæsta eða lægsta stigi mannfélagsins, hverrar
þjóðar sem hann er, hvernig sem hörundslitr lians kann
að vera, hann á heima í guðs ríki. Hin ástœðan er sú,
að öll vinna manna er að einhverju leyti líkamleg á-
reynsla,. Margir íslendingar litu svo á hér framan af í
heimsálfu þessarri, að það væri ekki líkamleg vinna að