Sameiningin - 01.07.1910, Qupperneq 6

134
sem postulinn í því sambandi hafði í Jesú nafni sett sér
fyrir, skuli liafa framgang.
Og nú vildi eg með aðstoð guðs leitast við að gjöra
tilheyrendum mínum öllum Ijóst, að nákvæmlega sama
andstœðan birtist skýrt í trúmálasögu vorri á aldar-
fjórðungi þeim, sem liðinn er síðan kirkjufélag vort hið
íslenzka og lúterska varð til — og að vér eigum og höf-
um öll þessi liðnu baráttuár fyrir blessaða náð drottins
átt liið mikla guðlega fagnaðarefni í textanum, og að
út af því ætti oss að vera Ijúft að lofsyngja guði af öllu
hjarta á þessarri stórhátíð.
Þá er kirkjufélag vort hófst fvrir tuttugu og fimm
árum, var oss öllum, er að því stóðum, ljóst, að vér vor-
um staddir í eyðimörk; enda vorum vér þá að hugsa um
eyðimerkr-manninn, Jóhannes skírara, fyrirrennara
Jesú, nýfœddan*). Hinn ytri hagr vor þá var svo, að
ekki einn einasti safnaðanna í hinum byrjanda félagskap
átti skýli yfir höfuðið, — þeir allir undantekningarlaust
kirkjulausir. Og í annan stað var kirkjufélagið nálega
með öllu prestlaust þá. Allir voru snauðir, flestir jafn-
vel blásnauðir, og með hörmulega lítilli þekking eða viti
á því, sem útkeimtist til kristilegs félagslífs. Ástœður
þær allar svo nauðalíkar því, sem var fyrir Israelsmönn-
um í fornöld, nýlögðum á stað upp úr hinni egypzku
ánauð út í sinn eyðimerkr-Ieiðangr. Þetta var oss öll-
um í upphafi vitanlegt. En nær er mér að halda, að ef
oss undireins þá hefði verið vel ljóst, hve margar og
mildar torfœrur væri framundan oss á vorri eyðimerkr-
för, þá myndi oss brátt með öllu hafa brostið hugrekki
til þess að halda ferðinni áfram. Og hefðum vér einir
ráðið fyrir oss, hefði ekki guð sjálfr, almáttugr, algóðr
og alvitr, haft hönd í bagga með—haft í sögu vorri œðstu
yfirráðin og staðið við stýrið hjá oss, þá hefðum vér vissu-
lega mjög bráðlega gefizt upp, og kirkjufélagið — hið
íslenzka lúterska — verið með öllu rir sögunni.
*) Saman ber brot þatS af prédikaninni á fyrsta ársþingi kirkju-
félagsins, sem endrprentaS var í síöasta blaði „Sam.“