Sameiningin - 01.07.1910, Síða 11

139
ei't af þeim óvini kristindómsins að segja. Sumir í kópi
vorum liöfðu reyndar veðr af því, að kann var til — en
aðeins álengdar, langt langt burt út í lieimi; oss bárust
þá öðru kvoru til eyrna dunur einsog af reiðarslögum
eða fallbyssuskotum í fjarlægð. Það voru kerbrestir
þessarra nýju villukenninga, er þær voru í byrjanda að-
sigi kjá stóru menntaþjóðunum og vofðu yfir kirkju
drottins, til þess búnar að hremma hana, undireins og
hentugt fœri fengist. Engan óraði þá fyrir því, að vor
vesalings-þjóð og kin veika íslenzka kirkja myndi svo
bráðlega verða fyrir þeim aðsúg, einsog reynd er nú á
orðin. Hinsvegar það þó vitanlegt, að úr því að villu-
dómr þessi, sem ef til vill er háskalegri öllum öðrum
andlegum sjúkleik, er fyrir liefir komið í kristnisögu
heims, náði sér niðri á liinum hærri stöðum í móður-
kirkju vorri á Islandi, myndi það slys koma mjög hart
niðr á kirkjufélaginu íslenzka lúterska hér. Þar er og
vitanlega mesta mótlætið, sem félagskapr sá hefir orðið
fvrir á liðnum aldarfjórðungi, og hið sárasta kirkjulega
liarmsefni vort. Hið litla kirkjufélag stendr nú einmitt
uppi með blœðanda holundarsár út af því. Þar höfum
vér enn þreifað á veikleik vorum, aldrei áðr eins greini-
lega og oss til eins mikillar auðmýkingar.
Þá er félag vort fyrir tuttugu og fimm árum var
einsog nýfœtt barn og vér framrni fyrir augliti guðs
vorum að hugsa um framtíðar-örlög þess, var bent á
ýmsar hættur, sem augsýnilega vofðu þá yfir því: sundr-
lyndis-anda, flokkadráttar-tilhneiging, sjálfræði og sér-
gœðingsskap, — fremr öllu öðru þó skort á áhuga um
eigin sáluhjálparmál; jafnframt var þá tekið fram, að þótt
hættur utanað komandi væri margar og miklar, þá myndi
þó þær, er upp risi í eigin skauti voru, verða enn fleiri.
Þetta hefir fyllilega vætzt. Meðal óvinanna, sem á hin-
um liðna aldarfjórðungi hafa svo að kalla verið í svörnu
fóstbrœðralagi móti lífi kirkjufélagsins, má nú sízt af
öllu gleyma þeim, er voru oss nákomnastir og einsog
partar af sjáífum oss. Því aðeins hafa hin illu öfl, sem
sókt hafa að kirkjufélaginu utanað, orðið því að veru-
legu meini, að þau hittu þar fyrir sér tilhneigingar ná-