Sameiningin - 01.07.1910, Síða 12

140
kvæmlega sömu tegundar. Og vissulega má enginn aí
söfnuðunum eða kennimönnunum, sem haldizt hafa fast-
ir í þeim félagskap, telja sér það til gildis, að hann ekki
datt úr leik eða lenti fyrir utan. Enginn hefir þar
neitt að þakka sjálfum sér. Eingöngu af náð guðs er
það, að vér sem uppi stöndum eftir voðann allan, er dun-
ið hefir yfir kirkjufélagið, höfum ekki verið hraktir
af hólmi. Svo nær oss hefir höggið verið í baráttu liðnu
áranna, að vér ættum sannarlega að koma fram fyrir
drottin , á þessu aldarf jórðungs-afmæli liins kæra kirkju-
félags vors með hjartanlegri játning eigin ávirðinga,
takandi upp á sjálfa oss fulla ábyrgð á því hinu marga
og mikla, sem í félagsmálum vorum liinum kirkjulegu
hefir aflaga farið, en gefandi Jesú, konungi kristninnar,
dýrðina fyrir það allt, sem vel hefir gengið, — hamingj-
una, blessanina, frelsanina alla.
Kirkjufélagið hefir komizt lífs af úr eldraunum
sínum öllum aðeins fyrir þá sök, að það er barn drottins,
sem vígði það nýfœtt sér tilJajónustu, var síðan stöðugt
með því verndandi og blessandi á braut þeirri, sem hann
frá upphafi lét því afmarkaða, gegn um eyðimerkr-voð-
ann allan. Eyðingaröflin samsvörmi á móti því, þótt
mörg hafi verið og œgileg, hafa engu orkað í því að
gjöra útaf við það, af því að hann einn, drottinn sjálfr,
hélt yfir því hendinni og leiddi það áfram á braut lífsins.
Margsinnis tók hann beinlínis fram fvrir hendrnar á oss,
svo að vér höfðum ekiki það fram, sem vér vildum, og
töldum jafnvel lífsnauðsyn. Og þótt slíkar óviðráðan-
legar hindranir yrði oss í bráð áhyggjuefni og sársaaiki,
þá sannfœrðumst vér jafnaðarlega um það áðr en langr
tími var liðinn, að í raunum þeim réð kærleiksrík föður-
forsjón drottins málefni hans og sjálfum oss til blessim-
ar. Aðsúgrinn marg-víslegi og heiftþrungni, sem kirkju-
félagið hefir orðið fvrir af hálfu óvina þess, liefir ekki
haft þann árangr, sem til var ætlazt — hann skaðaði fé-
lagið ekki meir en samsœrið gegn postulanum, sem frá er
sagt í texta vorum, skaðaði liann. „Ef guð er með oss,
hver er þá á móti oss?“ Það getum vér nú út af þess-