Litli Bergþór - 01.07.1992, Blaðsíða 11

Ibúafjöldi í Biskupstungum 1910-1990
Þróun fólksfjölda á Islandi 1910-1990
niðurskurður sauðfjár vegna riðu haft mikið að
segja. Þá hefur það sitt að segja að unga fólkið
tekur ekki við af þeirn eldri sem hætt hafa
búskap. A nokkrum jörðum hefur búskapur
lagst af með öllu sumar þeirra eru alveg í eyði á
öðrum hafa risið sumarbústaðabyggðir.
í garðyrkjunni er sama sagan að gerast
samdráttur í greininni og garðyrkjustöðvar að
leggjast af eða nýttar af öðrum. Þessu samfara
er fækkun vinnuafls á hvert býli.
Ljóst er að ef á að snúa þessari þróun við þarf
að skapa ný atvinnutækifæri í sveitinni.
Hólmfríður Ingólfsdóttir
Ritgerð úr skólanum
Sumardagurinn fyrsti
Margrét Friðriksdóttir 8. bekk
Sumardaginn fyrsta, þegar ég var sjö ára, var ég um kvöld með pabba mínum í hesthúsi að gefa. Við
vorum búin að gefa köggla og pabbi var að vatna.
A meðan fór ég að gá hvort hrossin væru búin með kögglana. Ég var búin að gá í stallaröðina öðrum
megin og fór nú að gá hinum megin. Þá gáði ég fyrst hjá tveimur hestum sem við áttum, en svo kom
ég að meri sem amma mín átti og sá svona út undan mér, þegar ég kíkti ofan í stallin, að hún dró hausinn
undir sig. Það spáði ég ekkert meira útí, en allt í einu, voðalega snöggt kom hún og beit mig í kinnina.
Fyrst náði ég ekki alveg hvað var að gerast, en svo greip ég um kinnina og sagði: “Á, hún beit mig.”
Pabba brá svo að hann missti slönguna úr höndunum, tók hana svo upp aftur, skrúfaði fyrir, greip mig
og hljóp með mig út í bíl. Hann keyrði eins hratt og hann gat með mig upp á spítala. Þegar við vorum
komin þangað tók hann mig og hljóp með mig inn. Þegar við vorum komin þangað inn gerði ég mér
almennilega grein fyrir hvað var að gerast. Þá fyrst fór ég að gráta. Ég var öll útötuð í blóði, hendurnar
á mér, andlitið og fötin. Það var hringt í mömmu og hún kölluð úr vinnu til þess að koma, vegna þess
að þegar læknirinn var búinn að skoða sárið sagði hann að ég yrði að fara í bæinn.
Það átti að hringja í sjúkrabíl og fara þannig með mig, en það var enginn laus. Þá hringdi pabbi í vin
okkar og bað hann að keyra okkur. Svo hringdi hann í bróður minn og bað hann um að fara upp í hesthús
og klára að gefa. Þegar þetta var búið fórum við í bæinn. Við fórum beint upp á spítala og þegar það
var búið að skoða sárið sögðu þau að ég hefði verið heppin. Það munaði bara nokkrum millimetrum
að það næði niður í taugarnar í kinninni. Læknirinn sem gerði aðgerðina á mér hét Árni Björnsson.
Ég er enn með ör á kinninni.
Litli - Bergþór 11