Litli Bergþór - 01.07.1992, Blaðsíða 24

Umhverfis jörðina..frh.
Til DARWIN komst ég líka, en það var að vísu engin
skemmtiferð. Vegabréfsáritunin mín rann nefnilega út
um áramót. Og í staðinn fyrir að gifta mig
pappírsbrúðkaupi, eins og sumir gerðu til að geta
unnið óáreittir, vildi ég frekarfreista þess að fá áritunina
framlengda. Sá hængur var bara á, að lögreglustöðin
og útlendingaeftirlitið í Alice var til húsa á sama stað og
atvinnumiðlunin, þar sem ég hafði verið tíður gestur í
atvinnuleit. Svo ég þorði ekki að hætta á að þeir þekktu
mig þar. Fékk því þriggja daga frí úr vinnunni, þegar
ég hafði aftur fengið passann minn í hendur, og fór á
puttanum norðurtil Darwin, yfir 1500 km hvora leið. í
útlendingaeftirlitinu í Darwin var ég tekin í hálftíma
viðtal og spurð spjörunum úr um allar mínar ferðir,
fjárráð og framtíðaráætlanir, svo ég neyddist til að
segja þeim að það myndi aldrei hvarfla að mér að
vinna í Ástralíu og ég ætti sand af seðlum heima. Og
út á það fékk ég framlenginguna. En að skilnaði fékk
ég líka að vita að ef ég yrði staðin að því að vinna, yrði
ég sett í fangelsi, þyrfti að borga allan mál- og
fangelsiskostnað og yrði síðan send heim á eigin
kostnað. Og ekki þurfti að taka það fram að ég fengi
aldrei að koma til Ástralíu framar, né heldur til Nýja
Sjálands eða Bandaríkjanna.
Eftir fjögra tíma stopp í Darwin var ég komin af stað til
baka til Alice og var þar tveim og hálfum degi eftir að
ég lagði af stað. Og þótti bara nokkuð gott. Fékk far
með stórum flutningabílum báðar leiðir og lenti ekki í
neinum vandræðum, þó að mér litist ekki nema í
meðallagi ábílstjóranaáleiðinni norður. Þeirvoru ekki
komnir langt þegar þeir þurftu að stoppa á einni af
þessum þjónustustöðvum, sem eru með nokkur
hundruð kílómetra millibili við þjóðvegi Ástralíu, til að
birgja sig upp af bjór. Og síðan þjóruðu þeir, og þó
sérstaklega annar þeirra, alla leiðina norður og héldu
fyrir mér vöku. Því ég átti að segja þeim eitthvað
skemmtilegt svo þeir sofnuðu ekki! Ég var því ekki
sérlega vel úthvíld í viðtalinu góða. En á leiðinni til
baka fékk ég svefnfrið alla leið.
Hinir bjórþyrstu bílstjórar,
ég og heimiliskengúran á barnum.
Landslagið var heldur tilbreytingalaust. Endalausar
þyrrkingslegar sléttur með kræklóttum runnagróðri á
stangli og það eina sem uppúr stóð voru
termítastrýturnar þegar nær dró Darwin. - En ég þurfti
þá heldur ekki að syrgja það þótt ég kæmist ekki aftur
til N-Ástralíu í þessari ferð. -
Anna fór frá Alice Springs um miðjan desember. Hafði
gengið hálfilla að fá vinnu og líkaði ekki mannlífið í
Alice. Hún fékk seinna vinnu við ávaxtatínslu í S-
Ástralíu og svo sem hjúkrunarkona í Nýja Sjálandi.
Eftir að hún fór ferðaðist ég mest ein, eða með öðrum
ferðafélögum sem á vegi mínum urðu, það sem eftir
varferðarinnar. Ég hafði samt áfram samband við þær
báðar, Önnu og Gauju, og átti eftir að hitta þær
nokkrum sinnum eftir þetta.
Þann 10. febrúar kvaddi ég Alice Springs og hélt
áleiðis til Perth á vesturströnd Ástralíu. Fékk far alla
leið með tveimur náungum, nágrönnum okkar af
tjaldstæðinu, sem höfðu ferðast í kringum Ástalíu í 3-
4 mánuði og voru á leið til Perth í atvinnuleit. Annar
þeirra, Tim, var frá Nýja Sjálandi, hinn, Bruce, var
Ástrali frá Sydney. Þeir voru talsvert sérstakar týpur,
og sá ný-sjálenski sérstaklega hafði frásagnargáfuna
í lagi. Hafði lent í ýmsu og gat sagt frá því svo engum
leiddist. Þeir keyrðu um á gömlum amerískum Valiant,
sem leit út fyrir að vera í þann veginn að hrynja.
Beyglaður og skrámaður, vantaði eina rúðu eða svo
og með óhrjálegan kassa boltaðan átoppinn. Drullugur
innan sem utan. Hann leyndi þó á sér og var mjög
góður á þvottabrettunum suður til Adelaide. Þeir Tim
og Bruce voru í stíl við bílinn, gengu um berfættir í
gatslitnum, ekki alltof hreinum gallabuxum eða
stuttbuxum með lítt hirt hár og skegg. En þetta voru
öðlingar inn við beinið.
Trukkurinn (vegalestin)
sem ég fékk far með til Darwin t.v.
Litli - Bergþór 24