Litli Bergþór - 01.03.1994, Blaðsíða 22

Umhverfis jörðina
13. þáttur
Ferðasaga í nokkrum þáttum,
eftir Geirþrúði Sighvatsdóttur á Miðhúsum.
HALDIÐ HEIM
í síðasta pistli var litla skútan Tolóa, með okkur
Jim innanborðs, lögð af stað í síðustu siglinguna að
þessu sinni, frá eynni SUVAROW til AMERÍSKU
SAMÓA. Nánar til tekið borgarinnar Pago Pago, en
þangað var förinni heitið.
Siglingin til Pago Pago tók 6 daga þó ekki væri
langt að fara, því nú brá svo við að staðvindar þeir,
sem blésu sem ákafast á leiðinni frá Penrhyn, voru
allir á bak og burt. Seglin héngu máttlaus yfir
spegilsléttum sjónum og ekki flýtti það för að Toloa
lét illa að stjórn í byrleysinu og vildi helst sigla í
hringi. En þetta var góð tilbreyting frá sjóganginum
á leiðinni til Suvarov. Nú var nógur tími til sólbaða,
sjóbaða og lesturs. Ég var orðin útlærð
skútukerling, kunni að gera staðarákvörðun með
sexkanti, tala í loftskeytastöð, morsa og auðvitað, -
haga seglum eftir vindi. - Ef eitthvað kæmi fyrir
Jim, gæti ég kallað á hjálp eða bjargað mér til næsta
lands á seglum eða vél. Á kvöldin hélt ég áfram
uppáhalds frístundaiðju minni, að skoða
stjörnuhimininn og læra nöfnin á sem flestum
siglingastjörnum og stjörnumerkjum. Við drógum
línu með beitu í hvert sinn sem við sigldum lengri
vegalengdir og oftast veiddum við a.m.k. einn
stórfisk. Oftast barracudu eða wahu, sem eru stórir
ránfiskar og mjög Ijúffengir.
Til Pago Pago komum við 28. september '83 í
byrjun regntímans og þarna átti ég eftir að vera
strandaglópur næstu 6 vikurnar. Peningalaus og
farmiðalaus!
Af Samóa eyjum eru þrjár eyjar stærstar, annars
vegar TUTUILA eða AMERÍSKA SAMÓA, sem er
undir bandarískri stjórn og hinsvegar tvær eyjar
Vestur Samóu, UPOLU og SAVAII sem eru
sjálfstæðar, auk nokkurra smáeyja. Tutuila hefur
bestu hafnaraðstöðu á þessum hluta Kyrrahafsins,
svo ekki var að undra þótt Kanarnir hefðu eignað
sér hana. Þarna er flotahöfn þeirra á Kyrrahafi og
einnig tvær risastórar túnfisks niðursuðuverksmiðjur,
sem tóku við túnfiski frá amerískum veiðiskipunum,
sem þar lönduðu. Það var reyndar við viðgerðir á
herskipum og á þessum stóru túnfiskiskipum, sem
Jim ætlaði að vinna.
Og nú var ég semsagt hingað komin, og bara eftir
að komast heim! Aleigan var 200 dollarar (14.500
kr á núvirði) og enga vinnu að fá á eyjunni, fyrir
meira en 2$ (120 kr.) á tímann. Það hefði tekið mig
ár að vinna mér inn fyrir farinu heim.
Næstu 6 vikur dvaldi ég um borð í Toloa í Pago
Pago höfn og hugsaði ráð mitt, meðan ég vann fyrir
fæði og húsnæði með viðgerðum á bátnum. Gróf út
ryðgaða nagla og fúabletti, fyllti í götin með
epoxykítti og málaði svo bátinn frá toppi til táar -
þegar gaf fyrir rigningunni. - Var orðin vel að mér í
bátaviðgerðum líka áður en yfir lauk.
Það voru margar skútur í höfninni og margar
þeirra höfðum við séð áður á siglingu okkar. Og
það var oft glatt á hjalla í „Pago Pago's boysclub"
eða strákaklúbbnum, en það var skútukarlaklúbbur
sem gerði sér margt til gamans og auðvitað var ég
meðlimur! En peningaleysið og rigningin voru
niðurdrepandi og mér líkaði ekki að vera
fjárhagslega háð öðrum.
Þá frétti ég af ódýru flugi til Ameríku frá Fijii-
eyjum, mun ódýrara en frá Samóa. Og þegar ég
frétti að einn af vinum Jims, sem kom á skútu sinni
frá Hawaii, væri á leið þangað, tókst mér að fá
ókeypis far með honum til Fijii. Það var töluvert
öðruvísi ferð en með Toloa, en þessi skúta, -
Integrity hét hún, - var stór lúxussnekkja með öllum
hugsanlegum þægindum. Rafmagns
siglingartækjum, sjálfstýringu, tökkum til að hífa
segl, þvottavél og sturtu. Minnti frekar á
farþegaskip en skútu og hafði ósköp lítið með
siglingu að gera fannst mér.
Skútan Integrity.
Litli - Bergþór 22