Litli Bergþór - 01.07.1998, Blaðsíða 18

Prestur í Biskupstungum
Viðtal við
s s
sr. Guðmund Ola Olafsson
Seinni hluti.
Sr. Guðmundur Óli,
nývígður prestur.
Hér verður þráðurinn tekinn upp aftur í viðtali Litli-Bergþórs við séra Guðmund Óla Ólafsson fyrrum prest í
Skálholti.
Þegarfrá var horfið sögu í síðasta tölublaði var sr. Guðmundur komin lieim eftir námsdvöl í Þýskalandi ásamt
Önnu Magnúsdóttur konu sinni, sem var þar hjá lionum um sumarið.
L-B: Segðu mér, fóruð þið Anna strax að litast um
eftir lausu prestsembœtti?
Sr. Guðmundur: Jú, það má segja það. Við komum
heim í ágústlok 1954 og fórum þá fyrst í sumarhús uppi í
Landssveit. Eg hafði mestan áhuga á að starfa í sveit, en
ég hafði sem drengur verið í Heysholti í Landssveit og
heillast af lífinu þar. Á bamsaldri tók ég að hrífast af
hestum, var altekinn af „hrossasótt" strax um 6-7 ára
aldur. Bæjarhesthúsin voru á næsta leiti við heimili mitt í
Reykjavfk og ég minnist þess að þar var bleikur hestur,
sem mér fannst allra hesta fallegastur. Sótti ég mjög í
hesthúsin. - Pappír og blýantur voru önnur ástríða mín,
og teiknaði ég
hesta og sögur
öllum stundum.
Einnig fékk ég
leir þegar ég var
5-6 ára og
hnoðaði hann
árum saman.
Voru margir
hestar gerðir úr
þeim leir. -
Eg var 10 ára
þegar ég kom
fyrst í
sveitavistina, á sauðburði vorið 1938, og þar var ég næstu
3 sumur. Faðir minn hafði áður verið þar í 10 sumur sem
bam og unglingur. I Heysholti var þá stundaður
sveitabúskapur eins og hann hafði verið stundaður í 1000
ár, áður en tækniöldin reið í garð. Verkfærin voru orf,
hrífa, tréskjólur, og hesturinn var þarfasti þjónninn. Á
þeim tíma voru börn látin vinna mikið, en það var
Litli - Bergþór 18 -------------------------
einhvemvegin sjálfsagt mál. Ég var þar smaladrengur,
mokaði fjós, rak kýmar í haga og sótti, hjálpaði til við að
þurrka tað, vinna á og á slætti fékk ég stutt orf og sló
allan daginn. En þetta vora sæludagar, maturinn var
góður, heimabakað brauð og flatkökur, eldað við skán.
Þar komu oft gestir og þá voru skemmtilegar umræður.
1 Heysholti kynntist ég góðum hestum, m.a. tveim
gráum hestum, vagnhestinum Grána, sem ég skrifaði um
í „Hestinn okkar“ og
reiðhestinum Flórusi, en hann
var flórlitaður þ.e. hafði
óhreinan gráan lit.
Þegar ég eignaðist fyrsta
reiðhestinn minn á
Torfastöðum ætlaði ég að kalla
hann Loga, eftir Loga frá
Lambhaga, en Anna tók fram
fyrir hendur mér og fór að kalla
hann Flórus. Og það nafn
festist við hann.
Ég man einn vordag, fyrsta
vorið mitt í Heysholti, að ég
var sendur eftir kúnum, en það
þótti mér ekkert sérstakt
virðingar embætti. Mér var
sagt að hafa með mér staf,
þetta var krókstafur, sem notaður var til að ganga til
kinda með. - þá vora settar strangar reglur, maður mátti
ekki fara að heiman, nema hafa eitthvað á höfðinu, og
vera með snæri og sjálfskeiðung. - Þegar ég er kominn
spölkorn frá bæ kom á móti mér gamall maður með grátt
skegg. Reið móálóttum hesti, grástjömóttum. Varþar
kominn sr. Ofeigur Vigfússon, ættaður frá Fjalli á
Heysholt í Landsveeit. Heysholti