Litli Bergþór - 01.03.2004, Blaðsíða 7

Mamma var algjört borgarbarn en reyndist frábær
húsmóðir í sveit. Til dæmis tók hún slátur og gerði
skyr eftir uppskrift móðursystur sinnar, Jóhönnu á
Núpum í Ölfusi.
Árið 1941 fluttum við svo til Reykjavíkur, þegar
pabbi varð prestur í Hallgrímssókn. Kirkjan var þá
auðvitað ekki risin og það var messað í bíósal
Austurbæjarskóla. Við bjuggum þá á Freyjugötu 17, í
húsi afa míns og ömmu í
móðurættina. Þau voru bæði
Skaftfellingar, Rannveig
Magnúsdóttir af Síðunni og
Þorkell Magnússon úr
Landbrotinu, yndislegt fólk
sem urðu afar tengd okkur
systkinunum. Það var
leikvöllur fyrir utan húsið og
þar var mikið af börnum úr
hverfinu að leik. Við fórum í
alla þessa boltaleiki, sem nú
þekkjast varla, eins og „yfir“,
„brennibolta“ og fleira. Þetta
voru glaðir dagar. En mér
eru líka sérstaklega minnis-
stæðar líkfylgdirnar, sem þá
fóru eftir Freyjugötunni.
Líkbíllinn á undan og lík-
fylgdin fótgangandi í langri
halarófu á eftir, á leið vestur
í kirkjugarð. Mér fannst
þetta alltaf svo átakanlegt og
minnti á að lífið var ekki allt
leikur.
L-B: Hver eru systkini
þín:
Rannveig: Gíslrún er elst, fædd 1934, handavinnu-
kennari, svo er ég, fædd 1936, Þorkell, fæddur 1938,
tónskáld, Árni Bergur, fæddur 1941, prestur í Áskirkju
í Reykjavík, Einar, fæddur 1944, prestur og prófessor
í guðfræði við Háskólann, Karl, fæddur 1947, prestur,
nú biskup, Björn fæddur 1949, prestur og skáld í
Kaupmannahöfn. Hann lést fyrir rúmu ári síðan.
Yngstur er svo Gunnar, fæddur 1951 hagfræðingur,
búsettur í Svíþjóð.
L-B: Þú hefur væntanlega gengið í Austurbæjar
barnaskólann?
Rannveig: Jú, ég byrjaði mína skólagöngu í
Austurbæjarskóla og kennari minn var þar Stefán
Jónsson, rithöfundur, sem skrifaði Hjalta-bækurnar á
sínum tíma. Hann var skemmtilegur kennari. Svo var
skólahverfunum breytt þegar ég var 10 ára og ég var
flutt í Miðbæjarbarnaskólann. Það getur verið erfitt að
vera rifin svona upp með rótum í byrjun skólagöngu,
en þetta fór allt vel.
Eg fór að vinna á skrifstofu Þjóðleikhússins eftir
grunnnámið í tvö eftirminnileg ár. Þar vorum við
aðeins fjögur, Guðlaugur Rósinkrans, þjóðleikhússtjóri,
Valgerður Tryggvadóttir, skrifstofustjóri og við Þor-
björg Möller. Þær giftust báðar tónskáldum, Valgerður
Hallgrími Helgasyni og Þorbjörg Jóni Leifs. Við
Bernharður kynntumst hinsvegar á sveitaballi hér fyrir
austan innan við tvítugt! Sumarið áður en ég fór til
Svíþjóðar á lýðháskóla þar, fórum við, tvær vinkonur
úr Reykjavík, í kaupavinnu austur í Skaftholt í
Gnúpverjahrepp og Bernharður var þá kaupamaður í
Eystra Geldingaholti. Þetta var rigningarsumarið mikla
1955 og mikið félagslíf þessvegna hjá unga fólkinu í
hreppnum. Sá kunningsskapur hefur haldist síðan!
segir Rannveig kankvís.
Eg hóf svo nám við Hjúkrunarkvennaskóla íslands,
eins og skólinn hét þá, þegar ég kom heim frá Svíþjóð.
Við bjuggum allar í heimavist skólans á
Landsspítalalóðinni. Heimavistin stuðlaði að yndislegu
og skemmtilegu samfélagi stúlkna allsstaðar að af
landinu sem veittu hver annarri skjól þegar hin erfiða
lífsreynsla í nánd sjúkdóma og dauða varð of þungbær
og áleitin. Vináttan sem þarna mótaðist hefur varað í
nær hálfa öld og hefur verið ómetanleg í lífi okkar og
starfi.
Við Bernharður giftum okkur þegar ég hafði lokið
náminu, en hann var enn í miðju sínu námi.
Síðasta árið hans í guðfræðideildinni, bjuggum við á
Kleppi, en ég var þá deildarstjóri þar. Það var mjög
gott að búa í starfsmannabústöðunum þar og elskulegt
samfélag. Þar var bamaheimili, sem Svava dóttir okkar
gat verið á. Það var mikil lífsreynsla að kynnast
þessum heimi sem mótaðist af geðsjúkrahúsinu.
L-B: Ég heyri að þið þekktuð ykkur bæði hér fyrir
austan fjall á yngri árum. Hvemig ert þú tengdur
Suðurlandinu Bernharður?
Bernharður: Jú, við eigum bæði rætur á Suður-
Fjölskylda Rannveigar. Fremri röð: Rannveig, Magnea, Sigurbjörn, Gíslrún. AJtari
röð: Þorkell, Karl, Einar, Gunnar, Björn, Arni Bergur.
Litli Bergþór 7