Litli Bergþór - 01.03.2004, Blaðsíða 11

það hafi ekki verið fólk af 20 - 30 þjóðernum sem
sungu sálmana í þeim söfnuði! Þegar við fluttum til
Súðavíkur, ung prestshjón, var öll okkar kunnátta
gjörnýtt, svo ég var um tíma með tónlistina bæði í
kirkjunni og skólanum.
Bömin okkar hafa öll verið í tónlistarnámi og tvö
þeirra hafa lagt það fyrir sig. Við höfum því fylgst vel
með því sem er að gerast á því sviði, sækjum tónleika
eftir því sem hægt er, en tónlistarlíf stendur með
ótrúlegum blóma hérlendis. Ég fagna því sérstaklega
að Skálholt hefur fengið þar sinn sess með Sumar-
tónleikunum, sem Helga Ingólfsdóttir stofnaði til og
hefur leitt nú í 30 ár, sem og með tónlistarbúðum
barna og með starfi Skálholtskórsins og kantorsins,
Hilmars Arnar Agnarssonar. Nú er tónlistardeild Lista-
háskólans farin að koma reglulega til starfa og æfínga
í Skálholti auk fjölmargra kóra og hljómsveita. Hin
góða aðstaða í Skálholtsbúðum þjónar tónlistinni vel.
L.B: Hvað tók svo við hjá ykkur að loknu námi
þínu Bernharður?
Bernharður: Nú, ég lauk kandidatsprófi vorið
1962 og hafði fengið styrk til framhaldsnáms í
Ameríku. Vegna verðfalls á dollaranum urðum við að
bíða í eitt ár og þá voru góð ráð dýr. Fór svo að ég tók
prestsvígslu og fórum við Rannveig til Súðavrkur, með
Svövu okkar þá tveggja ára, en þar vantaði þá prest og
hafði reyndar vantað um árabil. Og þar ílentumst við í
3 ár, 1962-1965. Við afþökkuðum námsstyrkinn, en
þáðum þess í stað ferðastyrki til að kynnast kirkju- og
safnaðarstarfi vestra. Við ferðuðumst milli stranda í
Bandaríkjunum og dvöldumst á fjölda stofnana, skóla
og prestsheimila og fengum fjölbreytta sýn á kirkju-
lífið sem við reyndum að nýta okkur þegar við komum
aftur heim til Súðavíkur, þótt aðstæður væru vægast
sagt gjörólíkar! Aldarfjórðungi síðar fékk ég svo
námsstyrkinn og við fórum til Bandaríkjanna aftur!
Flestir prestar segja að fyrsta prestakallið sé
eftirminnilegast og áhrifaríkast. Það er ekki fjarri
sanni og vissulega var þetta gjörólíkt lífinu í
Reykjavík. Fólkinu í Súðavík hafði fækkað mjög á
þessum árum, íbúatalan var komin niður í rúmlega 100
manns og það voru nær engin hjón á okkar aldri eða
yngri í þorpinu. Það hafði verið atvinnuleysi og
gæftaleysi, fiskur hafði horfið úr Djúpinu og því erfið
staða. En fólkið var laust við víl og væl, það var
duglegt og samstaðan mikil. Á sama tíma var hins-
vegar uppgangur í Bolungavík og ísafirði, þar sem
styttra var á miðin.
Vegurinn frá ísafirði endaði þá í Súðavík og þaðan
þurfti því að fara með báti eða fótgangandi ef menn
áttu erindi inn í Djúp. Mjólkurbáturinn fór tvisvar í
viku. Ég þjónaði Eyri í Seyðisfirði, þar vor tveir bæir
í sókninni, og svo gömlu höfuðkirkjuni í Ögri. Þegar
messað var þar, þurfti ég að fara með mjólkurbátnum á
föstudagsmorgni og kom svo til baka á þriðjudags-
kvöldum. Rannveig var því ein heima í 5 daga með
Svövu litlu á meðan og kvartaði ekki. En það var
lærdómur að kynnast mannlífinu þama í inndjúpinu.
Fólkið kom á bátum til messu og í vörinni var lítið
hús, þar sem fólk skipti um föt og fór í kirkjufötin.
Eftir messu var messukaffi og síðan var kvenfélags-
fundur, hreppsnefndarfundur, eða annað sem þurfti að
gera, og menn gerðu út um kaupskap. Ferðin var sem-
sagt nýtt til hins ýtrasta!
Rannveig: Þegar við komum til Súðavíkur var
kirkjulaust þar og messað í bamaskólanum. Þá var
fólksflóttinn af Ströndum algjör. Brottfluttir
Hesteyringar, sem sest höfðu að í Súðavík, lögðu til að
A vígsludaginn, 30. september 1962. Rannveig, Svava,
þá tveggja ára og Bemharður.
flytja kirkjuna frá Hesteyri til Súðavíkur til þess að
hún grotnaði ekki niður á Hesteyri og var það gert.
Var það mikil fyrirhöfn og kostaði sjálfsagt meira en
reisa nýja kirkju. Súðvíkingar unnu mikið þennan
fyrsta vetur í kirkjunni við að mála, leggja hita og gera
hana nothæfa, munaði þar mest um áhafnir bátanna í
landlegum. Síðan var hún vígð fyrsta vorið okkar í
Súðavík. Urðu af þessu nokkrir eftirmálar, því
Hestfírðingar búsettir í Reykjavík sættu sig ekki við
flutninginn á kirkjunni.
Bernharður: Læknir kom tvisvar í viku til
Súðavíkur frá Isafírði. Rannveig annaðist lyfjaaf-
greiðslu fyrir hann síðasta árið, sem var nýlunda fyrir
fólkið og sparaði því mörg spor út á ísafjörð. Svo
æfði hún kirkjukórinn og spilaði á orgel í messunum í
viðlögum. Sunnudagaskólinn var heima í stofu og
Rannveig kenndi líka handavinnu í skólanum.
Við settum unglingskóla á laggirnar og allir græddu
á því. Fjölskyldurnar gátu haldið börnum sínum
heima og spöruðu sér heimavistarkostnaðinn einhvers-
staðar, hægt var að halda út æskulýðsstarfi, þama var
vinnuafl til vara þegar fiskigengd var sem mest! Ég
held það hafi bara verið þrír karlmenn í plássinu, sem
ekki unnu í fiski: skólastjórinn, kaupmaðurinn og
presturinn! Þá var þetta launabót fyrir okkur, því að
prestlaunin voru svo skelfilega lág á þessum tíma. Við
gátum ekki keypt okkur bíl, lítinn Skoda, fyrr en eftir
tvö ár í starfi.
Návistin við dauðann er daglegt brauð í fiski-
þorpum, og það var eftirminnilegt hvernig konurnar
voru sífellt að skima síðdegis út fjarðarmunnann
Litli Bergþór 11