Fréttabréf Ættfræðifélagsins - 01.10.2008, Blaðsíða 21

Fréttabréf Ættfræðifélagsins í október 2008
dætranna, Hjördísar og Hebu. Claudine var ekki lengi
að hringja til Hebu til að rifja upp gamla daga, en það
var einmitt Heba sem hafði skrifað henni um lát Dúu
á sínum tíma. Þar frétti hún að „Dísa systir" sem heit-
ir í reynd Þórdís, fædd 1917, væri enn á lífi. Og svo
var það dótturdóttirin sem heitir Belinda Þurý Theri-
ault, f. 1960, sem Claudine hafði unnið með í Bæjar-
útgerðinni, forstöðumaður alþjóðasviðs Alþingis. Þá
var að heimsækja hana og rifja upp gamlar Granda-
vegsminningar.
Það er synd að segja að það skorti ræktarsemi hjá
þeirri frönsku Claudine, sem einn vetrarpart fyrir
rúmlega þrjátíu árum, kynntist fjórum ættliðum og
hætti ekki fyrr en hún í stuttri íslandsheimsókn, með
góðra manna hjálp, náði að „hitta“ þá alla, lífs og
liðna, og þakka fyrir sig.
Merci, ma chére Dúa. Bestu þakkir, kæra Dúa. (Ljós-
mynd Guðfinna Ragnarsdóttir)
LEIFTUR FORTÍÐAR
Sögur úr fortíðinni tengja okkur lífi liðinna kyn-
slóða þótt margar lýsi þær aðstæðum sem eru okkur
óþekktar eða fjarlægar. Hér lýsir Björg Magnús-
dóttir ljósmóðir frá Túngarði, atburði úr bernsku
sinni sem hafði djúpstæð áhrif á hana og síðar á
starfsval hennar:
Frá því ég var lítil stúlka hefur innst í huga mér
lifað sá neisti, er til þess leiddi, að ég gjörðist ljós-
móðir. Ég var snemma hrifin af litlum bömum, ekki
sízt nýfæddum. Mér leið sérstaklega vel í nálægð
þeirra og gat endalaust horft á þessar litlu ósjálf-
bjarga verur; langaði mikið til að hugga þau ef þau
grétu, hlynna að þeim eða gera annað það, sem þau
þurftu með. Ég hugsaði mikið urn þessa litlu sak-
leysingja, fannst sem þeir væru litlir englar, sem
Guð hefði sent til okkar af himnum ofan, og að hann
mundi geyma vængina þeirra hjá sér, þar til er hann
kallaði á þá aftur upp í himininn til sín. Þetta sagði
ég engum; þessar barnslegu hugmyndir átti ég ein.
Við vorum þrjú systkinin, öll sitt á hverju árinu;
en þegar ég var sjö ára, eignaðist mamma mín fjórða
barnið sitt og hið síðasta. Það fæddist að nóttu til.
Mun fæðingin hafa gengið eitthvað treglega, en
ekki vöknuðum við krakkarnir samt við umstangið.
Svaf þó allt heimilisfólkið í sömu baðstofu eins og
þá var títt á bæjum. Um morguninn kom amma til
okkar og sagði okkur frá því, að um nóttina hefðum
við eignazt lítinn bróður, en hann hefði fæðst and-
vana. Það var mikið áfall fyrir okkur að litli bróðir
fékk ekki að lifa. Hásumar var og unaðslegt veður
þennan dag, en einhver skuggi fylgdi mér úti og
inni, og ég vissi að það var af því að litli bróðir var
dáinn. Ég rölti til og frá döpur í bragði. Eins og af
hendingu ráfaði ég inn í „húsið“ undir loftinu, en
þar lá þá litli líkaminn, sveipaður hvítu líni. Ég gat
ekki stillt mig um að laumast til að skoða hann, og
að skilnaði klappaði ég ofurvarlega á litlu rnjúku
kinnarnar. Alla dagana meðan hann var þarna, fór
ég inn til að horfa á hann og strauk fölu vangana.
Svo kom aldraður sómabóndi af næsta bæ. Hann var
smiður og í hendi sér bar hann lítinn, svartan stokk
með litlum krossi á. Ég sá að litli bróðir minn var
lagður í þennan stokk og svo var sunginn sálrnur.
Lokið var látið yfir, en því var samt ekki fest strax,
og vissi ég að það átti að bíða með það unz mamma
kærni á fætur. Aldrei þorði ég að hreyfa lokið til
þess að líta niður í kistuna, en mikið langaði mig til
þess.- Og nú höfðu liðið nokkrir dagar, en svo gerð-
ist það snemma á fögrum sunnudagsmorgni, að allir
hestarnir voru reknir heim á hlað, því að nú ætluðu
margir heimamanna til kirkju. Mamma var komin á
fætur eftir sængurleguna, og það var búið að negla
eftur kistuna. Gamli maðurinn sem smíðaði hana,
var kominn ásamt einhverjum fleirum. Tók hann nú
kistuna og bar hana fram göngin. Við bæjardyrnar
nam hann staðar, og var þá byrjað að syngja. Síðan
gekk hann hægum skrefum yfir hlaðið, út traðirn-
ar, og fylgdum við öll á eftir. Þegar komið var út
að hliðinu fór allt kirkjufólkið á bak hestum sínum
og einn vinnumaðurinn tók litla stokkinn og reiddi
hann fyrir framan sig. Var nú sungið síðasta versið,
en að því loknu settu piltarnir upp höfuðfötin og
héldu svo af stað, en við systkinin snerum aftur til
bæjar ásamt mömmu og nokkrum öðrum konum.
Var mér sár harmur í huga, og stóð lengi á hlaðinu
og horfði á eftir fólkinu, unz það hvarf mér út í
fjarskann.
Aldrei gleymi ég þessum dögum, er fyrsta litla
barnið sem ég sá, var algerlega horfið sjónum mín-
um. Eftir meira en sextíu ár man ég öll þessi atvik
eins skýrt og þau hefðu gerzt í gær.
(Úr bókinni íslenzkar ljósmæður I)
http://www.ætt.is
21
aett@aett.is