Fréttabréf Ættfræðifélagsins - 01.02.2012, Blaðsíða 8

Fréttabréf Ættfræðifélagsins í febrúar 2012
Sumarbústaður Elínborgar hét Bláskógar og var við
Þingvallavatn. Hún lét byggja hann fyrir rithöfund-
arlaun sín. Þetta var hennar einkaeign og drauniastað-
ur, þrátt fyrir að lengi vel hafi hvorki verið þar rafmagn
né rennandi vatn.
„Eftir að Ingimar og Jón voru farnir í skólann lúrði
Elínborg og skrifaði í rúminu. Hún var mér í raun
ákaflega góð blessunin, en ég var líka þæg og gerði
allt eins og hún vildi“.
Eins hafði hún aðstöðu til að skrifa í Bláskógum
sem var sumarbústaður hennar og þar skrifaði hún
síðustu bækumar sínar. Öllum viðmælendum ber
saman um að hún hafi ekki rætt urn skrif sín eða bæk-
ur við fólk, þeir sem umgengust hana á seinni árurn
hennar töldu að hún væri hætt að skrifa, sem getur
stafað af því að hún var alla tíð svona meira til hliðar
og talaði ekki um sig sjálfa.
Leyndarmálið
Eitt var það sem Elínborg fór afar dult með, og vildi
ekki að vitnaðist, var að hún tók í nefið. Eftir barns-
burð, sagðist hún hafi orðið mjög veik og misst sjón-
ina tímabundið, þá hafi tengdamóðir hennar ráðlagt
henni að taka í nefið við því.
Hún átti litlar fallegar silfurdósir, sem hún geymdi
í vasa sínum þegar hún var á fótum, annars voru þær
á náttborðinu. Hún fór afar laumulega með þessa fíkn
sína. Barnabarn hennar fór á tímabili með henni einu
sinni á ári í banka niður í bæ, þar sem Elínborg skoð-
aði í bankahólfið sitt, þangað fór hún ein, sonardótt-
irin beið fyrir utan og vissi aldrei hvað þetta hólf hafði
að geyma.
Að þessu loknu fóru þær á Hressó, sonardóttirin
fékk ís, en Elínborg fékk sé kaffi. Eftir það hvolfd-
ist löngunin í tóbakið yfir Elínborgu sem laumaði þá
tóbaki í vasaklútinn sinn og saug svo úr honum eins
pent og hún framast gat. Seinni árin var hún að mestu
hætt að fela þessa fíkn sína og fékk sér bara í nefið
þegar hana langaði til, en aldrei keypti hún neftóbakið
sitt sjálf, heldur fékk einhvern annan til þess.
Elínborg skapaði í
bókum sínum, sterkar
og stoltar konur, þann-
ig kona var Elínborg
Lárusdóttir í minni
samferðamanna sinna.
Með nátthúfu
Sumarbústaður Elínborgar hét Bláskógar og var við
Þingvallavatn, hann hafði hún látið byggja fyrir rit-
höfundar laun sín. Þetta var hennar einkaeign og
draumastaður, þrátt fyrir að lengi vel hafi ekki verið
þar rafmagn né rennandi vatn. Öllum viðmælendum
mínum kom saman um að hún hafi aldrei verið þar
ein heldur hafi á fyrri árum verið þar með henni stúlk-
ur sem voru hjá þeim Ingimar á Vitastígnum, síðan
voru oft með henni vinkonur hennar og barnabörn.
Aðalbjörg Sigurðardóttir, alltaf nefnd „frú
Aðalbjörg“ í fjölskyldunni, var mikil vinkona hennar
og þær áttu sér einkabaðstað niður við vatnið, þangað
fóru þær með vaskafötin sín og handklæði og þvoðu
sér úr köldu vatninu. Eitt vorið laust fyrir 1960 var
hjá henni í Bláskógum vestur íslensk vinkona hennar
sem hún hafði kynnst þegar hún fór fyrirlestraferð til
Ameríku. Báðar trúðu þær á heilnæmi þess að þvo sér
úr vatninu og fóru helst daglega í þetta heilsubað sitt,
og á Jónsmessunótt klæddu þær sig úr hverri spjör og
veltu sér upp úr dögginni. En öllum sem til þekktu er
minnisstætt hvernig hún kappklæddi sig í rúmið, svaf
ætíð í nokkrum peysum og með skjólgóða nátthúfu.
Ljósurnar þrjár
Elfnborg og Ingimar voru orðnir miklir sjúklingar
upp úr 1960 og þá komu Ijósmæðurnar þrjár inn í líf
þeirra, þær kontu í hverri viku til að sprauta þau með
vítamínum og fylgjast með heilsu þeirra. Fyrst kom
frænka hennar, Kristín Ingibjörg Tómasdóttir, sem
var yfirljósmóðir á fæðingardeild Landspítalans, allt-
af kölluð Dídí af sínum nánustu.
Elínborg var afar hrifin af þessari frænku sinni og
notaði alltaf titilinn með nafninu þegar færi gafst. Til
að leysa sig af fékk Kristín tvær vinkonur sínar úr
ljósmæðrastéttinni. Allar komu þær margoft í meira
en áratug og gerðu ýmis verk fyrir Elínborgu, og
hlynntu að þeim Ingimar á margan máta.
Það er margt heima hjá mér sem minnir á Elínborgu,
sagði ein ljósan, því hún gaf mér marga fallega hluti
úr sínu búi sem hún átti. Hún virkaði stórlát við
http://www.ætt.is
8
aett@aett.is