Foreldrablaðið - 01.12.1934, Side 18

8
Foreldrablaðið
eru smáar, hlúir að þeim með mold og
styður að unga stofninum, svo að hann
bogni ekki né falli. Hann skýlir fyrir
þeim, ef kuldi er eða vindur, og hann
ver þær of mikilli sólbreyskju.
Hið sama gerir skógræktarmaður-
inn við ungskóginn, kornræktarmað-
urinn við kornið og á líkan hátt fjár-
hirðirinn við unglömbin. Hið sama gera
og dýrin við afkvæmi sín og fuglarnir
við eggin og ungana. Allir, sem ala önn
fyrir hinu unga lífi, í hvaða mynd sem
það er, finna með sjálfum sér, að vel-
ferð og farsæld hverrar lifandi veru á
manndómsskeiði hennar er að miklu
og oft mestu leyti komin undir því,
hversu tekst með fyrsta skeið upp-
vaxtarins.
Fyrst svona er háttað um þroska
jurta og dýra, hví skyldi sama ekki
gilda um uppvöxt barna?
Til alls umhverfis barnanna þarf að
vera vandað sem allra best. En því er
nu miður, að Reykjavíkurbær hefir
ekki enn skilið hlutverk sitt í þessu
efni. Óhrein gata og gangstéttir eru
oftast leikvangurinn. Þetta má ekki
svo vera, og þarf að ræða um þetta efni
sérstaklega og ýtarlega þangað til bót
ræðst á.
En foreldrar eru líka oft og tíðum
allt of hirðulítil um börnin. Foreldrar
verða að benda börnunum á þábestuleið,
sem fær er. Reyna að fá þau til að velja
sér sem hollust leiksvið. Þeir þurfa að
kynna sér hverja leikfélaga börnin hafa,
og reyna að hafa áhrif á, hverja þau um-
gangast í leikjum. Þetta kostar lægni
og erfiði, en foreldrar mega aldrei,
fremur en kennarar barnanna, vera löt
né hirðulítil þegar um velferð barnsins
er að ræða.
Það er nú orðin allgömul venja að
líta svo á, að hlutverk heimilisins sé að
sjá um föt og fæði barnsins, en svo eigi
skólinn að sjá um fræðsluna. Þarna hef-
ir í hugum fólks, heimilinu verið valið
afmarkað verksvið í uppeldinu og skól-
anum annað. En þó að þetta sé að nokk-
uru leyti rétt, þá er þó hitt sannast, að
hvorugur aðili má án hins vera. Við
höfum allmikla trú á því, kennarar, að
við getum gert börnunum ykkar marg-
háttað gagn og stuðlað að gæfu þeirra
á ýmsa vegu, en við finnum sárt til þess,
að við þurfum á aðstoð ykkar að halda
og við þurfum að vera í náinni samvinnu
við ykkur, ef slíkur á að verða árangur
af starfi okkar, sem við viljum og ósk-
um og vonum að verða megi. Við ósk-
um eftir samvinnu ykkar og hjálp í
okkar vandasama en göfuga starfi, og
við vonum, að allir foreldrar í bænum
mæti okkur opnum örmum og skilji vilja
okkar og nauðsyn málefnisins.
Hjálp ykkar foreldra vonurn við að fá.
En hvaða leið er greiðust að marki þess-
arar samvinnu? Fyrst og fremst verð-
um við að ræðast við um börnin og upp-
eldið. Bærinn er nú orðinn of stór og
fjölmennur til þess að skólastjórar og
kennarar geti iðulega átt tal við hvert
foreldri fyrir sig. En vandinn er, að fá
sem allra flesta foreldra til samstarfs-
ins. Ýmsar leiðir hafa verið reyndar,
svo sem sérstakir viðtalstímar í skólun-
um fyrir foreldra, bæði við skólastjóra
og kennara, foreldrafundir einstakra
bekkja, sýningar á vinnu barnanna með-
an á skóla stendur og umræður kennara
við foreldra um störf og nám barnanna
í skólanum. Þó nú að þetta hafi borið
nokkurn árangur, þá hefir hann ekki
orðið eins góður né víðtækur og okkur
kennurunum þykir æ.skilegt eða viðun-
andi. Þess vegna viljum við nú enn