Foreldrablaðið - 01.01.1969, Side 24

Komdu sæl, sögðu börnin.
Svo hlupu þau
inn á róluvöllinn.
Hér er gaman að vera,
sagði Lóa.
Já, sagði Óli,
hér er róla, bátur og sandkassi,
vegasalt og ruggu-róla.
Hér er langmest gaman.
Hér skulum við alltaf vera,
og hér megum við líka vera.
Hér eru engar hættur.
Getur þú svarað þessu?
Máttu börnin fara burt
frá húsinu?
Hvar er bezt að leika sér?
Hvaða leiktæki eru á
róluvellinum,
sem þú leikur þér á?
Eldpúkinn
„Ég verð ekki nema andartak,"
sagði mamma við litlu dóttur sína,
„Ég þarf að færa dómarafrúnni þvott-
inn sinn. Ef litli bróðir fer að gráta,
skaltu vagga honum. Þegar ég kem
aftur, skal ég gefa þér epli, Rósa
mín.“
Rósa litla kinkaði kolli, og svipur
hennar lýsti því, að hún skildi, hver
ábyrgð henni var falin. Hún byrjaði
að rugga vöggunni og mælti til móð-
ur sinnar: „Ég skal áreiðanlega gæta
hans vel, mamma mín.“
Mamma leit allt í kring um sig,
áður en hún lagði af stað með þvott-
inn. Hún var varkár og vildi helzt
aldrei skilja börnin sín ein eftir inni,
en hún varð að gera skyldu sína og
skila þvottinum, annars fengi hún
ekki kaupið sitt.
„Jú, ég get verið róleg,“ sagði hún
við sjálfa sig, „hér er ekkert að ótt-
ast. Gluggarnir eru lokaðir og eldhús-
dyrnar sömuleiðis, og hvergi er hníf-
ur eða nokkuð annað, sem börnin
geta meitt sig á.“ Hún horfir ástúð-
lega á drenginn sinn litla og kinkar
kolli vingjarnlega til Rósu. „Ég kem
eftir eitt andartak,“ segir hún um leið
og hún lokar dyrunum á eftir sér.
Rósa á ekki í neinum erfiðleikum
með litla bróður sinn. Mamma er ný-
búin að baða hann, og nú er hann
steinsofnaður. En öðru máli er að
gegna með Lísu, brúðuna hennar.
Hún liggur í vagninum sínum með
galopin augu, og þegar Rósa tekur
hana upp, grætur hún og segir
,,mamma“.
„Gráttu ekki svona hátt,“ segir
22 FORELDRABLAÐIÐ