Foreldrablaðið - 01.01.1969, Qupperneq 32

fleiri kennara, og munu þó margir
þeirra reynast vel dugandi.
— Það kann að vera. En ég hef
þá reynslu frá mínum barnaskólaár-
um, að ég tel mér óhætt að fullyrða,
að það hafði góð áhrif á okkur, nem-
endurna, að vita, að kennarinn fylgd-
ist með öllu, sem við gerðum. Við
fengum verkefnabækur okkar leið-
réttar af honum og stundum fylgdu
athugasemdii' eða skýringar. Þetta
var mér a. m. k. hvatning til þess
að leggja mig fram um að gera mitt
bezta.
— Gott og vel. En getur ekki skeð,
að kennari drengsins þíns hafi slík
áhrif á börnin eftir einhverjum öðr-
um leiðum.
— Því miður verð ég að svara því
neitandi, ef ég má nokkuð marka það,
sem minn drengur segir og sýnir mér.
Skal ég reyna að skýra það nánar.
Þegar námið fór að þyngjast í 3. og
þó einkum í 4. bekk, varð mér ljóst,
að ekki var allt sem skyldi. Þetta kom
fyrst fram í reikningnum. í 3. bekk
höfðu börnin reikningsbók eftir Jón-
as B. Jónsson. f þeirri bók er mesti
fjöldi dæma. Sum börnin voru miklu
dugmeiri en önnur, þau komust langt
á undan og bilið lengdist stöðugt,
virtist mér. Þessi bók mun vera þann-
ig úr garði gerð, að börnin eigi að
geta bjargað sér sjálf, en ekki þarf
þó mikið til, svo að þau lendi í blind-
götu. Þannig fór fyrir syni mínum,
og hann varð miður sín, af því að
hann missti trúna á að hann gæti
reiknað.
Þegar kom í 4. bekkinn, fengu börn-
in aðra reikningsbók, mjög ólíka að
gerð og uppbyggingu. Og nú fór jafn-
vel enn verr. Kennarinn fór yfir
dæmin í tímum — einnig það, sem
reiknað var heima — skrifaði rétt
svör á töfluna, og áttu börnin svo
að fara yfir hvert hjá öðru.
— Má ég spyrja, áttu börnin að
leiðrétta dæmin hvert hjá öðru?
— Nei, þau merktu aðeins við eftir
því, hvort dæmi var rétt eða rangt.
Og þegar drengur minn hafði reikn-
að 7 eða 8 blaðsíður, og öll dæmin
voru rangt reiknuð, leizt mér ekki
á blikuna. Hann vissi auðvitað sjálf-
ur, að þetta var svona, en gat ekki
að gert, því að hann vantaði það,
sem til þurfti, nefnilega kunnáttuna.
Sennilega hefur kennarinn ekki vit-
að, hvernig ástandið var þarna. Það
hefði hins vegar ekki farið fram hjá
honum, ef hann hefði sjálfur tekið
bókina og athugað hana. Ég tók mig
nú til og ræddi þetta við kennarann.
Hann bar ekki á móti því, að svona
kynni að vera ástatt, en sagðist ætl-
ast til þess af börnunum, að þau
kæmu og spyrðu sig, ef þau skildu
ekki reikninginn. Nú, þetta virðist
ekki ósanngjarnt, en börn eru mis-
jöfn. Sonur minn er hlédrægur og
óframfærinn, og einhvern veginn fór
það svo, að hann notaði sér ekki þenn-
an möguleika, og áreiðanlega var
hann ekki einn um það í bekknum.
Ég bað kennarann að líta betur eft-
ir honum í reikningi. Tók hann því
vel, en vildi hins vegar ekki ræða
kennsluaðferðir sínar, virtist mér.
Nokkru síðar komst ég að því, að
hann fór að láta börnin fylgjast bet-
ur að í rei'kningi, enda fór allt að
ganga betur fyrir mínum dreng. En
frágangur á skriflegum reikningi og
30 FORELDRABLAÐIÐ