Foreldrablaðið - 01.01.1969, Qupperneq 33

raunar öllu skriflegu fór sízt batn-
andi. I því efni er allt látið afskipta-
laust af kennarans hálfu. Þaðan kem-
ur engin hvatning til vandvirkni,
hvorki er lofað eða lastað. Það hrökk
skammt, þótt ég væri að biðja dreng-
inn að vanda sig. Eitt sinn hreyfði
ég því við kennarann, hvort hann
sæi enga ástæðu til að reyna að örva
nemendurna til vandvirkni, t. d. með
því að gefa stjörnur eins og ég vissi,
að sumir kennarar gerðu. Hann kvað
nei við og taldi jafnvel varhugavert
að stofna þannig til metings milli
barna. Nú, ég viðurkenni, að tvær
hliðar eru á hverju máli, og er þetta
önnur þeirra.
— Já, þú hefur nú einkum rætt um
reikninginn. Ég vil gjarna heyra þig
minnast á aðrar námsgreinar. Hef-
urðu nokkuð sérstakt að segja um
skriftarkennsluna ?
— Þar er svipaða sögu að segja að
því leyti, að mér fannst allt fara
vel af stað. Börnin skrifuðu í for-
skriftarbækur, en er þeim sleppti, fór
margt úr reipunum og óvandvirknin
gerði verulega vart við sig. Ég veit
dæmi þess, að kennarar leiðrétta
skrift, bæði halla og fleira, það sá ég
aldrei í neinum skriftarverkefnum
míns drengs. En hverju sem um er
að kenna, skrifar drengurinn mjög
illa, þar er nánast um enga stafa-
gerð að ræða. En þess vil ég geta, að
kennarinn hefur sjálfur ágæta rit-
hönd.
— Hvernig hefur gengið með staf-
setningarkennsluna ?
— Það tel ég vera í betra lagi en
hitt, sem nefnt hefur verið, hvað sem
veldur. Það er víst mjög misjafnt,
hve börnum er eiginlegt að rita rétt
orð. Er ekki talað um sjónminni ? En
stafsetningarreglur hefur drengur-
inn lært í skólanum, og þar tel ég
ekki á skorta. En þarna er sama að-
ferð höfð um leiðréttingar, það er
lagt í hendur barnanna sjálfra.
— Já, þá aðferð hafa margir kenn-
arar að meira eða minna leyti og
gefst það oft vel eftir því sem ég
bezt veit, en þó munu ýmsir hafa
aðra sögu af því að segja. Mun í þess-
um efnum gilda orðtakið: Veldur,
hver á heldur. En víst er um það, að
okkur kennurum finnst, að sú mikla
vinna, sem margir leggja í að leið-
rétta. svari illa kostnaði. Þetta er
afarmikil vinna í fjölmennum bekkj-
um.
— Það efast ég ekki um. Vera má,
að ég geri of miklar kröfur til kenn-
ara. Foreldrum hættir til að líta nokk-
uð einhliða á málin. Og ég verð að
játa, að ég sé margt í spegli fortíð-
arinnar, ég ber saman við það, sem
gilti í mínum bekk, þegar ég var í
skóla.
— Segðu mér, finnst þér kennar-
inn Ieitast við að víkka sjónhring
barnanna með því t. d. að segja þeim
eitt og annað, sem ef til vill fellur
ekki alveg í námsrammann?
— Þess hef ég ekki orðið vör hjá
mínum dreng.
— Veiztu, hvort hann hefur frjálsa
tíma?
— Jú, það held ég, einu sinni í
viku, og mun sá tími notaður til lestr-
ar, þ. e. a. s., börnin lesa þá frjálst.
— Hvað um ljóðanám?
__ Börnin læra þau kvæði, sem til
er ætlazt í 5. bekk. Mér hefur skilizt,
FORELDRABLAÐIÐ 31