Foreldrablaðið - 01.01.1969, Qupperneq 36

Móðurdst
Móðurástin er af mörgum talin sú
tegund kærleika, sem hæst ber hér
í heimi. Þekktur sálfræðingur hefur
sagt, að kærleikur móður sé skilyrðis-
laus, hann geri ekki kröfur til barns-
ins. Móðirin elskar barnið, hvernig
sem hegðun þess og háttalag er. Aft-
ur á móti er sagt, að föðurástin geri
kröfur.
Þarfir ungbarns eru margar allt frá
fæðingu þess, en þær eru þó einkum
tvenns konar: Frumstæðar þarfir,
þ. e. a. s. líkamlegar, svo sem næring,
svefn og þess háttar, og andlegar,
svo sem þörf fyrir kærleika, öryggi,
frjálsræði o. s. frv. Móðir verður
fyrst og fremst að annast barn sitt
þannig, að líkamlegum þörfum þess
sé fullnægt, en að öðru leyti að vekja
hjá því ást á lífinu — að það finni,
að það sé gott að lifa.
í Biblíunni er að finna gott tákn
þessa, þar sem sagt er frá Kanaans-
iandi, sem byggt var jötnum en flaut
í mjólk og hunangi. Land er tákn
móðurinnar. Mjólkin táknar líkam-
legar þarfir. Fuilnæging þeirra er
nauðsynleg barni, eigi það að þrífast
og þroskast. Án „mjólkur“ (þ. e.
fæðu og annarra nauðsynja líkam-
ans) lifir það ekki. Hunangið táknar
sætleika iífsins, ást á því og ham-
ingju af því að vera til.
Flestar mæður eru færar um að
gefa ,,mjólk“, en færri hafa ráð á
„hunangi". Til þess að geta gefið
barni sínu „hunang“, nægir henni
ekki að vera það, sem kallað er góð
móðir. Til þess þarf hún sjálf að vera
hamingjusöm. Því miður eru ekki
margar mæður það fullkomlega. Lífs-
hamingja móður er smitandi, en svo
er einnig um óhamingju og kvíða.
Það er greinilegur muriur á þeim
börnum, sem einungis hafa fengið
„mjólk“ og hinum, sem bæði fengu
„mjólk“ og ,,hunang“.
Það skiptir meginmáli, að kærleik-
ur móðurinnar beinist að þroska
barnsins — að hún beinlínis óski þess,
að það fjarlægist hana smám saman,
að þroski þess geri því það mögu-
legt. Þarna er eðlismunur á sannri
móðurást og erótískri ást. I móður-
ástinni fjariægjast tvær verur, sem
eitt sinn voru ein. Móðirin á ekki að-
eins að láta sér þetta lynda, hún á
að óska þess og hjálpa barni sínu til
þess að standa á eigin fótum. Hér er
það, sem móðurástin gerir kröfu til
móðurinnar. Það er ekki létt að lúta
henni.
Allt of rnargar mæður vinna að því,
meira eða minna vitandi, að gera
barnið sér háð. Þær vilja ekki viður-
kenna, að barninu sé það eðlilegt að
losna úr tengslum við móður sína.
Hér er dæmi um Lenu litlu, sem er
á fjórða ári. Hún má helzt ekkert
gera af eigin hvötum án þess, að móð-
irin komi hlaupandi með áminningar
og umvandanir svo sem: „Nei, Lena
34 FORELDRABLAÐIÐ