Vikan - 21.01.1982, Blaðsíða 41

unnsvipur hans harönaði. —
æt'a® a® ^úa hjá okkur um
ar^' ' *^r fannst, að Anna yrði örugg-
<v’ ef hún hefði félagsskap.
Oruggari...
Það var skynsamlega athugað,
^ðiGauntrólega.-Haltuáfram.
enn ^iu*:*:ustuncl siðar, eða kannski
seinna, var ég einn á skrifstofunni.
ann * Uf 86r*’ ***^ á niáli sinu og fékk sér
Se 3n tey8 Ur g*astnu- — Það var þá,
hev °rctur htingdi — og leyfði mér að
lika^H- nU' *^tir virtist mér hann
yr* n Jof*‘en manni. Hann sagði, að ég
Jo' v S6^a ö"um’ sem spyfðu, að
Norð 311 úkveðið að sjá sig um á
finnaUr'anCtr * no*c*cra úu®3, að úg ætti að
Vist 3 UW einhverjar skýringar á fjar-
aUt Um Ouuu og Kristinar og láta sem
lk)r með e®*'*egum haetti. Og Álfa-
tefcfat U®’® yr® a® fara fram nákvæm-
^_e’ns og ákveðið hafði verið.
^uðnasc ^ ^ stæ®’r vi® hetla'1’ sputði
heifu *ðti Þær luusar, sagði
klasiö e’nfalc**ega- Hann lagði frá sér
^ °g sló út höndunum í örvæntingu.
hjj® já. Hann sagði mér að fara
kann lf8 VCra *^r * Hðú og hiða —
ksnnsk' mUn<*‘ *lann hringja aftur,
fuil hakka þér fyrir, sagði Guðnason
v'ð ^ Samúðar. Hann talaði hljóðlega
snerj °St°ðarn'ann sinn stundarkorn,
Han Sér ^v* næst attur að Gaunt. —
l'éfia'1 Ver®ur hár eftir hjá Leifi og talar
hver,n ,V’® stöðina, svo að við fáum eitt-
búin ’ð ti* móts við okkur. Ertu til-
0 að ^ma heim til Kristinar?
Ljjf ðdti, sagði Gaunt og horfði enn á
Uifur7 Hefur Pete Close flugskirteini,
hreyf ■ p’n'íaf'ugmar,r,spróf á eins
^ jj’s v^ar, svaraði Leifur undrandi.
flu„vfnn *e*gir Þ*r stundum hjá einum
^‘ubbanna.
|ejt ^uðnasonar stækkuðu. Hann
koiij1 aðstoðarmanns síns og kinkaði
Gau ^’ð könnum málið, sagði hann við
’’en hafði ekki fleiri orð um það.
heir
gegnu Urðu af£ur að þræða sér braut
víl j11' s*ðdegisumferðina með sírenu-
fuilk eyrum. Guðnason ók bílnum af
til ón nu öryggi og eyddi engum tíma
^'stöð' 'S Tvisvar sinnum var kallað í
1 bfcflj11?3’og lögregiufulltrúinn svaraði.
í Gau S ’ptin *eit hann að samtali loknu
brejjy,0^ yppti öxlum. Lögreglan var
veid(jjSt. ut net sitt — hvort eitthvað
En i 1 ^ð, var svo annað mál.
fyrir 'n mer'ci sáust um neitt óvenjulegt
Kristjn fan ‘húðablokkina, þar sem
beinken *leima- En i forstofunni beið
biftij j mskiaxldur maður, og tveir aðrir
UU, m, °iinu úsamt húsverðinum, litl-
'vkii Sjn Uðum karli, sem afhenti þeim
varft enn með augljósri vanþóknun og
npa móðgaðri, þegar hann var
sendur aftur niður í íbúð sina í kjallar-
anum.
— Hann hefur ekkert séð og ekkert
heyrt, sagði Guðnason hörkulega, þegar
þeir voru í lyftunni á leið upp á fimmtu
hæð ásamt einum manna hans. —
Flestir leigjendanna vinna úti að
deginum.
Hann tautaði blótsyrði milli tann-
anna. — Heyrnarlausir eða í vinnu —
það er alltaf sama sagan.
Lyftudyrnar opnuðust, og þeir gengu
þegjandi spölinn að íbúð Kristínar.
Gaunt kreppti hnefana, meðan Guðna-
son sneri lykli húsvarðarins f skránni.
Hann sá út undan sér, að aðstoðar-
maður hans hafði dregið upp skamm-
byssu.
Dyrnar opnuðust, og hann sá, að
kveikt var á ljósum inni í íbúðinni. Hann
gekk fyrstur inn, en snarstansaði skelf-
ingu lostinn.
Grannur líkami í grárri blússu og
bláum buxum lá á grúfu við hliöina á
stól á hvolfi. Höfuðið og herðarnar
hvíldu á blóði drifnu gæruskinni.
— Kristín.
Guðnason ætlaði að aftra honum, en
Gaunt ýtti handlegg hans til hliðar,
hljóp til Kristínar og féll á hnén við hlið
hennar. Sem snöggvast starði hann
stjarfur á tvö skotsár á baki hennar. Svo
sneri hann henni varlega við, lagði
höfuð hennar i kjöltu sér og strauk
fallega, síða hárið frá andlitinu. Augu
hennar voru lokuð og hörundið grátt að
lit, en hann fann fremur en sá, að hún
andaði enn.
— 1 guðs almáttugs bænum kallið á
sjúkrabíl, bað hann örvæntingarfullur.
— Hún er lifandi.
Aðstoðarmaðurinn flýtti sér að
símanum, en Guðnason kraup við
hliðina á Gaunt og studdi fingurgómum
að hálsi Kristinar.
— Hjartslátturinn er veikur og
óreglulegur, tilkynnti hann lágri, alvar-
legri röddu. Svo beit hann á vör. — Ég
er ekki læknir, herra Gaunt. En þetta er
ekki i fyrsta skipti, sem ég sé manneskju,
sem orðið hefur fyrir skoti. Ég þyrði ekki
að fullyrða um útlitið.
Hann reis á fætur og andvarpaði. —
Vertu hjá henni. Ég þarf að sinna öðru.
Næsta kastið gerði Gaunt sér harla
litla grein fyrir því, hvað tímanum leið.
Meðan hann hlúöi að Kristínu f
örmum sér, sá hann út undan sér, að
Guðnason fór út úr ibúðinni, kom siöan
aftur i fylgd nokkurra manna, sem
aðstoðuðu hann við leit í íbúðinni. Hann
heyrði vælið i sjúkrabílnum og ískrið i
hjólbörðunum, þegar hann stansaði fyrir
utan húsið. Stuttu síðar var komiö með
sjúkrabörurnar til þeirra, og læknir í
hvítum slopp með drengjalegt, freknótt
andlit beygði sig yfir Kristínu og athug-
aði ástand hennar flýtislega og með
áhyggjusvip.
Þeir lyftu henni úr kjöltu hans,
bjuggu varlega um hana á sjúkrabörun-
um og báru hana burt. Gaunt ætlaði að
fylgja á eftir, en Guðnason stöðvaði
hann.
— Nei, sagði lögreglufulltrúinn og
hristi höfuðið með hluttekningarsvip. —
Þú yrðir bara fyrir. Við eigum góða
skurðlækna, láttu þá um þetta. Það er
annað mikilvægara, sem þú getur tekið
þér fyrir hendur.
— Eins og hvað? spurði Gaunt
höstugur.
— Close tók flugvél á leigu í dag,
sagði Guðnason stiililega. — Hann tók
með sér þrjá farþega, sem komu um
borð við enda flugbrautarinnar. Einn
farþeganna var kona. Hann hafði sagst
ætla að ftjúga með nokkra vini sína til
Ólafsvíkur.
Hann hristi höfuðið. — Við höfum
fengið staðfest, að hann lenti aldrei i
Ólafsvík.
Staðreyndimar voru nokkra stund að
síast inn í huga Gaunts.
— Hvenær er hann væntanlegur
aftur hingað?
— Eftir um það bil tuttugu mínútur.
Guðnason forðaðist augnaráð Gaunts
og lét sem hann væri að svipast betur
um í herberginu. — Ég held, að ég viti,
hvers vegna þeir skutu Kristínu. Eina
vélin, sem Close gat fengið á leigu, var
Piper Cherokee, fjögra sæta vél. Kristín
var umfram. Hún var til óþæginda.
Þessi viðurstyggilega, ruddalega til-
gáta var að öllum likindum hið sanna i
Framhaldssaga
málinu og jók aðeins á örvæntingarfulla
reiði Gaunts.
— Close þyrði aldrei að skjóta neinn,
sagði hann beisklega. — Hann skriði
heldur í felur.
— Það vona ég einmitt, sagði Guðna-
son. — Ég vil hafa þig nálægt, þegar við
náum honum. Hann er liklegri til að
tala, ef hann sér þig.
— Er víst, að hann sé einn síns liðs?
— Einhvers staðar verðum við að
byrja, hvort sem er, sagði Guðnason.
Hann sá efablandinn óttann í augum
Gaunts, þegar sírenuvæl sjúkrabilsins
barst aftur að utan. Hann lagði höndina
á handlegg hans. — Við fáum strax að
frétta, ef einhver breyting verður á líðan
Kristínar — og ég hef bíl til reiðu handa
þér.
Flugklúþburinn hafði aðsetur í litlum
skúr og tveimur gömlum flugskýlum i
einu horni Reykjavíkurflugvallar, þar
sem Gaunt hafði ekki áður komið. Þegar
þeir komu á staðinn, var þegar búið að
leggja lögreglubflum i hvarfi við bygg-
ingarnar, og vopnaðir lögreglumenn,
sumir dulbúnir vinnugöllum, biðu
átekta í skugga húsanna. Einn af flug-
kennurum klúbbsins beið í skúrnum
eftir að bóka vélina, þegar hún sneri
aftur. Guðnason talaði viö hann og
virtist ánægöur með gang mála, þegar
hann kom aftur til Gaunts.
Framh. í ncesta blaöi.
\5
n
li
FERDAVAL
Þar byrjaði nýiega borgarastyrjöld svo að j>ið getið fengið helmings
afslótt.
3. tbl. Vlkan 41