Unga Ísland - 01.11.1941, Blaðsíða 21

í þetta sinn, enda þótt það væri ekki
hátt, en skógi vaxið upp á efstu brún.
Þeir gengu eftir fjörusandinum.
— Úf, hvað það verður heitt í dag,
sagði Bjössi og blés.
— Ég er bara orðinn sveittur, sagði
Árni Qg þurrkaði sér um ennið.
— Ojá, en nú dugar eklti að stikna
úr hita. Við verðum að vera duglegir
fjallgöngumenn, sagði Bjössi og hló.
— Auðvitað, svaraði Árni . . .
— Við förum upp undir fjallsbrún-
ina, sagði Árni eftir dálitla stund.
— Já, já, sjálfsagt, anzaði Bjössi.
— Ef við komumst svo hátt, sagði
Árni.
— Komumst . . . Fjallið er ekkert
hátt. Pabbi sagði, um daginn, að það
væri hægt að fara á hesti upp á brún
að norðanverðu.
— Já, en það er brattara hérna
megin.
— Dálítið.
— En mamma vill nú kannske að
við förum ekki svo hátt, sagði Árni.
— Já, en berin eru stærri eftir því
sem ofar dregur, að minnsta kosti
sag'ði Siggi í Holti það, anzaði Bjössi.
— Hann er nú svoddan bulla, en
skeð getur það samt. Sólin skín líka
svo skært uppi á tindinum, að okkur
ætti að verða óhætt, sagði Árni afsak-
andi.
Þeir voru komnir upp að rótum f jalls-
his, er gnæfði fyrir ofan þá, vaxið ails
konar gróðri. Á víð og dreif lágu gil
app í miðjar hlíðar, svo djúp, að sólin
náði varia að skína ofan í þau . . . Ef
að þokan kæmi nú að okkur óvörum og
við villtumst ofan í eitthvert gilið
barna, sagði Árni. Það var ekki laust
við að færi um hann geigur við til-
hugsunina.
— Blessaður vertu ; það er varla ský
UNGA ÍSLAND
á himni, hvað þá á lágum fjöllum,
sagði Bjössi hughreystandi og brauzt
áfram í mestu ákefð, másandi og Más-
andi.
— Pú, er það nú erfiði.
— O-já.
Svitinn streymdi í lækjum niður
andlit Árna litla. Hann tók upp vasa-
klút og þurrkaði sér í framan. Bjössi
settist á stóran stein.
— Hæ, ertu orðinn uppgefinn, sagði
Árni.
— 0, bíddu bara hægur og sjáðu til,
anzaði Bjössi og geystist af stað.
Þeir voru nú farnir að gæða sér á
bláberjum, er uxu hér og hvar. Kræki-
berin létu þeir bíða betfi tíma.
— Eigum við ekki að hraða okkur
upp á brúnina?
— Jú, mig langar að sjá hinum
megin við fjallið.
— Það langar mig líka . . .
Þeir héldu áfram hærra, hærra og
fengu sér ber við og við. Að lokum
stóðu þeir upp á hæsta tindinum og
horfðu yfir sveitina hinum megin.
— Þá er takmarkinu náð, sagði
Bjössi og var glaður.
— Nei, sjáðu, sagði Árni og benti
niður á undirlendið, þar sem bæirnir
risu eins og gríðarlega stór kubbahús
upp úr grænum túnunum. Lengst í
burtu glitti í bláan sjóinn . . . Út við
sjóndeildarhringinn sást stórt eimskip
og lagði reykinn langa leið.
— Þetta er eins og í ævintýrunum,
sagði Árni.
— Nú, sjáum við yfir lönd og höl',
sagði Bjössi.
— Þykistu ætla að fara að tala
skáldlega?
— Bull er í þér strákur.
Þeir settust niður og hvíldu sig og
horfðu yfir þetta nýja umhverfi.
145