Unga Ísland - 01.05.1944, Blaðsíða 18

JOHANNE KORCH:
Sumarleyfið hennar Ingu
Þýtt hefm SIGURÐUR HELGASON
V.
Flugurnar suðuðu og syeimuðu fram og
aftur uppi yfir rúminu í kvistherberginu,
þar sem Inga svaf. Hún var ókyrr og band-
aði þeim frá sér í svefninum. Eigi að síður
komu tvær allt í einu og gerðu sig heima-
komnar á nefinu á henni, en þá varð henni
svo mikið um, að hún vaknaöi, settist upp
og leit í kring um sig.
Það hefði verið synd að segja, að morg-
unsólina vantaði í herberginu hennar. Það
var eins og sólargeislarnir kæmu'dansandi
inn um gluggann. Hér gæti hún legið í
rúminu og orðið útitekin, ef hún vildi. En
þetta var nú skárra flugnagerið! Maður gat
víst verið óhræddur um.að sofa of lengi.
Inga gekk berfætt fram að opnum glugg-
anum og leit út. Bærilegt var nú veðriö,
reglulegt sumarveður, himinninn heiður að
mestu, með hvítum smáskýjum eins og
idlarhnoðrum hér og þar. Þaðan sem hún
stóð, sá hún niðnr í garðinn framan við
gripahúsin. Þar voru menn þegar teknir til
starfa þó að klukkan væri tæplega fimm.
Hestar voru teymdir til vatns, litlir grísir,
sem farið höfðu eitthvað afvega, skræktu
fullum rómi, þegar þeir voru handsamaðir,
og þarna kom stúlka með mat handa
hænsnunum. Það var víst Anna.
Inga klæddi sig í snatri. jæddist niður
stigann á tánum og opnaði útidyrnar hljóð-
lega. — Ekki má ég vekja sofandi ljónið.
hugsaði hún, og það var Rikka, frænka
hennar0|$£m hún átti við með þessari sam-
Iíkingu. Frænka hennar gat svo sem verið
vís til að skipa henni í rúmið aftur.
Inga ætlaði að fara í könnunarferð um
nágrennið, tæplega þó út fyrir garðinn, en
fyrst hafði hún í huga að syipast um eftir
eldhúsinu, því að hún var orðin svöng. Ilún
hafði meira að segja verið hálfsvöng kvöld-
ið áður, þegar hún fór frá kvöldverðar-
borðinu og þá hafði skap hennar verið
þannig, að bezl er að hafa um það sem
fæst orð. Þarna hafði frænka hennar setið
eins og drottning i þögulli hátign, köld og
afskiptalaus, og Sófus frændi barmað sér
og verið í illu skápi, því að hann þoldi
ekki að borða það, sem hann langaði mest
í. Það hafði verið þrautin þyngri fyrir Ingu
að halda áfram að brosa.- En núna með
morgnunsárinu hafði allt fengið nýjan svip.
Henni kom ekki til hugar nú að láta hug-
fallast. Henni fannst jafnvel í aðra rönd-
ina ofui'lítið •gaman að ólundarsvipnum á
andliti frænku sinnar.
Inga hljóp niður með húsinu og bjóst
við að finna eldhúsið einhvers staðar á
þeirri leið. Það reyndist líka rétt athugað.
Allt í einu barst kaffiilmur að vitum henn-
ar út um opinn glugga, sem var svo lágt.
að hún gat vel litið inn um hann. Ilún
teygði sig upp fyrir gluggakistuna, þefaði
ánægjulega, og kinnkaði glaðlega kolli til
Önnu, sem sat á eldhúsborðinu og gæddi
sér á rjúkandi kaffi úr bolla.
— En sá indæli ilmur, sagði hún. — Gef-
ur þú svöngum aumingja ofurlítinn sopa?
72 rv
UNGA Í’SLAND