Unga Ísland - 01.05.1944, Blaðsíða 21

Inga var dálitið ringluð ennþá, en samt
var hún komin nógu vel til meðvitundar
til þess að geta reiðzt þessu síðasta, sem
hún heyrði. Hún opnaðr augun og reis upp
í skyndi.
— Ó-nei, það verður ekki at' því, sagði
hún og hvessti augun á þann, sem hafði
talað. Það var gamall maður, sem laut
niður að henni. Andlit hans var ellilegt og
veðurhitið og með ótal hrukkum.
— Þú ert búinn að gera mig holtvota með
þessum vatnsaustri. Láttu mig heldur fá
hníf til að leggja á ennið, annars fæ ég
stærðar kúlu.
— He, sagði Óli gamli garðyrkjumaður,
brosti út undir eyru og dró stærðar sjálf-
skeiðing upp úr vasa sínum, sem hann
fétti Ingu. — Þú ert víst enginn kjáni,
bætti hann við, gaut til hennar augunum
og varð undirfurðulegur á svipinn. — En
þú mátt ekki reka þig á trén og meiða þig.
Inga brosti. — Ég rak mig ekki á neitt
tré, ég fékk stein í höfuðið, en hann var
ætlaður stráknum, sem hljóp hérna fram
hjá. ...... Ég hefði gert nákvæmlega það
sama í sporum Lenu. Hvað á ])að að þýða
hjá þessum strák að láta svona við hana?
Hún hefur enga kryppu, þó að hún sé of-
urlítið bækluð, og ég sé ekki, að það sé
nein ástæða til að vera að uppnefna hana
fyrir það.
í sama bili fann Inga, að grannir liand-
leggir vöfðust um liáls hennar og hálfkæfð
grátrödd hvíslaði þakkarorði í cyra hennar,
svo skrjáfaði í runnunum á bak við hana,
og þegar hún leit við, sá hún, að dökkur
kollurinn á Lenu var að hverfa bak við
trén.
Augnaráð Öla gamla mýktist, þegar
hann horfði á eftir telpunni.
— Svona vesalingar ættu að fá að deyja
í vöggunni, tautaði hann. — En það fer
nú aldrei fyrir sanngirninni í þessum heimi.
Inga sat og þrýsti hnífnum fast að enn-
inu. — Deyja i vÖggunni! Hún gæti verið
jafn glöð, þó að hún sé svona, sagði hún
varlega.
— Ilvað veizt þú um það? Óli var stutt-
ur i spuna. — Þú, með þína fögru fætur
og beina bak.
— Skárri er það illskan í karlinum, hugs-
aði Inga, rétti honum hnífinn og gerði sig
mynduga í máli: — Það veit ég mæta vel.
...... Mamma' hefur sagt mér, að guð
gefi alltaf því fpíki, sem missir heilsunc
eitthvað í staðinn, og þeir, sem verði fyrir
óláni, fái alltaf eitthvað til huggunar. Og
einu sinni fór hún með mig til konu, sem
hafði legið rúmföst í 12 ár. Hún hló og söng
og var í ágætu skapi, þýddi bækur og hafði
lært 4 tungumál tilsagnarlaust.
Oli hafði staðið á lengri fætinum og sýnd-
ist óvenjulega hár. Nú lét liann sig síga
niður á styttri fótinn og gaut augunum
yfir í runnann, þangað sem Lena stóð enn
og snökti.
— Þú segir mikið, sagði hann þurrlega.
en þó var eins og bros leyndist í augum
hans. — Og betur að þú gætir komið henni
þarna til að trúa því, sem þú segir. Hún
þýrfti |)(‘ss með. því að hún á ekki sjö
dagana sæla.
Síðan haltraði hann burtu, tók hjólbörur
sínar, sem staðið höfðu á stígnum skammt
frá, og hirti ekki meira um Ingu.
— Finnurðu til ennþá? Lena var komin
aftur og stóð lítið eitt álengdar, þrútin og
döpur af gráti.
— Ekki hót. Inga gekk til hennar. —
Sjáðu, ég hef ekki einu sinni fengið kúlu á
ennið.
— Og þú ert ekki reið? spurðí Lena og
blóðroðnaði um leið. — Það var alveg rétt.
sem þú sagðir. Strákurinn — hann — hann
ertir mig — og er svo vondur við mig......
Ég — ég hata hann.
— Strákurinn!........Kærðu þið ekkert
um hann. Láttu bara eins og hann sé loftið.
UNGA ÍSLAND
75