Unga Ísland - 01.05.1944, Side 32

Hann hvarf ferðamanninum á hinn sama
furðulega liátt og barnið. Eftir að ferða-
maðurinn hafði leitað og kallað án árang-
urs langa stund, hélt hann enn af stað.
Hann gekk lengi, lengi og hitti engan mann.
Um síðir mætti hann ungum manni. —
Hvað ert þú að gera hér? spurði ferðamað-
urinn. Hinn ungi maður svaraði: — Ég er
alltaf að elska. Konulu og elskaðu með mér.
Þeir slógust í fylgd saman og litlu síðar
mættu þeir ungri stúlku — ungri stúlku,
sem var svo fríð, að ferðamaðurinn þóttist
aldrei hafa séð hennar líka. Hinn ungi mað-
ur varð strax ástfanginn af stúlkunni.
Stundum erti hún hann dálítið — og þau
urðu ósátt, en hina stundina gátu þau setið
dag út og dag inn við að skrifa hvort öðru.
Síðan trúlofuðust þau um jólalevtið og litln
síðar ætluðu þau að gifta sig.
En svo einn dag vissi ferðamaðurinn ekk-
ert livað af þeim hafði orðið. Þáu voru
horfin á sama hátt og þeir vinir hans, sem
hann áður hafði misst. Hann leitaði þeirra
og kallaði á þau árnngurslaust. Síðan hélt
hann áfram ferð sinni. Hann hafði gengið
lengi, er hann loks mætti fullþroska manni.
— Ilvað ert, þú að gera hér? spurði ferða-
maðurinn. — Eg er alltaf að vinna, svaraði
maðurinn. Komdu og starfaðu með mér.
Þá tók ferðamaðurinn að starfa í félagi
við þennan nýja vin. Þeir ferðuðust í gegn-
um skóg einn mikinn, og svo langt sem
auga eygði teygði skógurinn sig á alla
vegu. I fyrstu var hann ekki mjög þéttur
og liann var ljósgrænn, eins og skógar eru
í byrjun sumars. En eftir því sem lengra
leið varð skógurinn þéttari og dimmari.
Einstöku tré voru tekin að blikna.
Vinur ferðamannsins var ekki einn. Í
fylgd mcð honum var kona ein. Hún var
á aldur við liann, og var eiginkona hans.
Þau áttu nokkur börn, er einnig voru i ferð
með þeim. Þannig héldu þau öll í gegn
um skóginn, hjuggu 'trén, sem vildu loka
þeim leiðina, og brutust áfram. Þau báru
öll þungar byrðar og erfiðuðu mikið.
Stundum hittu þau fyrir sér skógarrjóð-
ur. Og þá kom það fyrir, að þau heyrðu
ungbarnsrödd, er sagði: — Pabbi, ég er
nýtt barn! Nemið staðar vegna mín! Og
um leið sáu þau, hvar ofurlítil yndisleg vera
kom hlaupandi til þeirra og vildi slást í
fylgd með þeim. Þau söfnuðust þá öll
kring um þetta litla barn, kysstu það og
buðu það velkomið í hópinn. Síðan héldu
þau lengra áleiðis inn í skóginn.
Loks komu þau í stórt skógarrjóður, þar
sem þeim virtust opnast leiðir til ýmsra
átta. Þá staðnæmdust þau öll og börnin
sögðu: — Pabbi, ég vil fara til sjávarins.
— Pabbi, ég ætla að fara til fndlands. —
Pabbi. ég ætla að fara út í heiminn til að
leita hamingjunnar og eitt sagði Pabbi, ég
ætla að fara til himna. Þá grétu þau öll og
síðan skildust leiðir. Sitt í hverja áttina
héldu þau inn í skóginn. Og barnið, sem ætl-
aði til himna, hvarf upp í sólheiði loftsins.
Ferðamaðurinn leit á vin sinn og sá, hvar
hann gekk þarna og starði upp í himininn.
sem í mildum, hreinum bláma hvíldi yfir
skóginum. Hann sá. að hár hans var byrj-
að að grána. En þeir máttu ekki staðnæm-
ast lengi. Ferðinni urðu þeir að ljúka. Og
annríki þeirra var mikið.
Þar kom að lokum, að «11 börnin voru
farin á braut, eftir voru aðeins þau þrjú,
ferðamaðurinn, vinur hans og konan, þann-
ig héldu þau áfram ferðinni. Nú var skóg-
urinn ekki lengur grænn. hann var bliknað-
ur og fölur. Laufin \-oru tekin að falla af
trjánum.
Loks komu þau í skógarrjóður eitt, sem
var myrkara en öll hin, þau skeyttu því
ekki og hröðuðu enn ferð sinni. Snögglega
nam konan staðar. — Það er kallað á mig.
vinur minn, sagði hún.
Þau staðnæmdust öll og hlustuðu. Ein-
hversstaðar lengst inni í rjóðrinu heyrðu
86
UNGA ÍSLAND