Unga Ísland - 01.05.1944, Blaðsíða 41

Smásaga
„Það gyllir á hinu iðgrænu engi“
— vornótt, dásama fegurð, fjöllin blá,
safamiklir úðakambar daggarinnar strá
úr bikarsveigum gjöf himna yfir blað-
hærur fífunnar og gróanda jarðhum-
ars.
Grímur húsmaður á Grund og Hauk-
ur litli, sonur hjónanna, voru að koma
frá kindum. Sporléttir fákar blésu
hreggýrum úr titrandi nösum út í ósæ-
una.
Steindepillinn skellti í góminn og
hátt í geimi renndi hrossagaukurinn
sér á harðaflugi til og frá.
Það var sigin værð yfir foldu, and-
blær næturinnar var hreinn og þíður.
Smáhærðir lambhnokkar fengu sér
blund við hlið mæðranna.
Mórauð tvílemba flýtti sér yfir göt-
una og stefndi til fjalls,
— Jseja, Morsa ef þá með tveimur
eins og vant er, sagði Grímur, — en
hvað, er annað lambið bæklað? Jú,
reyndar, Grímur tók það upp.
Það þýðir líklega ekkert annað en
að skera það, sagði hann kæruleysis-
lega, en hefur liklega þótt sárt í brotið
undir niðri.
Þetta kæruleysi skar Hauk litla í
hjartað. Hann var tilfinningaríkur en
þó þrogkamikill piltur.
Þeir riðu heim á leið. Grímur hélt
í framfætur lambsins og lét það hanga
niður með síðu hestsins. — Svona á nú
víst að reiða unglömb, sagði Grímur
hlæjandi. Lambið jarmaði angistar-
lega, grátstunur lítilmagnans fylltu
Hauk litla beizkum trega.
UNGA ÍSLAND
Morsa kom jarmandi á eftir þeim-
og alla leið til þeirra.
— Hvern fjandann vantar þig? svar-
aði Grimur og sparkaði í höfuð henn-
ar, svo hún kastaðist til.
Svipmikil harka logaði af hennar
þóttalegu brá, er hún hélt -burt og
stefndi til fjalls, með aðeins annað
lambið sitt. Eftir nokkra stund sneri
hún aftur við og jarmaði hátt, kval-
þrunginn sárhreimur lýsti örvæntinga-
fulla röddina.
Grímur og Haukur voru komnir á
hlaðvarpann heima á Grund.
Grímur lét lambið á jörðina og gekk
inn í bæinn.
Haukur tók lambið upp og lagði það
upp að vanga sínum. Elsku litli vinur
minn, hvíslaði hann einlæglega, þegar
hann þrýsti lambinu þétt að sér með
smau en sterklegu höndunum. Af
hverju færð þú ekki að lifa, því varstu
ekki eins hraustur og frjáls og hún
systir þín litla?
Lambið jarmaði sárt og kveinandi.
—Æ, sagði Haukur, reiður við guð og
menn. — Þú skalt nú samt fá að lifa.
Svo hljóp hann austur túnið á harða
spretti. — Gráttu ekki, hvíslaði hann í
eyra lambsins. Hann staðnæmdist und-
ir bæjargilshömrum í grænni laut þétt-
vaxinni bláfíflum og lyngróðri, þar
lagðist hann fyrir, hjarta hans barðist
af ótta við, að Grímur fynndi hann.
Nóttin var heið og hrein, Haukur
horfði út í víðáttu sumarnæturinnar.
— Skyldi guð koma að sækja lambið?
hugsaði hann óttasleginn.
t
95
/