Unga Ísland - 01.05.1944, Blaðsíða 22

Mörg er sjómannsraunin
Óli og Pétur hétu sjómenn tveir, er verið
höfðu saman í siglingum á unga aldri og
þóttust í margt ævintýrið hafa ratað.
— Já, það var svoleiðis, sagði Óli. að einu
sinni í útlöndum, þá fengum við Pétur okk-
ur lítinn róðrarbát og ætluðum að róa á
honum okkur til skemmtunar. Við höfðum
aðeins lítinn brauðbita og nokkuð af osti
til að hressa okkur á, því að við ætluðum
ekki langt. En svo var krafturinn og áræðið
mikið í okkur á þeim dögum, að fyrr en
við vissum af, höfðum við róið langt á haf
út og vissum nú ekkert hvert halda átti.
Þannig liðu svo mörg dægur að við hrökkl-
uðumst þarna fyrir straumum og stormi,
höfðum ekkert að éta og leit út fyrir, að á
næsta klukkutíma dæum við báðir úr sulti.
Okkur koro því saman um, að annar okk-
ar yrði að fórna sér fyrir hinn. Auðvitað
vorum við báðir fúsir til að deyja og í
þrjá stundarfjórðunga, af þessari einu
stund, sem við áttum ólifaða, þráttuðum
við um það, hvor okkar skyldi deyja. Loks
kom okkur saman um að varpa hlutkesti.
Pétur átti tveggja krónupening, sem hann
kastaði úpp i loftið. — Ég hef kórónuna,
sagði ég. Peningurinn snerist i loftinu, en
er hann féll niður lenti hann á borðstokkn-
urn, og valt út í sjóinn. 1 sama vetfangi
skaut þar upp hákarli, sem gleypti pen-
inginn. Við Pétur urðum svo reiðir þess-
um þjófnaði, að við steingleymdum hungri
okkar, þrifum árarnar úr bátnum og reynd-
um að slæma til þjófsins. Þetta tókst. Við
rotuðum ófreskjuna og heppnaðist að inn-
byrða hana. Ég tók hnífinn minn og risti
hákarlinn á kviðinn í einu vetfangi, til þess
að ná í túkallinn. En þið getið hugsað ykk-
ur undrun okkar, er við fundum hann ekki.
Hákarlinn var þetta litla fljótur að melta,
að tuttugu og fimm aurar voru þá þegar
horfnir. Við fundum aðeins einnar krónu
pening og sjötíu og fimm aura í smápen-
ingum. En í staðinn átum við hákarlinn
og björguðum með því lífinu, þar til skip
kom og frelsaði okkur.
Að sagan er sönn sjáið þið bezt af því,
að hefði hákarlinn ekki komið, þá væri ég
dauður og sæti hér ekki á meðal ykkar og
segði þessa sögu.
— Já, en það er nú hægara sagt en gert.
Lena var æst og augu hennar skutu neist-
um. — Hvað mundir þú segja, ef það væri
bent á þig, hlegið að þér og hrópað á eftir
þér? ..... Engum þykir vænt um mig.
Heima halda þau í mér lífinu af með-
aumkvun. Ég leik mér aldrei með hinum
börnunum í skólanum. Ég á cngan falleg-
an kjól eins og aðrar stúlkur. Kennarinn
segir, að guð sé góður, en ég segi, að hann
sé vondur og það getur víst alveg eins ver-
ið.......En svo verður nú sem betur fer
víst ekki langt, þangað til þau losna við
mig.
Lena hafði látið dæluna ganga stöðugt
með vaxandi ákafa, en.hún kærði sig víst
ekki um svar, því að hún þurrkaði sér um
augun með handarbakinu, kvaddi stutt-
lega og fór.
Inga kallaði á eftir henni, en fékk ekkert
svar, enda gat hún nú ekki skipt sér meira
af Lenu í bráðina. Kjóllinn hennar var orð-
inn blautur og óhreinn og J)að var víst
bczt að reýna að komast inn og fá sér ann-
an, áður en óviðkomandi fólk sæi hana og
kæmist að því, sem gerzt hafði.
Þetta tókst vel. Hún mætti éngum og
eftir stutta stund hafði hún afmáð allar
sýnilegar minjar af klæðnaði sínum, sem
minntu á morgungöngu hennar.
76
UNGA ÍSLAND