Unga Ísland - 01.05.1944, Blaðsíða 19

lín ínga varð meira en Íítið hissa, þeg-
ar hún sá, hvað Anna varð skelkuð. Hún
hrökk við og settist hér um bil ofan á ný-
smurða hveitibrauðsneið, sem lá á borðinu
lijá henni, til að fela hana og skvetti úr
bollanum ofan í kjöltu sína.
Inga smaug fimlega inn um gluggann og
nam staðar frammi fyrir Onnu með hend-
urnar á síðunum.
— Hvað er að sjá til'þín! sagði hún. —
Ekki hélt ég, að þið væruð svona við-
bragðsgjörn hérna úti í sveitinni. Maður
skyldi næstum því halda, að þú hefðir stol-
ið brauðbitanum.
Anna blóðroðnaði og bláu augun hennar
skutu gneistum. — Þú skalt gæta þín
sjálfrar, jómfrú frekja, sagði hún reiðilega.
— Kaffið og brauðið er hvort tveggja frá
móður minni, og það er víst óþarfi að öf-
unda mig af þessari smjörlíkisklípu, sem er
ofan á brauðsneiðinni.
In'ga hafði alltaf verið vel séð lijá þjón-
ustustúlkum móður sinnar, og hún hafði
vonað, að Anna ’yrði stoð hennar og styrk-
ur á þessum stað, en nú vissi hún ekki,
hvaðan á sig stóð veðrið.
— Þú ert reið, sagði hún þurrlega. —
Það er leiðinlegt í svona góðu veðri. En
segðu mér citt. Fæðið þið ykkur sjálf starfs-
fólkið hérna? Ég kom nefnilega til að fá
mér einhvern bita, því að ég er alveg að
drepast úr sulti.
Anna þurrkaði af sér kaffisletturnar og
gaf Ingu hornauga. Hún var viðfeldin og
hreinskilnisleg að sjá, þessi litla Kaup-
mannahafnar stúlka og leit sannarlega ekki
út fyrir að vera nein ótukt Ilér var víst
engin hætta á ferðum. Önnu rann brátt
reiðin og loks reyndi hún að hlæja lítið eitt.
— Ég varð bara alveg dauðhrædd, sagði
hún. — En ég skal segja þér, hvernig þetta
er. Jómfrúin hefur lyklana að búrinu, og
hún kemur ekki ofan fyrr en ég vek hana
um sexleytið, en ég er svo soltin á morgn-
ana, að ég má til að fá mér kaffisopa. Kaff-
ið og brauðið fæ ég hjá mömmu, sem býr
hérna nálægt, en ég skal játa, að smjör-
líkisklípunni ofan á það hef ég hnuplað, og
ef.þú þegir ekki, þá getur þetta orðið yeiTÍ
sagan.
Inga hugsaði sig um stundarkorn, kinnk-
aið síðan háðslega kolli og settist á eld-
húsborðið.
— Nú, já, — svo að maturinn er læstur
inni hér á bæ..........Þú skalt óhrædd
drekka kaffið þitt, Anna. Þessi hérna
þvaðrar ekki frá neinu. Það á ekki við
rödd mína.
— Þá skaltu líka sannarlega fá kaffi-
bolla. En við verðum að hafa hraðan á svo
að lyktin verði rokin út, þegar Severína
kemur niður.
— Er það jómfrúin, sem hefur þetta fal-
lega nafn? spurði Inga og hló. — En mér
finnst það nú samt hálf súrt á bragðið. —
— Er hún ekki líka dálítið ónotaleg, eins
og — hm — önnur, sem ég þekki?
— Severína er merkileg með sig og geð-
vond eins og sönn píparjunka, og hún apar
í einu og öllu — hm — aðra, sem ég þekki
líka.
Þær depluðu augunum hvor til annarrar
og skildu hvor aðra.
— Severína er nízk. Hún telur- sykur-
molana, sagði Anna, en þú getur nú samt
fengið þér einn enn. Þennan sykur á ég'
sjálf og hann er þér velkominn.
Inga flýtti sér að drekka síðustu sopana.
Hún sá, að Anna stóð eins og á glóðum.
— Svona hálfstolin máltíð er nú
skemmtileg, Anna, sagði Inga og þakkaði
fyrir sig. — Á morgun um sama leyti kem
ég aftur og í kvöld skal ég smyrja fáeinar
aukasneiðar til að hafa með mér í rúmið.
Þá held ég, að frænka mín verði nú hissa
á matarlystinni minni. — En hvar býr hún
annars, lnin móðir þín? Ég verð þó að
minnsta kosti að þakka henni fyrir matinn.
UNGA ÍSLAND
73