Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1943, Síða 117

Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.01.1943, Síða 117
Eftir séra Sigurð Ólafsson í^essar hugleiðingar, sem fara hér a eftir, eru um sum hin markverðustu einkenni íslenskrar alþýðu, eins og Þau koma mér fyrir sjónir. Islenskt alþýðufólk á, að mínum skilningi, ólíka afstöðu alþýðufólki annara þjóða. Sérstæður og fágætur þroski á ýmsum sviðum er þess vald- andi, að það á fáa sína líka, þó víða sé leitað. Það er alþýðufólkið, sem birtir glöggvast hin frumstæðu ein- kenni hverrar þjóðar; það er alþýða ^anna, sem er hinn sanni spegill kverrar þjóðar. — Hinir svonefndu laerðu menn, með hverri þjóð eiga sér a|t aðra afstöðu. Þeir eru slípaðir og Þjálfaðir eftir viðteknum reglum og kúnstum skólanna. Óskólagengni ^aðurinn, sem mitt í starfi sínu hefir auðgað anda sinn, birtir sannan og raunverulegan þroska þjóðar sinnar. já honum, í afstöðu hans, birtist ^nn andlegi máttur þjóðarinnar. °rg 0g merkileg eru þau sérkenni ns íslenska alþýðumanns, sem eru Pess órækur vottur, hve óvenju mátt- ugnr að þroski hans hefir verið, öld ^tlr öld. Síst hefir hann þó verið of- °fi hlaðinn. Oftar en hitt hefir hann [er.ið kúgaður; hann hefir átt við rðng kjör að búa, um margar aldir. U ^e^ir hann verið furðulega sjálf- ®tæður. Mitt í öreigabaráttu sinni, k?^ir honum lærst, “Að bera höfuð aj^. ^ fátækt, þrátt fyrir • Sumar lýsingar skálda og rit- , . Uuða "— og enda álit svonefndra 0 ðingja og valdhafa — hafa síst verið íslenskri alþýðu lyftistöng á leið. Alþýðumaðurinn íslenski, hvort helst hann er nú bóndi, sjómaður eða verkamaður, er talinn að vera kaldur, fámáll og óþjáll. Stundum hefir hann verið uppnefndur og kallaður durgur. En ef íslendingurinn er þurr á manninn, óframfærinn, eða fáorður, þá stafar það síst af tilfinningaskorti eða heimsku. Lífskjör íslensks fólks hafa oft verið ærið þung; við fáa hefir verið að kvarta. íslendingar, margir hverjir, hafa þegið að vöggugjöf stórbrotna lund, sjálfstæðar skoðanir og þroskað til- finningalíf; þeim hefir verið ógjarnt að kvarta, óljúft að skríða að fótum kúgara sinna, og því á stundum kast- að yfir sig íshjúp, til þess að verjast aðkasti lífsins — til þess að geta bor- ið með jafnaðargeði hið misjafna, sem lífið réttir að þeim. Hlutskifti hins íslenska manns'hef- ir jafnan verið hörð barátta fyrir lífi sínu og sinna, bæði til lands og sjáv- ar. — Sú barátta — í mannraunum og þrautum og kyrstöðu aldanna — er ein og út af fyrir sig, glæsilegt um- hugsunarefni, sem lítt hefir enn verið snert við í sögu þjóðar vorrar; en sem þó ætti að gera söguleg skil, áður en of langt um líður. Undir breytilegum og þungum lífs- kjörum, mitt í öreigabaráttu öld eftir öld, hefir íslensku fólki tekist það, öllum vonum framar að vernda mörg dýrmæt sérkenni sín. Sjálfstæði í hugsun og afstöðu er eitt af þeim. Oft hefir það verið ærin þrekraun.
Síða 1
Síða 2
Síða 3
Síða 4
Síða 5
Síða 6
Síða 7
Síða 8
Síða 9
Síða 10
Síða 11
Síða 12
Síða 13
Síða 14
Síða 15
Síða 16
Síða 17
Síða 18
Síða 19
Síða 20
Síða 21
Síða 22
Síða 23
Síða 24
Síða 25
Síða 26
Síða 27
Síða 28
Síða 29
Síða 30
Síða 31
Síða 32
Síða 33
Síða 34
Síða 35
Síða 36
Síða 37
Síða 38
Síða 39
Síða 40
Síða 41
Síða 42
Síða 43
Síða 44
Síða 45
Síða 46
Síða 47
Síða 48
Síða 49
Síða 50
Síða 51
Síða 52
Síða 53
Síða 54
Síða 55
Síða 56
Síða 57
Síða 58
Síða 59
Síða 60
Síða 61
Síða 62
Síða 63
Síða 64
Síða 65
Síða 66
Síða 67
Síða 68
Síða 69
Síða 70
Síða 71
Síða 72
Síða 73
Síða 74
Síða 75
Síða 76
Síða 77
Síða 78
Síða 79
Síða 80
Síða 81
Síða 82
Síða 83
Síða 84
Síða 85
Síða 86
Síða 87
Síða 88
Síða 89
Síða 90
Síða 91
Síða 92
Síða 93
Síða 94
Síða 95
Síða 96
Síða 97
Síða 98
Síða 99
Síða 100
Síða 101
Síða 102
Síða 103
Síða 104
Síða 105
Síða 106
Síða 107
Síða 108
Síða 109
Síða 110
Síða 111
Síða 112
Síða 113
Síða 114
Síða 115
Síða 116
Síða 117
Síða 118
Síða 119
Síða 120
Síða 121
Síða 122
Síða 123
Síða 124
Síða 125
Síða 126
Síða 127
Síða 128
Síða 129
Síða 130
Síða 131
Síða 132
Síða 133
Síða 134
Síða 135
Síða 136
Síða 137
Síða 138
Síða 139
Síða 140
Síða 141
Síða 142
Síða 143
Síða 144
Síða 145
Síða 146
Síða 147
Síða 148
Síða 149
Síða 150
Síða 151
Síða 152
Síða 153
Síða 154
Síða 155
Síða 156
Síða 157
Síða 158
Síða 159
Síða 160
Síða 161
Síða 162
Síða 163
Síða 164
Síða 165
Síða 166
Síða 167
Síða 168
Síða 169
Síða 170
Síða 171
Síða 172
Síða 173
Síða 174
Síða 175
Síða 176
Síða 177
Síða 178
Síða 179
Síða 180
Síða 181
Síða 182
Síða 183
Síða 184
Síða 185
Síða 186
Síða 187
Síða 188
Síða 189
Síða 190
Síða 191
Síða 192
Síða 193
Síða 194
Síða 195
Síða 196
Síða 197
Síða 198
Síða 199
Síða 200
Síða 201
Síða 202
Síða 203
Síða 204
Síða 205
Síða 206
Síða 207
Síða 208
Síða 209
Síða 210
Síða 211
Síða 212
Síða 213
Síða 214
Síða 215
Síða 216
Síða 217
Síða 218

x

Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga

Beinleiðis leinki

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga
https://timarit.is/publication/895

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.