Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.06.1925, Síða 27

HUGLEIÐINGAR UM NÝJA ÍSLAND
25
og stöðugur, þá er þar ekki nema
um einn einasta endir að gera, og
það fyr en varir.
Hvernig sem menn annars
kunna að líta á þetta mál, þá er
deginum ljósara, að einhver ráð
þarf að finna til þess að gera
sveitalífið geðfeldara og þægilegra,
gleðiríkara og meira aðlaðandi :
öllum skilningi, en það hefir verið
til þessa víðast hvar. Og án ein-
liverra og töluverðra umbóta í því
efni, er lítil von til, að dregið verði
úr því óheilla útstreymi unga
fólksins úr sveitunum, svo nokkru
nemi.
Mörgum kemur það ef til vill ein-
kennilega fyrir, að í framanrituð-
um línum er lítt á annað vikið en
gleðskapartæki, sem í sumra aug-
um er gagnslaust tildur og prjál.
En sú er ástæða til þess, að gleð-
skapur hrífur meir huga ungling-
anna en nokkurt alvörumál, og
vilji maður laða að sér huga þeirra
og hjarta, þá er gleðskapurinn ó-
hultasta aðdráttaraflið. En svo er
nú lítill vandi að benda á önnur al-
varlegri og veigameiri fyrirtæki, og
sem framkvæma má í sveitum úti
engu síður en í borgum, því margt
og margvíslegt er verkefnið fyrir
hendi. En hér skal aðeins í fáum
orðum bent á eitt verkefni,, sem
reynslan hefir sýnt að vekur áhuga
og athygli flestra, ef ekki allra ung-
menna; en verkefnið er það, að
gefa unga fólkinu í sveitum og
smáþorpum tækifæri til að sýna,
hvað í þeim býr, á sviðum leiklistar
og söngs. Þar sem samkomuhús
eru til, ætti að vera vandalítið að
fá saman ungt fólk í flokka, til þess
að læra og æfa þessar fögru íþrótt-
ir. Og það vill nú svo vel til, að
ekki þarf að leita til hérlendra
“lærimeistara” í þessum efnum.
íslendingar eiga fjöhnarga menn í
sínum hóp, einkum í Winnipeg, er
fullnægt gætu öllum kröfum í því
efni, í byrjun,, og sem víst má
telja, að með ánægju myndu bregða
sér út í sveitirnar við og við, til þess
að vísa ungu frændfólki sínu á þá
leið, sem liggur til frama og full-
komnunar, á einn eða annan veg.
Samvinnuflokkar spretta nú óð-
fluga upp í útsveitum víða um
landið, smáþori)um og enda í sjálf-
um borgunum, í þeim tilgangi ein-
um, að leita eftir sérstökum leik-
listargáfum. Og það hefir nú þeg-
ar verið sýnt, að víða eru til menn,
sem vaxnir eru því, að semja
smá-leikrit, sem eru þess virði, að
sýna á “sviðinu”, að margir ung
lingar eru efni í ágætis leikara.
Það sýnist ekki meira en sann-
girni, að uppvaxandi unglingum úti
í sveit væri gefinn kostur á að sýna
hvaða sérstökum hæfileikum þessi
eða hinn er búinn, svo að af því
mætti ráða, á hvaða sviðum hann
myndi komast lengst áfram, og upp
á við. Virkilega sýnist, að bygðar-
lag sé prýðilegt og vel setið, þeg-
ar vngra fólkið í sveitinni getur
skemt svo vel, hvort heldur er á
söngpalli eða leiksviði, að jafnist
við samskonar íþróttir samæfðra
flokka í borgunum.
Og víst. ætti það að vera öllum
íslenzkum þjóðvinum Ijúft verk og
kært, að ljá lið sitt og þekkingu
til þess að uppgötva og framleiða
frábærar gáfur, er liggja í dái hjá
óþroskuðum unglingi, og forða
honum svo frá þeim örlögum, að
ráfa, máske alla æfi, stað úr stað,
í þeirri von að grípa gullið, er