Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.06.1925, Síða 34

32
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISPÉLAGS ÍSLENDINGA
mælsku hennar og tilsvörum, ef eg
hirti um það. En fátt mun eg
greina. Það er nú til dæmis, að hún
hafði skýlu á enginu og teygði hana
fram fyrir andlitið stundum, ef til
vill til þess að hh'fa augunum við
ofbirtu. Nú man eg það, að einu
sinni spurði húsmóðir hennar hana
að því, hvort stúlkurnar stæðu ekki
á enginu og mösuðu af sér tímann.
Þá svaraði amma þín:
“Ekki sé eg þær standa og ekki
heyri eg þær masa. En eg heyri
ekki vel og sé ekki fyrir skýlunni,
nema það sem eg þarf að sjá, þaö
er að segja, niður í slægjuna..”
“Gamla skarið!” mælti Eyþór.
“Og einu sinni heyrði eg kerlingu
aðkomandi segja við ömmu þína:
“Er það satt, sem sagt er, að
liúsbóndinn hérna hafi dálæti á
henni Þuríði vinnukonu; það heyri
eg sagt.” Þá sagði amma þín:
“Enginn sér það og enginn veit til
þess, sem við mig talar. En eg og
rokkurinn minn liöfum öðru að
sinna en þessháttar.” Förukonan
viidi ekki gefast upp og mælti:
“Því mun koma vel saman vinnu-
fólkinu hérna, á þessu stjórnsama
og myndarlega heimili, þykist eg
vita?”
“Hvað sagði annna mín þá?”
“Ó, hún svaraöi eins og við átti,
til að losna við fleiri spurningar.
Hún sagði: “Spurðu veggina hérna
í bænum og þiljurnar að því, þeir
og þær heyra betur en eg.” Þá fór
komukonan og brá sér til húsfreyju
og tók að mala kaffi.”
Eyþór þagði við þessu.
“Stundum leit amma þín út und-
an sér, þegar hún sat við rokkinn,
eða rakaöi á enginu, ef eitthvað var
verið að kjafta, og var þá skrítið
augnaráðið og aðgæzlulegt. En
komið gat það fyrir, að henni gerð-
ist laus tungan, þegar hún kom til
kindanna sinna. Hún átti sex ær
og tvö til þrjú lömb, þegar eg var
lienni samtíða, hafði þessa fjáreign
á kaupi sínu. Og þessar skepnuv
elskaði hún og við þær talaði hún
svoleiðis, að hún gerði sér við þær
tæpitungu, einkanlega lömbin, og
hverri á gaf hún nafn og vissi hve-
nær hver þeirra átti að bera.” —
Eyþór mælti nú:
“Ekki þykir mér það bera vott
um miklar sálargáfur ,að tala viö
skynlausar skepnur.”
Þá mælti eg:
“Veiztu hvort skepnurnar eru
skynlausar? Hefirðu tekið eftir
því, að ær og kýr og hryssur reyna
að forða sér á afvikna staði, þegar
þær kenna jóðsóttar, ef til vill í
þeim vændum, að fela sig og af-
kvæmi sitt? En hvað sem því líð-
ur, varð andlitið á ömmu þinni
Ijómandi af brosi, þegar hún kom
til ánna sinna og ef henni líkaði á
þeim útlitið. Einu sinni tapaði ein
ærin hennar, mókollótt uppáhalds-
ær, lambi sínu, og bað hún mig að
leita, og sagði að eg skyldi reka
ána, því skeð gæti að hún færi
rétta leið. Eg var fús til þess, og
var eg þó lúinn eftir göngulag, sem
varað hafði liðlangan daginn.
Amrna þín þjónaði mér og gerði það
svo vel og umyrðalaust, að eg vildi
gera bón hennar, úr því að henni
þótti máli skifta. Svo ralt eg Mó-
kollu af stað, sem reyndar var orð-
in jarmlaus, og fór liún tómlega
í fyrstu og ýmsa króka. Gekk svo
langa liríð. Þarna voru jarðföll og
grafningar og lækir. Loksins eftir
langa mæðu gekk Móra að jarð-