Tímarit Þjóðræknisfélags Íslendinga - 01.06.1925, Blaðsíða 64

<32
TÍMARIT ÞJÓÐRÆKNISPÉLAGS ÍSLENDINGA
þetta er íslendingurinn, seni eg
sagði þér frá í gær,” sagði hann
við konuna, og nefndi nafn mitt um
leið.
Hún hneigði sig mjög liæversk-
lega.
“Vertu velkominn,” sagði hún við
mig. “Þeir, sem eru vinir bróður
míns, eru líka vinir mínir.”
Við gengum svo öll inn í fallega
stofu, og sá eg undireins og þang-
að kom, að hér átti listamaðjur
heima; því að í herbergi þessu voru
ótal meistaraleg málverk — sum
uýmáluð og sum enn á trönunum,
og ekki hálf-gerð — og listamað-
urinn, sem þarna átti heima, var
hin yndisfríða og höfðinglega syst-
ir majórsins. Hún hafði hrafnsvart
hár, mikið og vel til haft, en hálsinn
var svanhvítur, og augun stór,
tinnudökk og gáfuleg. Pramkoma
hennar var mjög viðkunnanleg, og
hún var glaðleg og alúðleg í við-
móti; en sarnt var eins og einhverj-
um einkennilegum þunglyndisblæ
brigði fyrir á enni hennar við og
við.
“Allar þessar myndir hefir hún
Jacinta systir mín málað,” sagði
majór Sigurney og benti á mynd-
irnar. “Eru þær ekki veruleg meist-
araverk?”
“Eg skal segja þér dálítið,” sagði
Jacinta við mig, áður en eg gat
svarað bróður hennar, “það er
tvent, sem eg vildi vera laus við:
•og það eru hróssyrði bróður míns
og skírnarnafn mitt, því eg á hvor-
ugt skilið. Pyrst og fremst hafa
myndirnar, sem eg mála, á sér við-
vaningsblæ; og hvað nafninu mínu
viðvíkur, þá er eg altof ófríð til
þess að geta verið nafna rósarinn-
ar í Alhambra.”
“Hvað vildirðu þá heldur heita?”
sagði eg.
“Eg hefði heldur átt að heita
Mary Lamb,” sagði hún; “og hann
bróðir minn hefði átt að heita
Charles Lanfb.” — Það kom und-
arlegur glampi í fallegu augun
hennar, þegar hún sagði það.
“Sleppum því alveg,” sagði bróð-
ir hennar, og það var eins og ofur-
lítið fát kæmi á hann. “En þarna
er myndin, sem mig langaði svo
mjög til að þú sæir.” Og hann
benti á stóra nýmálaða mynd.
Eg horfði á myndina litla stund.
Hún var af ljóshærðum og höfð-
inglegum miðaldra manni í ein-
kennisbúningi. Og hún var sérlega
vel máluð.
“Er ekki svipurinn norrænn?”
sagði majórinn.
“Jú,” sagði eg. “Þetta gæti ver-
ið mynd af Norðmanni, Svía, eða
jafnvel íslendingi.”
“Þetta er mynd föður míns,”
sagði majórinn, “og hún er ná-
kvæmjega lík honum. Systir mín
málaði myndina eftir minni, og var
hún þó ekki nema tólf ára gömul,
þegar hún sá hann síðast.”
“Var faðir þinn af norrænum
ættum?” spurði eg, og veitti nú
myndinni nánari gætur en áður.
“Eg skal segja þér stutta sögu,”
sagði majór Sigurney, “og getur
þú þá sjálfur dæmt um, af hvaða
bergi hann hefir verið brotinn. —
Þú munt hafa lesið um Karl hinn
tólfta Svíakonung?”
“Já, eg hefi lesið ýmislegt um
hann,” sagði eg.
“Vel og gott,” sagði majórinn.
“Það var eftir orustuna mann-
skæðu við Púltava, að Karl hinn
tólfti hröklaðist suður á Tyrkland.