Neytendablaðið - 01.05.1993, Side 31

Eitt af því sem ég hef lengi
ætlað að vinda bráðan
bug að „bráðum” er að ganga
í Neytendasamtökin. En ein-
hvern veginn hefur nú ekki
orðið af því enn, frekar en svo
mörgu öðru sem maður ætlar
endilega að drífa í „bráðum”.
Sjálfsagt er nú fyrst og
fremst um að kenna almennu
framtaksleysi en fleira kemur
þó til. Það em nefnilega tak-
mörk fyrir því hvað maður
getur verið í mörgum félög-
um, þrátt fyrir góðan vilja og
löngun til að styðja öll góð
málefni. Þegar maður er
þungt haldinn af einhvers
konar „taka þátt í öllu” áráttu,
lendir maður fljótlega í
ógöngum, því það er svo
Að setja í forgangsröð
sannarlega enginn hörgull á
verðugum og góðum við-
fangsefnum og baráttumálum.
Það eru nú til dæmis öll
kvenna „eitthvað” málin, það
eru öll foreldrafélögin, það
eru stétta- og starfsmannafé-
lögin (ég er í mörgum). Það er
ýmiss konar menningarstarf-
semi, alls konar baráttuhópar
til stuðnings hinu og þessu
eða á móti einu og öðru. Það
eru „átök” af margvíslegu
tagi, til lengri eða skemmri
tíma og áfram mætti telja. Við
þetta bætast svo allar ráð-
stefnurnar, málþingin og
námskeiðin um hin aðskiljan-
legustu málefni sem áhuga
vekja, fyrirlestrarnir sem
mann langar að hlusta á, list-
viðburðirnir sem inaður vill
helst ekki missa af, les-
hringirnir sem mann langar að
vera í, að maður tali nú ekki
um allt sem maður vildi
gjarnan gera sjálfum sér til
heilsubótar, svo maður hafí
þrek í eitthvað af þessu.
Aftur og aftur lendi ég í
því að vera komin í alltof
mörg samtök, hópa, hreyfing-
ar og félög - stunda nokkur
illa og flest ekkert. Eins og
þetta er nú allt nauðsynlegt og
áhugavert. Eins og mig lang-
aði nú að leggja einmitt þessu
öllu lið. Samviskan fer á kreik
og bætir við sig biti.
Hvað er nú til ráða? Það
eitt að ákveða forgangsröð.
Fyrst kemur náttúrlega vinnan
og heimilið, með öllum til-
heyrandi skyldum, ljúfum og
leiðum. Það er kannski ekki
hægt að kalla það forgangs-
röð, því þar er engrar undan-
komu auðið.
Næst kemur fjölskyldan -
innan og utan kjarnans - vin-
irnir og kunningjarnir með til-
heyrandi fjölskylduboðum,
afmælum, fermingarveislum,
brúðkaupum, stúdentsveisl-
um, kvennaboðum, einstaka
bridgekvöldum (reyndar alltof
fá) og alls konar uppákomum
sem útheimta „sammen-
komst” og er þá fátt eitt talið.
Þetta getur nú varla kallast
forgangsröð heldur. Er bara
sjálfsagt, skemmtilegt og
nauðsynlegt ef maður ætlar að
lifa af og reyna að vera al-
mennileg manneskja.
Leikhús stunda ég sæmi-
lega og ekki alltaf gott að
segja hvort það tilheyrir vinnu
eða forgangsröð. Óperusýn-
ingar og einstaka tónleikar,
alltof fáir þó, eru framarlega í
röðinni og alltaf fellur eitt-
hvað til af ýmsu tagi til fróð-
leiks eða skemmtunar sem
maður setur í forgang.
Loks koma stundirnar sem
maður notar til að gera ekki
neitt, að minnsta kosti ekkert
sérstakt, bara slappa af -
hvernig sem maður svo kýs
að gera það. Tíma til að lesa
bækur stel ég svo af nætur-
svefni, með tilheyrandi afleið-
ingum hvern einasta morgun
sem guð gefur og verður lík-
lega að teljast forgangsröðun.
Þá er komið að félagsstörf-
unum og raunsætt mat á for-
Þórhildur
Þorleifsdóttir
leikstjóri skrifar
neytendum
gangsröð leiðir í ljós að mað-
ur kemst aðeins yfir örlítið
brot af því sem maður ætlaði.
Hvað þá um allt hitt sem
mann langaði svo að taka þátt
í? Það verður bara að bjarga
sér án mín og ég án þess.
Samviskubitið reynir mað-
ur svo að svæfa með því að
borga þó að minnsta kosti fé-
lagsgjöld. En jafnvel það get-
ur orðið manni ofviða, þegar
félögin og málefnin eru of
mörg, hvað þá þegar við bæt-
ast áskriftirnar, happdrættis-
miðarnir, merkin, safnanirnar
og „átökin” og aftur þarf að
forgangsraða - fækka félags-
gjöldunum og áskriftunum.
En hvernig fer maður að
því?
Ég hef aldrei þorað eða
kunnað við að segja mig úr
neinu félagi, nema einu póli-
tísku, heldur ævinlega notað
aðferð strútsins - og „gleymt”
að borga sum félagsgjöldin í
þeirri von að detta útaf félags-
skrá. En það er mjög hægvirk
aðferð og stundum virkar hún
alls ekki - gíróseðlarnir detta
ár eftir ár inn um bréfalúguna
- svo þessi leið til að for-
gangsraða er ekki til eftir-
breytni. Fyrir nú utan það að
alltaf er öðru hvoru verið að
stofna til einhvers sem er
áhugavert eða skemmtilegt og
mér finnst alveg nauðsynlegt
að láta skrá mig til þátttöku í.
Ég er nú samt aðeins að
vitkast og er að reyna að
koma mér upp varnarkerfi -
virkri forgangsröð. Því var
það um daginn þegar elskuleg
stúlka hringdi í mig og bauð
mér að gerast félagi í Neyt-
endasamtökunum að ég tók í
mig kjark og sagði nei takk.
En hver veit nema ég láti til
leiðast ef hún hringir aftur -
forgangsröðin er nefnilega
alltaf að riðlast og breytast,
því staðfestan er nú ekki meiri
en guð gaf!
NEYTENDABLAÐIÐ - Maí 1993
31