Afmælisblað Hvítabandsins - 01.04.1945, Blaðsíða 5

vikur á sumri hjá frú Sigríði, „frúnni
sinni“, eins og hún kallaði hana. I endur-
minningum sínum segist hún hafa verið
á 13. ári þegar hún hafi getað harkað af
sér að gráta, þegar hún fór í land frá
„frúnni sinni“.
Ólafía var rithöfundur. Fyrst og fremst
hefur hún gefið okkur ævisögu sína, sem
hún kallaði „Frá myrkri til ljóss“, yndis-
lega fallega bók. Stutta frásögu um ævi
göfugrar konu, sem er óþreytandi í starfi
og gefst ekki upp fyrr en allir kraftar
eru þrotnir. Og svo hefur hún ritað „De
ulykkeligste" (Aumastar allra), nokkrar
sögur frá starfi sínu í Noregi. Sumar af
þeim sögum eru perlur, eins og sagan um
Rut. Enn fremur skrifaði hún í norsku
dagblöðin.
Eitt af mörgum áhugamálum Ólafíu
var menntun kvenna, sérstaklega alþýðu-
kvenna. Hún vildi láta heimilin vera svo
vel gerð, að þau gætu verið skólar þjóð-
arinnar. Hún vildi hafa þjóðina eins og
frú Sigrún Blöndal orðaði það: „Þjóðin
var öll einn lýðháskóli.“ Þannig hugsaði
Ólafía sér að hún ætti að vera. Þess
vegna féll henni svo vel á Askov bæði á
skólanum og þar sem hún bjó hjá frú
Molbech. Þar hitti hún jafningja sína að
gáfum og djörfum hugsjónum og draum-
um.
Hún vann á nokkrum dönskum heim-
ilum og dönsku húsmæðumar sýndu
henni mikla velvild. En allt þetta gerði
hún til að búa sig undir að geta kennt
Islendingum að fara með mjólk og búa
til mat. Koma á húsmæðraskóla fyrir
ungar stúlkur. Þegar hún hafði verið í
Danmörku, ætlaði hún til Englands og
vera þar á búgarði í eitt ár. Allt var
þetta til að búa sig undir kennslustarf,
svo hún gæti starfað fyrir þjóðina sína.
„Gæfa hverrar þjóðar,“ segir Ólafía,
„er komin undir því, að stefnt sé að
þroska hvers einstaklings og að hver
styðji annan. Á því grundvallast hið
bezta borgarafélag, sem jarðneskum
mönnum getur hlotnast.“
Ólafía fór aldrei á búgarð í Englandi.
Og hún kom ekki á skóla á þeim grund-
velli, sem hún hafði hugsað. Ferð hennar
varð til Noregs og það er eins og allir
þræðir og allar ferðir í lífi hennar verði
nú bundnar við Noreg.
I marzmánuði 1894 sigldi hún inn
Víkina í skínandi björtu veðri og var frá
sér numin af undrun þegar hún sá dökku
grenitrén, sem virtust spretta upp úr
berum klöppunum. Og anganin var eins
og hressandi svaladrykkur.
Ólafía eignaðist marga góða vini strax
í Noregi. Alls staðar var hún boðin með-
al göfugs og góðs fólks og landið þótti
henni fagurt. — Á „Herberget“, gistihús-
inu, sem hún bjó á, kynntist hún kristi-
legri starfsemi og Hvítabandinu. Þar fékk
hún sína fyrstu Hvítabandsslaufu.
Snemma í júní fékk hún tilboð frá for-
stjóra lífsábyrgðarfélagsins ,,Star“ á
Norðurlöndum að taka að sér að koma á
deildum í Færeyjum og Islandi. „Eg sem
ætla til Englands og kynna mér mjólkur-
bú!“ sagði Ólafía. — En hvernig sem
þetta var, þá tók hún „Star“ að sér. Hún
átti að fá 300,00 kr. á ári til að ferðast
fyrir í þágu félagsins. Mér virðist að ein-
mitt þessir ferðapeningar hafi ráðið
nokkru um ákvörðun hennar. Hún fann,
að þó þetta væri ekki stór upphæð, þá
gerði hún henni mögulegt að ferðast dá-
lítið meðal fólksins. Hún fékk tækifæ'ri
til að mæta á fundum og tala við fólkið.
En þegar hún hafði tekið þessa ákvörð-
un, varð hún svo glöð yfir því, að eiga
að fara heim eftir nokkra daga, að fólkið
á götunni horfði á hana. Og þegar hún
kom heim á „Herbergið“ og frú Lorens
leit á hana, gleymdi hún að ávíta hana
fyrir að koma of seint í matinn. Svo skær
ljómaði ánægjan og gleðin af andliti
HVÍTABANDIÐ 3