Fréttablaðið - 05.11.2012, Síða 42

5. nóvember 2012 MÁNUDAGUR18
BAKÞANKAR
Jóns
Sigurðar
Eyjólfssonar
Góa og Fjarðarkaup
kynna með stolti
www.jolagestir.is
Þökkum
frábærar v
iðtökur!
Miðasala h
afin
á auka-
tónleika
Miðasala á Miði.is
og í síma 540 9800
1
6 7 8
10
13
119
12
15
16
18
21
20
17
14
19
2 3 4 5
krossgáta
■ Pondus Eftir Frode Øverli
■ Gelgjan Eftir Jerry Scott & Jim Borgman
■ Handan við hornið Eftir Tony Lopes
■ Barnalán Eftir Jerry Scott & Rick Kirkman
LÁRÉTT
2. hvetja, 6. frá, 8. hækkar, 9. skarð,
11. ekki, 12. þrykk, 14. kárna, 16. í
röð, 17. fljótfærni, 18. hjör, 20. í röð,
21. útmá.
LÓÐRÉTT
1. kast, 3. tveir eins, 4. ríki í Suðaust-
ur-Asíu, 5. flýtir, 7. forskot, 10. heldur
brott, 13. lík, 15. hófdýr, 16. vætla,
19. tvö þúsund.
LAUSN
LÁRÉTT: 2. örva, 6. af, 8. rís, 9. rof,
11. ei, 12. prent, 14. grána, 16. íj, 17.
ras, 18. löm, 20. mn, 21. afmá.
LÓÐRÉTT: 1. varp, 3. rr, 4. víetnam, 5.
asi, 7. forgjöf, 10. fer, 13. nár, 15. asni,
16. íla, 19. mm.
Tvhoo írssska
og eeinn
tvöfffaldan
skooota...
Á leið-
inni!
Ég er
til í eitt
hvítvíns,
takk!
ÚT
MEÐ ÞIG! Já, en ...
ÚT! Komdu
aftur þegar
þér hefur
snúist hugur!
Hóstaðu tvisvar
ef þú vilt klaka!
HÓST
HÓST
Það er svo
hljóðlátt
þegar Palli er
ekki hérna.
Mmm...
Verður þetta
svona þegar
hann fer í
menntaskóla?
Nokkurn
veginn. Foreldra-
hlutverk.
Hvað kallarðu tilfinn-
inguna sem er á milli
þess að geta ekki beðið
eftir að þau fari og geta
ekki hugsað sér að
leyfa þeim að fara?
Þetta er dálítið
vandræðalegt.
Ég er með
prumpu-
blöðrubólgu.
Pabbi, þetta
er nýja vin-
konan mín,
Nikólína.
Það er áhugavert
nafn.
Maður hittir ekki margar
Nikólínur nú til dags.
Veit ég vel, Sveinki!
Við erum
sjaldgæfari en silfur!
Hún býr hjá
langömmu
sinni.
Heyr á endemi!
Hér inni er heitara
en í Grjótagjá!
Í síðasta mánuði streymdu Spánverjar út á stræti og torg stærstu borga þegar þjóð-
þingið kom saman. Mótmæltu þeir kröftug-
lega þeim ójöfnuði sem sú stofnun viðheldur
meðan stjórnarliðar leggja lífsneista lands-
manna að veði til að láta ljósið lifa í löngu
framliðnum bankaræflum.
JOSÉ Manuel García Margallo utanríkis-
ráðherra var í Brussel meðan á þessu stóð
og svaraði með föðurlegri depurð að þessi
skrílslæti væru hin verstu tíðindi. Hann
virtist þó ekki miður sín vegna þeirra fjöl-
mörgu sem komu laskaðir frá þessum leik
heldur vegna þess álitshnekkis sem Spánn
hlyti af þessu. „Þetta er slæmt fyrir ímynd
Spánar út á við.“
ÉG ÞEKKI þennan frasa frá mínum
heimahögum en ég vona þó að hann
sé farinn að láta í minni pokann fyrir
háleitari hugmyndum. Þessi hégómlegi
leikur sem snýst um að halda einhverri
sérstakri ímynd um fyrirmyndarríki
endar yfirleitt svo kjánalega þegar
grímulaus veruleikinn knýr dyra.
VIÐ Íslendingar höfum ekki
verið neinir eftirbátar í þessum
ímyndarleik. Stjórnmálamenn
og stjórnendur stórfyrirtæka
virðast enn vera firrtir af hug-
myndum gömlu einræðisherr-
anna og mega hreinlega ekki til
þess vita að einhver í þeirra liði
láti óánægju sína í ljós eða leyfi sér að efast
um að topparnir séu fullkomnir.
HEILL haugur fólks er ráðinn til starfa til
að halda firrandi hugmyndum á lofti um
fyrirtæki og stjórnmálaöfl. Þegar ég starf-
aði sem blaðamaður leiddist mér mjög
hvernig stórfyrirtæki meinuðu mér nær
alltaf að tala við lægst setta vinnufólkið
sitt, sem kunni ekki biblíusögurnar sem
málpípurnar tuggðu í okkur fjölmiðla-
menn. Einu sinni var ég að fjalla um ástand
útlendinga á íslenskum vinnumarkaði og
leitaði til eins stórfyrirtækis, þar sem
starfsmannastjóri var látinn hafa til fyrir
mig viðmælendur. Annar þeirra var Svíi og
hinn hálfur Íslendingur. Það átti greinilega
ekki að láta neina launalitla ding-donga
skemma fyrirtækjamýtuna.
ÞAÐ væri nú að bera í bakkafullan lækinn
að minnast þess hvernig við Íslendingar
gerðum okkur að fíflum með þessum
ímyndarleik þar sem pappadrengir báru
lygahróður um hina hugdjörfu víkinga. Svo
kemur veruleikinn sjálfur, svo kaldur og
grímulaus, einn daginn og bankar upp á.
Þá er alveg sama hversu sminkið er þykkt
og fagurt, bindið dýrt og tungan lipur í lyg-
inni. Það er nefnilega þá sem í ljós kemur
úr hverju maðurinn er gerður. Og það var
fyrst þá, þegar kaldur veruleikinn kýldi úr
okkur hrokann og sjálfsblekkinguna, sem
við fórum að geta okkur orðstír sem alvöru
þjóð.
Þegar lífið skemmir mýtuna